Voor een interview over “mijn drie zorgkindjes” zocht ik deze avond naar een reeks foto’s uit de “oude” doos. De bovenste 2 beelden zijn van Manou, met haar klompvoetjes en de onderste is van Nina tijdens een van haar longontstekingen.
Gek dat een mens daar foto’s van maakt. Toch ben ik heel erg blij met deze beelden. Ze roepen zo veel herinneringen op, ook mooie. Bij het zoeken dacht ik voor de zoveelste keer: wat gaat de tijd snel. Een mama kan nooit te veel foto’s maken.
Het interview verschijnt volgend weekend, denk ik, in Het Nieuwsblad magazine.
Achter de camera 
ha ik ben blij dat je dat zegt dat je nooit teveel foto’s kan maken, heb er net 300 doorgestuurd om te laten afdrukken en ik dacht efkens: beetje overdreven. maar niet dus :-). Ik maak ook foto’s bij dokterbezoeken, ziekenhuisopnames etc, soms vinden ze dat raar, als ik dan zeg dat ik hoop dat ik maren binnen enkele jaren kan voorbereiden op een NKo bezoekje bv door haar een foto te tonen van wat haar te wachten staat dan knikken ze meestal toch instemmend.
Toch even slikken, maar inderdaad zeer goed om te doen. 🙂
Dag Ann, ons zoontje is ook geboren met klompvoetjes en ik dacht op de foto de gipskamer en de verpleegster van UZ Gent te herkennen. Kan dat? Ons zoontje is momenteel bij 18 maanden, is al 1 keer geopereerd en draagt nu speciale rijglaarsjes. Hou oud was jouw dochtertje toen ze haar eerste stapjes zette? Hoe gaat het nu met haar? Wij hebben zelf weinig of geen feedback van andere ouders van kinderen met klompvoetjes, vandaar mijn vraag.