Mijn haar

Je zou kunnen zeggen dat ik van verandering hou. Dat klinkt …avontuurlijk. De waarheid is dat ik gewoon nooit echt tevreden ben van mijn haar. Mijn natuurlijk kleur gaat me niet. Daar is echt iedereen het over eens. Pech. Op zich ben ik helemaal niet tegen kleuren. Ik heb gewoon geen geduld. Moest ik dat nu thuis mooi kunnen doen, tussen het avondeten en het slapengaan, dan zou mijn leven een pak eenvoudiger worden. Bij de kapper duurt dat gewoon altijd zo lang, en ook al ken ik een heel toffe kapster: ik heb daar echt geen tijd voor. Dus stel ik het kleuren telkens te lang uit,erger ik me te pletter aan mijn uitgroei en wordt ik gedwongen tot snelle spoedbeslissingen.

Eigenlijk vind ik haar niet zo belangrijk. Ik wil “gewoon” geen kort-handig-huisvrouwencoupe. Het mag niet te braaf zijn maar wel graag vrouwelijk. Maar vooral: ik mag er geen werk aan hebben, want daar heb ik ‘s morgens geen tijd voor. Mannen verkiezen lang maar ik zie er dan altijd zo slordig uit. Kort is frisser maar vaak toch iets minder elegant. Dus ja, ik ben opnieuw gezwicht voor een iets donkerder kleur. Omdat dat blond zo snel geel uitslaat en het er dan zo goedkoop uitziet. Ik had beter moeten weten. Grijs is wel cool, maar dat van mij slaat altijd zo geel uit.

Hel.