Ik herinner me nog goed dat gevoel, zeven jaar geleden, toen we het ziekenhuis verlieten met onze pasgeboren eerste kindje. Gedurende vijf dagen hadden vroedvrouwen ons intensief geholpen. En dan mag je naar huis. Spannend. De deur slaat achter je dicht en voilà: vanaf dat moment sta je er als ouder helemaal alleen voor. Ik vond dat toen een beetje nwerkelijk. Van de ene op de andere moment ben je verantwoordelijk voor een erg fragiel leven. Echt ongerust was ik toen niet. Twee verstandige volwassen mensen kunnen een baby aan, zo zit de natuur nu eenmaal in elkaar.
Toch besef ik nu nog maar eens welke enorme verantwoordelijkheid ouders dragen. Iedere dag maak je keuzes die andermans leven zullen bepalen. Het eten dat jij koopt en kookt, zal de smaak, de gezondheid en het gewicht van deze toekomstige volwassenen bepalen. Alles wat je doet (of niet doet), heeft een invloed: fietsen of met de auto, verre reizen of kamperen, lezen of televisiekijken, in bad of douchen, enzovoort.
En iedere dag moet je ook bewuste keuzes maken, op vlak van school, hobby’s, vrienden en natuurlijk ook op gezondheidsvlak. Moeilijk. Ik ben geen ziekenhuis fan en toch mis ik soms de omkadering, de begeleiding en het klankbord die komt bij een ziekenhuisopname. Wanneer is veel te veel? Wanneer trek je aan de alarmbel? Wanneer moet je ingrijpen en wanneer moet je gewoon even geduld hebben? En moet ik nu kiezen voor een buiksonde? Of moet ik meegaan in die medicijnenwedloop? Moet ik ze bij mij doen slapen? Of moet ik denken aan mijn eigen vermoeidheid? Moet ik Flo laten stuipen? Moet ik ze naar school sturen? Moeten we ze pushen om te eten of net niet?
De tijd van een consultatie proberen ze ons in het UZ goed te helpen. En dan slaat de deur weer dicht. Net als toen. Plots sta je er alleen voor, of in ons geval (gelukkig) met twee. “Tot volgende maand.” Het leek me toen al een eeuwigheid en een week later weet ik het zeker: zo lang ga we, Flo en ik, niet kunnen wachten.
Achter de camera 
Je hebt dat heel nauwkeurig verwoord. Ik heb geen zorgenkindjes maar voel ook dagelijks wat de keuzes die ik voor hen maak, echt betekenen. Soms denk ik: er is zoveel dat je kan misdoen, hoe kan het nu allemaal lopen zoals het moet? Maar dan weet ik: meer dan je best doen, gaat niet. Erop vertrouwen dat het goedkomt. En genieten als er te genieten valt.
Ik hoop dat jou dat nog goed lukt, tussen de moeilijke momenten door.
Erg mooi verwoord en heel erg herkenbaar, al zijn de keuzes waar jij nu mee geconfronteerd wordt voor Flo uiteraard van een heel ander kaliber dan “stuur ik ze naar de scouts of niet”… Ik probeer om bij het maken van keuzes ook altijd goed naar mijn buikgevoel te luisteren. Als jij een maand wachten tot de volgende afspraak te lang vindt dan moet je gewoon vroeger gaan (ik zou dat eerlijk gezegd ook doen) en als je over iets twijfelt kan je de dokter altijd even bellen, daar is absoluut niks mis mee, dokters begrijpen dat maar al te goed. Ik vind in elk geval dat jullie dat heel erg goed doen daar, hopelijk raken de aanvallen van Flo snel helemaal onder controle!
Met al die vragen niet te lang blijven zitten, gewoon je afspraak vervroegen zou ik zeggen en je lijstje meenemen. Sommige dingen kunnen wachten of op gevoel, andere weer beter niet denk ik bv laat ik ze stuipen of niet. Inderdaad de nazorg is heel pover hier in België
Het is een herkenbaar verhaal,……al die keuzes die je moet maken,……soms lig ik er wakker van, omdat het vaak bepalend is voor de toekomst van je kind,…..maar fouten maken mag hé :-). Betreffende Flo, volg je buikgevoel,………en ik ben het niet eens met Ina die zegt dat de nazorg in België slecht is,……ons Flo is heel goed opgevolgd geweest,….
zeer herkenbaar, zeker de laatste dagen hier. Op een ander vlak en veel minder erg dan bij jou maar toch. donderdag-vrijdag: Maren verkoudheid, de dokter bellen of toch nog wachten. Zaterdag: Dokter van wacht. Als u het nodig vindt mevrouw zal ik ab voorschrijven. Hè? Ja dus ab. Maar aerosol zou ik niet doen hoor, dat lijkt me echt voorbarig. Zondag: eigenhandig aerosol opgestart, gelukkig veel vriendinnekes met luchtwegenkindjes die me de juiste verhoudingen medicatie kunnen doorgeven, maandag huisdoc: OEI. Longontsteking. Wat een geluk dat je de ab en aerosol dit weekend al gestart hebt, anders was het ziekenhuis geweest, nu kunnen we ze wss nog net buiten houden. Voor wat Maren heeft is een goeie alerte huisarts dus goud waard, dat is bij jullie jammer genoeg niet hé denk ik… Uw buikgevoel volgen hé, mama’s hebben altijd gelijk!
@ misssexansthecity Ik heb niet gezegd dat de nazorg slecht is maar pover. Ik heb jaren zelf raadplegingen mee gedraaid, de (medische)zorg in België is goed. Het gaat erom als je de deur van de raadpleging of ziekenhuis dicht trekt en hoe het dan verder moet in tussentijd. Veel hangt ook af van de ziekenhuizen waar je in behandeling bent.