Het is geen grootse poëzie maar ik vind die nieuwjaarsbrieven toch erg charmant. De combinatie van schroom en trots, is aandoenlijk. Van waar zou deze gewoonte komen? Zou het typisch Belgisch zijn? Of Europees? Als kind vond ik het waarschijnlijk niet zo leuk. Ik kan me er alvast niets meer van herinneren. Dat gaat mijn meisjes niet overkomen 😉
Achter de camera 
http://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuwjaarsbrief
Als kind vond ik het vreselijk om voor de ganse familie zo’n brief voor te lezen. Ook later vond ik het hatelijk om een spreekbeurt te geven. Gelukkig ligt die tijd al tientallen jaren achter mij…
Ja, knap hoor, zo met vuurwerk en al!
Al had ik bijna meer aandacht voor Manou haar lucifer die bijna haar vingers verbrandde…. oe dat was close 😉
Wel, die nieuwjaarsbrieven zijn nu eens echt Vlaams erfgoed. Iets om te koesteren, dus!
Ook ik voelde m’n vingers warm worden toen ik Manou haar lucifer in de mot kreeg… 🙂
Kom toevallig op je weblog terecht. Deze gewoonte is ons Nederlanders (in elk geval in het noorden) totaal onbekend.
Ik ga nog eens verder neuzen op je leuke blog.