Het is altijd spannend, zo een eerste schooldag. Wie wordt de nieuwe juf? Gaat het klikken? Dit jaar was ik een stuk zenuwachtiger dan de voorbije edities.
Het eerste contact met de Flo’s kleuterjuf verliep een ietsiepietsie moeizaam. Omdat ik haar niet heb kunnen zien voor de eerste schooldag, stopte ik in Flo’s boekentas een bundeltje met zo veel mogelijk informatie: Wat is epilepsie? Wat is het Glut1-syndroom? Hoe herken ik een aanval? Wat moet ik doen? In haar boekentas stak ik ook de noodmedicatie. Daar gaat ze het moeten mee doen. Tijdens het infomoment van morgen, moet ik werken. Jammer.
Het zal wel goed komen, sus ik mezelf. De dame heeft veel ervaring en iedereen is er enthousiast over. Maar toen bleek dat Flo’s juf al met de kindjes naar de klas was terwijl wij daar nog op de speelplaats stonden, werd ik even onzeker. Vroeg of laat gaan mijn meisjes eens bij een juf terechtkomen die mij minder ligt. Maar voor Flo wordt dit een cruciaal en moeilijk jaar, vol EEG’s en extra begeleiding en GON-toestanden. Toen we elkaar dan toch voor het eerst zagen, bleek het een lieve dame. Oef.
Nina’s juf leek erg hartelijk en ook Manou was enthousiast (aldus de papa , want we hebben ons moeten opsplitsen). Het komt goed, het komt goed, het komt goed…
Achter de camera 
Hier gaat er ook steevast een ganse brief en extra medicatie mee met midiman…
Leuk om te zien dat de kids zo goed voor elkaar zorgen… Is toch ook al een grote geruststelling niet?
Zussen zorgen voor elkaar: schoon!