Stoppen met shoppen?

Een maand zou ik niets meer kopen, behalve eten en drinken natuurlijk. Omdat ik besef dat ik net iets te regelmatig geniet van de ‘koopkick’.

Je kent dat wel, dan loop je in de Aldi / Action / Blokker / Kruidvat / Koodza / Carrefour en zie je plots een leuke hebbeding liggen, voor geen geld. Een reuzekleurboek, schattige haarspeldjes, een toffe sjaal, heerlijk geurende lipbalsem, een knutseldoos, een grappige tuinkabouter, enzovoort. Natuurlijk heb je die dingen niet echt nodig maar ze kosten drie keer niets en het kan deugd doen om jezelf te trakteren. Nadeel is dat je huis na verloop van tijd vol met brol staat. Een maand stoppen met shoppen zou die shopkick doorbreken, dacht ik.

Voorlopig heb ik me al braaf aan het nieuwe voornemen gehouden. Ik vind het niet eens zo moeilijk. Wie tussen twee boodschappen door niet stopt in de Zeeman of in de Wibra koopt er niets. Simpel. Online vind ik dat een pak lastiger. Zo ben ik al maanden op zoek naar een leuk retro poppenwagentje als element voor mijn fotostudio. En nu vind ik natuurlijk een betaalbaar exemplaar, ik heb het dan toch maar gekocht. Het is voor het werk, moet u weten 😉

Vergelijkbare situatie ontstond over Nina’s playmobilschool. Het kind is aan het sparen, al maanden. Het ligt hier al vol playmobil maar sinds nieuwjaar wil ze per se zo een school. 100 euro kost dat (ongeveer), vertelde ik haar. “Als je extra flink bent dan krijg je een sticker maar die school is duur, die gaat u wel 100 stickers kosten.” En nu is Nina dus aan het sparen, zo hard dat ze de honderd al lang voorbij is. Nog een geluk dat ze niet kan tellen maar vroeg of laat moet ik die school dus kopen. En dan zie ik nu een promotie bij Bart Smit, 65 euro in plaats van 100 euro. Dat kon ik niet laten liggen.

En dan is er nog Manou en haar antiklit Jip en Jannekehaarspray uit de Hema. Vergeten na de zwemles, snikte ze vrijdag. Dat is pech, dacht ik. “Ik koop je wel een nieuwe maar je gaat wel nog 2 weken moeten wachten.” Dus ja, deze maand kopen we niets maar ondertussen heb ik wel al een lijstje aangelegd. Soms vraag ik mij af hoe veel zin dit allemaal heeft.

De bewustwording is er ondertussen wel: ik omring me graag met leuke, speelse, vrolijke, kleurrijke spulletjes. So what? Mijn mama was erg zuinig. Ze schilderde graag maar werkte meestal over oude doeken heen, met goedkope verf. Na haar dood heb ik al haar nieuwe mooie canvassen en ongebruikte dure verftubes moeten weggeven. Sparen brengt niet op. Een mens leeft nu. Natuurlijk moet je niet meer uitgeven dan je hebt en dan je nodig hebt. En natuurlijk is hebben om te hebben belachelijk. Ik ben sowieso niet aan dure merkproducten. Ook voor mezelf koop ik nooit kostelijke kleren of schoenen.

Dus ik ga mijn tijd zo goed mogelijk proberen uitzitten, en van de gelegenheid gebruik maken om mijn kasten grondig uit te kuisen. Maar constant leven met de rem op, vind ik persoonlijk ook niets.