Mensen maken het verschil

Is methode-onderwijs beter / leuker / speelser / flexibeler / kindvriendelijker dan klassiek katholiek- of stadsonderwijs? Het thema komt regelmatig terug in jullie reacties, en zelf heb ik ook lang getwijfeld. Een goede school kiezen voor je kind is tegenwoordig een belangrijk en moeilijke ouderlijke taak, zeker voor wie in of rond een stad woont.

Na 5 scholen kwam ik tot een eigen persoonlijke stelling: mensen maken het verschil, en dan vooral mensen met officieel of moreel gezag.

Een goede leerkracht of directie zegt veel meer over een school dan het type onderwijs. Scholen lijken in veel opzichten op bedrijven. Grote bedrijven of kleine ondernemingen: de ene structuur is niet per definitie beter of gezelliger of creatiever dan de andere. Vaak hangt alles af van een paar mensen. Een goede baas kan het verschil maken, maar ook één gemotiveerde collega (met een beetje aanzien), kan veel veranderen.

Los van klassiek of methode-onderwijs: uiteindelijke maakt vooral de instelling van de leerkracht en de begeleiding van de directie een groot verschil. Manou en Nina hebben ook even geproefd van methode-onderwijs, zonder succes. Nochtans geloof ik nog altijd in dat type onderwijs. Maar voor die specifieke school en voor die juffen werkte het niet. Te weinig leerlingen, te weinig middelen, te weinig appreciatie en een afwezige leiding zorgden voor een stroom van frustraties. En een gefrustreerde werkkracht is zelden een goede werkkracht.

Manou gaat nu naar de vrije basisschool Edugo Slotendries, een grote klassieke en katholieke school. Aanvankelijk twijfelde ik wel, want Bob en ik zijn niet gelovig en ik had ook mijn bedenkingen bij “zo een grote school.” Maar na 2 jaar durf ik te beweren dat Slotendries echt een goede school is. Manou is er gelukkig, de sfeer is goed en we zijn al twee keer erg enthousiast over de juffen. Maar de echte kracht van Slotendries ligt bij de twee directeurs. De twee heren zijn competent, gemotiveerd, ze kennen de kinderen, gaan mee op kamp, lopen op de speelplaats, zien en voelen de problemen, ze zijn toegankelijk en staan open voor discussie. En vooral : ze willen het beste voor ieder individueel kind.

Enkele jaren geleden zaten mijn kinderen op een concentratieschool, en ondanks de vele kansarme kinderen was ik uiteindelijk toch heel tevreden. Omdat de leerkrachten er gemotiveerd, creatief en geëngageerd waren.

Natuurlijk zullen mijn meisjes vroeg of laat allemaal wel bij een juf zitten waar ik of zij zich minder goed bij zullen voelen. In een gezonde omgeving moet ook dat kunnen.