Nina fietst

Een jaar geleden kon ze al een beetje fietsen. Eens op dreef, hield ze haar evenwicht wel maar vertrekken én stoppen bleven moeilijk. Ze kon niet met haar voeten aan de grond en hierop anticiperen bleek moeilijk. Nina was ook heel snel afgeleid. Op straat fietsen bleef gevaarlijk en na een paar valpartijen, had ze helemaal geen zin meer om nog zonder steuntjes te fietsen.

12 maanden later heeft Nina (net) de kaap van één meter overschreden. Een paar extra centimeter, een volledig schooljaar en een nieuw brilletje: het werd hoogtijd.

Zaterdag moest Manou naar een verjaardagsfeest in het provinciaal domein Puyenbroeck. Lange en brede wandelwegen zonder wagens, het leek mij de ideale plaats om het – na een jaar- nog eens te proberen. En weg was ze.

Deze ochtend zijn we met het hele gezin met de fiets het centrum in getrokken. Nina heeft tot aan de Dampoort (het station, op anderhalve kilometer van ons huis) helemaal alleen gefietst. Spannend vond ik het want er is toch nog een groot verschil tussen je evenwicht bewaren en in het verkeer, tussen auto’s (rijdende en geparkeerde) en bussen, rijden.

Maar ze heeft het geweldig gedaan. Vertrekken en stoppen, remmen, volgen en afstand bewaren. Ze blink van trots en van zelfvertrouwen, en wil nu natuurlijk niets anders meer doen dan fietsen (zelfs op het gras in de tuin.)

Weer een mijlpaal. De steuntjes krijgen een plaatsje in de garage (in afwachting van de derde dochter), een van mijn fietsstoeltjes mag weg en de loopfiets schuift door naar Flo.  Wat een leuk begin van de vakantie.