Paardrijkamp

Veel meisjes dromen er van. Paarden zijn zo mooie edele en een beetje spannende dieren. En programma’s als Amika en Bibi en Tina vergroten natuurlijk de fascinatie. Ik heb zelf lang gereden, al was het zonder veel succes. Ik hou van dieren en ben graag met ze bezig. Doorheen de jaren heb ik de basis wel geleerd. Ik kan draven en galopperen, en ik kan mee op wandeling. Maar daar stop het ook. Paardrijden is geen gewone sport; je moet een beetje uit het juiste hout gesneden zijn.

Nu is het dus hun beurt. We beginnen met een weekje paardrijkamp in De Hoefslag in Zwijnaarde, vijf halve dagen. Ok, dat is niet meteen de meest paardvriendelijke manege van Gent maar ik vond niet meteen een alternatief. Op hun leeftijd gaat het trouwens meer om gewenning dan om rijles.

De eerste dag hield ik mijn hart vast, zeker voor Nina, ons angsthaasje. Een zenuwachtig of vermoeid paard, een strenge juf of een paar stoere medeleerlingen: er zou niet veel nodig zijn om Nina te ontmoedigen. Gelukkig bleef ze erg enthousiast, net als haar zus trouwens. Nog 4 dagen te gaan en dan zijn we vertrokken.

Stiekem zou ik het wel leuk vinden moest een van hen paardrijden. Dat zou me de kans geven om ze te helpen, samen bezig te zijn en om zo toch nog een paardje te verzorgen (zonder er per se te moeten op rijden.) Maar het is hun leven, hun hobby en hun droom. Voorlopig beperk ik me tot de taak van chauffeur.