Morgen ga ik terug aan de slag. Fotograferen zal nog niet lukken, maar van achter mijn computer zou ik toch al iets moeten kunnen. Ok, een volledige werkdag gaat lastig worden. Ik ga een manier moeten vinden om mijn knie in de hoogte te leggen, én om er te geraken. Want zolang ik mijn been niet kan plooien, zit autorijden er niet meteen in.
Eigenlijk heb ik nog een ziektebriefje. Maar het is dubbel. Toen Flo vorig jaar anderhalve maand is opgenomen, heb ik veel sociaal verlof moeten nemen. Ook na haar opname ben ik vaak thuisgebleven, omdat het gewoon onhaalbaar was om ze naar school te sturen. Later werd Bob ziek, en Manou en ik zelf. Ik besef dat mijn collega’s al veel voor mij zijn ingesprongen, vorige week opnieuw. Ik kan er niets aan doen, maar daar hebben zij natuurlijk geen boodschap aan. Uiteindelijk wringt het toch, vroeg of laat. Begrip en inlevingsvermogen hebben grenzen.
En daarom wil ik morgen terug gaan werken. De media is een harde wereld. Ik heb alvast een carpoolrit versierd. Mijn krukken staan klaar, en hopelijk geraak ik morgenochtend in iets anders dan een trainingsbroek 😉
Achter de camera 
Ik begrijp je. Onze zoon (1 jaar) is ook al er vaak ziek geweest, waardoor ik vaak op onverwachte momenten thuis moet blijven bij hem. Ik voel me dan altijd wat schuldig tegenover de collega’s, ook al zijn ze begripvol en kan ik er eigenlijk niet veel aan doen. Maar toch: je weet dat zij extra werk krijgen door je afwezigheid.
Veel succes morgen! En zit maar niet met die trainingsbroek in, je aanwezigheid zal die wel compenseren!