Als het kriebelt moet je … vooral veel geduld hebben

Sporten is gezond, dat weet iedereen. Daarom besloot ik mijn meisjes deze zomer eens in te schrijven in een sportkamp. Twee maanden thuis spelen is te lang, al behoren wij tot de weinig ouders die kampen niet gebruiken als veredelde kinderopvang. De Stad Gent organiseert iedere vakantie meerdere sportkampen in verschillende sportclubs, zelfs in Oostakker. De kampen zijn bovendien erg goedkoop, in vergelijking met privé-initiatieven. Ik wist van vorig jaar dat het een kwestie is van snel inschrijven, en zaterdag was het zover.

Mijn vader zou “er voor gaan”. Vanaf 9 uur konen enkel Gentenaars inschrijven. De rest moet wachten tot maandag. Om stipt 9 uur begon hij te bellen voor 2 verschillende kampen. Pas tegen 11.30 slaagde hij er uiteindelijk in om Manou en Nina in te schrijven voor een van beide opties. Het tweede kamp was ondertussen al volzet.

We zijn binnen; ik heb geen recht om te klagen. En toch vind ik de hele sportgedoe van de overheid een beetje vicieus: enerzijds slaan ze je dood met voorlichtingsfolders over sport: “als het kriebelt, moet je sporten enz”. Maar als je ze dan gelijk geeft, en je probeert in te schrijven blijkt er toch geen plaats. Zo probeer ik Manou ook al maanden in te schrijven voor zwemles maar ik sta al verschillende lessenreeksen op de wachtlijst. Geen wonder dat veel ouders en hun kinderen (en niet eens alleen kansarmen) er gewoon nooit aan beginnen.