Normaal zat ik nu op de redactie, te zweten en te werken. Eerlijk waar: ik was er graag bij geweest. Maar een mama moet soms haar prioriteiten stellen. En dus bleef ik bij Flo en samen hingen we een hele dag voor de buis. Goed nieuws: wij wonen in een toffe en warme stad, én Flo’s aanvallen geraken langzaam maar zeker onder controle.
Achter de camera 
lieve an
heb je verhaal met veel belangstelling gelezen, mijn mama zei me dat ik het moest lezen .
Zij en papa hadden dat al gedaan en waren zo er door aangedaan dat we niet alleen zijn.
Ja ,ik ben mama van sien,14jaar, diabetes type 1;daan 12j. en noor 7j. die allebei een aangeboren neuro-musculaire aandoening hebben waar ze na 4 jaar nog geen naam hebben kunnen opplakken. daan en noor zitten voor lange afstanden (meer dan 300m.) in een rolstoel en zitten in een type 4 school “windekind” in leuven.
Vind het erg voor je en het moet zo zwaar zijn ,ook al heb je veel steun bij elke opname is het toch weer slikken (bij mij toch)
Ik was werkzaam als verpleegster en mijn man is nachtverpleger ;ik ben gestopt met mijn werk toen ik een aantal jaren geleden borstkanker kreeg. Ben nu een full-time mama met te weinig tijd.
Ben heel betrokken bij de school en dat geeft me veel voldoening anders zou ik mss ook zottekes worden .
Ik hoop dat Flo vlug beter is en dat jullie vlug naar huis mogen .
groetjes van a’mie
Bedankt Annemie,
Ik wens je ook veel sterkte en super bedankt voor je lieve reactie.
Lieve groetjes An
Ik ben aangegrepen door de laatste foto van Flo. Ze lijkt het niet goed te begrijpen, en hoe kan dat ook, voor een meisje van 3 jaar. Ik denk vaak aan jullie, gek eigenlijk, want ik heb jullie nog nooit gezien. Een blog lezen schept toch een soort band, ook al gaat die strikt genomen maar in één richting.
@ Annemie: Jouw verhaal klinkt ook loodzwaar. Het is niet eerlijk verdeeld, als ik vergelijk met mijn eigen situatie (twee gezonde kindjes), dan denk ik vaak: iedereen heeft daar recht op. Op ze gewoon zien opgroeien zonder de constante kopzorgen.
Het enige wat we kunnen doen is meeleven, jullie veel moed toewensen, en duimen dat het de goeie kant uitgaat …
ocharme flo, zo zielig op die laatste foto… hopelijk mogen jullie daar vlug buiten!
en als ik dat hier allemaal lees
denk ik
laat haar dat tutje toch maar houden 😉
veel courage ginder!
Je blog ontdekt via het artikel in de krant…
Ondanks alles straalt hier een groot “pluk de dag” gevoel en daar doe ik ook aan mee…positief in het leven staan en een beetje “het kan nog erger”…zo voel ik me ook dikwijls…
Ik hoop echt dat dat daar snel in orde komt voor Flo!
En wat een prachtige 3 blonde zonnekinderen hebben jullie!!!
Katrien.
Veel sterkte!