Soms lijkt het alsof ik vrolijk het ziekenhuis binnen en buiten huppel. Dat ik altijd opgewekt en blij ben, ook nu. Want ja ik probeer er het beste van te maken voor Flo, voor mijn andere meisjes en misschien ook voor mezelf. Meestal lukt dat vlot maar vergis u niet: ook ik heb af en toe een dip.
Toen ik gisterenavond thuiskwam van het ziekenhuis met een hangerige kleuter en een grote zak medisch materiaal en die berg was zag liggen, kreeg ik het even heel lastig. Er leek gewoon geen einde te komen, aan de zorg, aan de huishoudelijke taken, aan de boekhouding, de te betalen rekeningen, de planning, de taakjes hier en daar.
Het liefst wou ik gewoon in de zetel kruipen en er de brui aan geven. En huilen. De was had ik kunnen laten liggen maar aan Flo beschikt spijtig genoeg niet over een pauzeknop. Misschien vind ik dat nog het lastigste, dat je als ouder nooit echt kan ontsnappen. Natuurlijk zijn er babysits die een paar uur op hen kunnen letten maar echte zorgen kan je moeilijk uitbesteden.
Huilen of zeuren helpen niet, spijtig genoeg. Iedereen heeft zo zijn strategie maar ik geraak het best over een dip door zo weinig mogelijk na te denken. Keep on breathing and carry on. 3 grote wasmanden heb ik afgewerkt, de vaat gedaan en mijn betalingen. Om kwart voor tien lag ik in bed, te moe voor mijn leesboek. Om elf uur was Manou wakker met valse kroep. Om 2 uur moest Flo haar eerste sondemelk krijgen, zonder maïszetmeel want die zou de leiding kunnen verstoppen. Het duurde even voor ik het systeem door had. En rond 6 uur hoorde ik iets raars in haar kamertje, een aanval. Zonder die trage suikers houdt ze het dus toch niet vol tot ’s morgens.
Maar een paar uur later …toen lachte ze, onbeschaamd hard en überschattig. De moed was terug, onverwacht, net als de zon trouwens 😉
Achter de camera 
Geniet dan maar met volle teugen van die mooie lach en van dat zonnetje 🙂
Oh An, dat is een goede truuk, en ik gebruik die soms ook. Maar het doet echt ook deugd om eens heel hard te huilen of gewoon eens aan jezelf en iedereen toe te geven dat het niet meer gaat. Dat mag, dat is ok, en iedereen zal dat begrijpen, ook je meisjes! En soms gaat het -bij mij toch- daarna zelfs weer wat beter.
Veel sterkte hoor en ik wens je zo hard een volledige nacht slaap toe! Maar dat zit er zeker nog niet in?
wat ik meestal doe: ik huil eens goed uit, ik eet ne kilo chocolade en daarna hetzelfde als jij: er invliegen en alles afwerken. Ha ja, tmoet wel want anders is de berg de dag erna gewoon nog groter… Hopelijk vind je vlug de ideale voedingsmix om flo aanvalsvrij te houden ’s nachts…niet zo evident waarschijnlijk. Succes!
In een dipje zitten toon hoe menselijk je bent. Natuurlijk mag je er niet blijven zitten 🙂
En ja bij kinderen hoort nu eenmaal die reuze berg was. Heb er 6 gehad en weet er van praten 🙂
Maar ik was reuze blij toen ieder doorsliep…jij hebt natuurlijk Flo die haar voeding moet in het nachtelijk uur en nu Manou met de valse kroep…Het houd blijkbaar echt niet op he?
Je bent echt een duracel mens zeg ik altijd. Je vak, je gezin en alles der op en der aan…Moederdag is een dag die je echt meer dan een keer per jaar verdiend.
ik hoop echt dat jullie in de herstvakantie naar Parijs kunnen..
’t lijkt dat jullie ’t allemaal kunnen gebruiken
“Surfen op de golven van het leven” dat is wat ze zeggen in de Mindfulness. Dan ben jij een echte “surfbabe”. 😉
Ik moest even slikken, de foto van Flo met de sonde. Hopelijk doet het zijn werk goed en maakt het jullie leven terug wat gemakkelijker (al lijkt me dat voorlopig het tegendeel). Hoe gaat het met Manou en Nina? KnuffelX
RESPECT! voor hoe jullie die situatie in huis aanpakken! Een dipje hier en daar lijkt me niet meer dan normaal, en noodzakelijk zelfs. Hang on!
Eens goe ‘bleiten’ kan al eens deugd doen. Zo lang je er erna maar om kan lachen. En zo’n lach van je dochter das toch het mooiste cadeau 🙂
Nog eens… Respect!
En he… laat je vooral af en toe eens goed gaan… 🙂
Ook sterke mensen hebben soms het gevoel dat ze alles behalve dat zijn, dat wat ze nu op hun bord krijger er echt over is, dat ze zich het leven precies toch ietsje anders voorgesteld hadden…
Sterke mensen beseffen dat ze nadien kunnen bijeenpakken, ook al is het omdat ze niet anders kunnen en ze gaan “gewoon” door. Jij ben zo’n sterke madam, An. En ik denk dat meneer An ok een sterke meneer is. Toch wens ik jullie een extra pakje “chance” de komende tijd, het mag ook al eens onverwachts en meer dan een keertje meezitten. X