Methode of niet? Juf Martine of Juf Aagje? Hoe belangrijk is de thuissituatie van de medeleerlingen? Hoe belangrijk zijn vrienden? Wat bepaalt het niveau van een school? Krijg ik wel de goede indruk? Wat is de beste keuze, op lange termijn, voor mijn kind?
Ja, ik heb wakker gelegen van ons schooldilemma. Twee kleine scholen met grote problemen, het leek alsof ik geen goede keuze kon maken. Na het feestje hakten we de knoop door: ze gaan terug.
Twijfelen kost energie maar helemaal tot rust ben ik nog niet gekomen. Toen ik vrijdagavond aan de nieuwe oude schoolpoort stond, was het toch met een klein hartje. Ik ga me over het concentratieprobleem moeten zetten.
Vandaag belde Bob het slechte nieuws door naar de methodeschool. Pijnlijk. Iedereen zegt wel dat we ons zoiets niet moeten aantrekken maar ik heb echt te doen met die leerkrachten. Kleuterjuffen hebben een lastige en ondankbare job. Bovendien was de juf helemaal van de kaart. Hoe is het zo ver kunnen komen? Het is een klein schooltje, met twee weinig leerlingen en ons afscheid zal hen zwaar vallen. Ik voel me vreselijk schuldig!
De kinderen zijn blij. Manou is herenigd met haar Tunesische liefje, Nina is weer proper. En nu moet ik proberen het allemaal even te laten rusten. Het moet want ik kan niet meer. Volgend jaar gaat Manou naar het eerste leerjaar. Eind juni zal ik de oefening dus opnieuw kunnen of moeten maken.
Achter de camera 
Ik denk dat het laatste stukje van je post uiteindelijk het allerbelangrijkste is: “de kinderen zijn blij”. Uiteindelijk zijn zij het die heel veel tijd op school doorbrengen.
Hopelijk vind je snel weer gemoedsrust.
als de kids blij zijn, denk ik dat ze plezier zullen hebben aan school, en dat is op die leeftijd toch het aller aller belangrijkste denk ik 🙂
tja en kiezen… nooit simpel!
succes met de rust in je hoofd
Ik ben volledig akkoord met wat hierboven staat. Manou en Nina zijn blij, en dat is een van de belangrijkste factoren op die leeftijd. Nu moet je proberen om alles los te laten, en je hoofd de nodige rust te gunnen…
Schoolstress waar je zelf een beetje schoolmoe van wordt… Hou je vast dit was nog maar de kleuterklas! ;o) Als je veranderd moet je zien dat je je verbeterd dus het is niet vreemd dat je terug komt op eerder genomen beslissingen. Je goed voelen op een school daar draait alles rond, de rest komt wel. Dit zijstapje was een levensles.
De kinderen blij. Iedereen blij. Zo zal dat nog vaak gaan…
En spijt hebben heeft geen zin. De vraag “wat als…” slorpt alleen maar energie op.
De beslissing is gevallen, de kogel is door de kerk. En het leukste van al: de kinderen zijn blij. Nu moet je het ‘gewoon’ nog maar loslaten.
De kindjes zijn weer gelukkig ! Dat is hetgeen wat telt, niet?
En ja, voor die juf zal het misschien hard aangekomen zijn, maar wat is het belangrijkste, gelukkige kindjes of een ongelukkige juf?? Dat het niet leuk is om zo’n nieuws te melden begrijp ik volledig, maar zoals men altijd zegt, ‘alles slijt”!