Onze slee was al naar de kelder verbannen, maar toen kregen we nog een late winterprik. Aan de ontbijttafel waren de dames al aan het ruzie maken over wie de slee mee naar school mocht nemen. Manou won; woensdag was Nina’s beurt.
Maar toen de school uit was kon Manou haar slee nergens meer vinden. Die dingen blijven natuurlijk buiten liggen tijdens de les. Manou trof geen schuld. En toch baal ik altijd als er spullen verdwijnen. Ik vind het zo vermoeiend om te leven in een maatschappij waar je als een agent moet waken over je gerief. Alles moet je naamtaggen, tot je onderbroek toe, of je bent het kwijt.
Op de slee stond trouwens ‘Nina’, discreet weliswaar en in alcoholstift. En ja, wij kopen bijna al ons sportmateriaal in de Decatlon/koodza, zoals bijna iedereen op school. 10 identieke sleeën maken het de kinderen natuurlijk niet gemakkelijk.
“Een ander kindje zal zich gemist hebben. Morgen wisselen we wel weer.” De volgende ochtend bleek er wel een rode slee op overschot. Alleen was deze vooraan afgebroken. Op zich is dat natuurlijk geen drama. De slee is nog altijd bruikbaar. Ze glijdt, en meer moeten die dingen niet kunnen. En beter een slee dan geen, dacht ik. Het was ten slotte woensdag en de zon scheef. Maar het liefst wou ik natuurlijk gewoon ons exemplaar terug. Dus lichtte ik een leerkracht in, ook om elf niet als dief aanzien te worden.
Donderdag trok Nina met de kapotte slee naar school, weliswaar zonder kenteken. Maar je zal het zien: nu ik wil wisselen, gaat het niet meer gebeuren. Het is met sleeën zoals met fietsen in Gent. 😉
Achter de camera 
Ik kan mij daar ook zo ontzettend kwaad om maken. Zelf al gaat het om niet zo waardevolle dingen. Vorig jaar Maxime z’n mooie badhanddoek, met z’n naam op geborduurd foetsie en in plaats daarvan een versleten vod. En neen hoor niemand had hem mee of miste de handdoek (of wat dat moest voorstellen) die ik terug meegaf. Komaan zeg.
Het is wel een les voor hem geweest, nu let hij beter op zijn spullen en – hout vasthouden – raakte hij nog niets “kwijt” dit schooljaar.
Ja,mooie zaken zie je nooit terug ,die zijn altijd per toeval meegenomen (zeg men),raar dat versleen zaken steeds terugkomen (hier toch)
maar ik vind het ook triest !!!!!
Weet je wat wij ooit tegenkwamen? Onze oudste dochter was nog klein, had net in het ziekenhuis gelegen, we doen een eerste uitstapje, komen terug bij de auto… Onze ruit ingeslagen, (dure) autoestoel gestolen, en in de struiken wat verder lag een oude, versleten autostoel. Ze hadden eventjes gewisseld. Ik ben er echt lang niet goed van geweest, kan er nog steeds niet bij – mijn vertrouwen in de mensheid heeft dan echt wel een serieuze deuk gekregen hoor. Hoe kan je nu je kind in een autostoel zetten die je net hebt gestolen? Stel me serieuze vragen bij hoe zulke mensen hun kinderen dan opvoeden hoor…