Het is allemaal mijn fout, laten we dat niet vergeten.
Toen ik gisterenavond Flo van bed wou verleggen, kwam de uiteinde van haar sonde klem te zitten. Ik tilde haar uit bed en zo trok ik per ongeluk ik het buisje uit haar neus. Hel. Wat nu? Ik heb even getwijfeld om het er zelf terug in te duwen, maar het leek me toch verstandiger om “snel” naar de spoed te rijden.
In de wachtzaal zaten vijf mensen voor ons. We hebben lang moeten wachten en dan kwam meteen “de dokter” ons halen. “Vertel eens.” Eigenlijk zochten we gewoon iemand die de sonde snel opnieuw kon steken, meer niet. De jonge man, assistent pediatrie, leek onzeker en overspoelde me met vragen waar ik niet kon op antwoorden: hebt u een idee van de dikte van die sonde? En hoe diep zat die in haar maagje?
Uiteindelijk kwam hij toch aanzetten met het nodige materiaal. Hij leek een beetje zenuwachtig, en ik werd het meteen ook. Waar zitten al die verpleegsters? De vorige keren zat dat buisje er op een twee drie in, zonder vragen. Nu leek het een halve ingreep. En dat werd het ook. De sonde ging er in. Flo huilde heel hard en het ding schoot er meteen terug uit. Hij probeerde het nog eens. Zit de sonde nu wel goed? Hij twijfelde, zoog aan het buisje, luisterde, trok het buisje een beetje terug en nog eens en nog eens.
“Ik stel voor dat we foto’s maken om te zien hoe diep ze nu zit.” Mijn moederhart brak. Ik heb enorm veel bewondering voor artsen maar er zijn grenzen. Dat ik het niet goed begreep, dat ze al verschillende sonde gehad heeft en dat er nog nooit foto’s zijn gemaakt. En dat Flo echt al genoeg afgezien heeft.
Even later gaf hij zelf toe dat hij “niet zo veel ervaring had” met het steken van sondes. En dat hij een verpleegster van de intensieve zorgen had gebeld. Die kwam en 2 minuten later zat de sonde er in, op zijn plaats. “Geen probleem hoor, lachte ik toch nog vriendelijke de dokter. Iedereen moet het leren he.”
“Neen dat moet ik niet. Ik moet helemaal geen sondes steken. Ik ben een dokter. Ik moet nadenken over een oplossing voor haar Glut1 probleem.” Als hij mij van die stomme epilepsie kan verlossen, is het hem helemaal vergeven. Maar ik denk toch dat er nog een beetje werk aan de winkel is, al is het maar op communicatief vlak 😉
Het hele avontuur doet me denken aan enkele jaren geleden, toen ik het schitterende idee had om onze (oudere) huisarts te vragen bloed te trekken. Na jaren van probleemloos prikken, bleek ik plots moeilijke aders te hebben 😉
Achter de camera 
Heb dat ook meegemaakt, maar dan met een ervaren kinderarts. Na 4 maal prikken en de naald in alle bochten wringen vond ze nog geen ader. En onze jongen maar tieren.
Toen heeft een verpleegster het overgenomen en het was van de 1ste keer raak. In een ziekenhuis zijn verpleegkundigen nog altijd de beste prikkers, zij zijn het ook best gewoon.
aarrghh vreselijk hé! Ze kennen mij ginder al in het uz vrees ik, heb daar al ongeveer elke afdeling op stelten gezet. Er komt geen assistent meer aan mijn dochter, Bloed wordt geprikt op de pediatrie door verpleegsters die elke dag niks anders doen… Mijn dochter is geen testkonijn.
Contact opnemen met thuisverplegingsdienst en vragen of je hen mag bellen als het nog eens gebeurd? Ik kan me voorstellen dat zij dat ook wel gewend zijn om sondes te steken.
Misschien kan je rechtstreeks naar de pediatrie bellen. Het zou mij verwonderen dat ze zouden zeggen dat je niet langs mag komen om die sonde te hersteken. Ze kennen jullie daar ondertussen wel denk ik. Een spoed zou je in zo’n omstandigheid toch moeten kunnen vermijden. Ocharme Flo’ke. Dat kan ze nu wel missen, zo van dat gekunstel. Een maagsonde in de luchtpijp steken, brrr… (dat leek me toch zo uit jouw verhaal)
man man man, inderdaad: voor zo’n dingen ben je veel vlotter af bij een verpleegkundige.
maar die “arts-in-opleiding” moet toch nog maar eens nen 2de (of 3de of 4de) zit doen voor communicatieve vaardigheden. zo iets zeg je toch niet???
de tip van birgit vind ik wel een goeie, ik zou inderdaad ook eens informeren…
Arme Flo …
En die dokter zal inderdaad op zijn tong moeten leren bijten!
Ik denk ook dat het beste is even te bellen naar de periatrie die jullie kennen als ze herstoken moet worden. Je moet altijd kunnen controleren of de sonde goed in het maagje zit. Dat ding kan echt wel goed opkrullen in de neus keelholte terwijl het lijkt of ze goed zit.
Waarom klinkt mij dit zo bekend in de oren? Omdat ik zelf verpleegkundige ben en in een ziekenhuis werk?
heeft ze glut-1 deficientie?? Heb je dan al van een ketogeen dieet gehoord?? Waarschijnlijk wel. Ben er zelf op getest (was negatief), maar in Gent zeiden ze dat dat dieet het enige was dat zou helpen tegen glut 1-deficientie. In ieder geval veel succes het is soms een lange lange zoektocht!!