Belonen is efficiënter dan straffen. Dat kan ook met een lief woordje of een knuffel, maar stickers zijn concreter en dus duidelijker. Het systeem heeft zijn verdienste al meermaals bewezen, en onbewust zijn wij dus geëvolueerd naar een echte stickerfamilie.
Ieder kind heeft zo zijn pijnpuntjes. Manou leest niet zo graag, en zeker niet alleen. Nina is erg gevoelig voor constipatie. Tandenpoetsen, lief zijn voor de zussen, spontaan de tafel helpen afruimen, speelgoed sorteren en opruimen, voortmaken ’s morgens, stoppen met jammeren of huilen, … Water drinken ze allemaal te weinig, zeker op school. Moeilijke groeten eten zonder zeuren, zoals spruitjes, brengt ook op.
Manou spaart voor een Ipad, Nina voor een playmobilschool. Ik vind zo stickerbladen een geweldige uitvinding. Kinderen leren werken naar een resultaat en als ouder beschik je over een geweldig chantagemiddel. Zij leren hun best doen, wachten, uitstellen en verantwoordelijkheid nemen. En onrechtstreeks leren ze ook omgaan met geld. Zo krijgt Manou 5 euro per 30 stickers. Voor haar 300 euro dure Ipad kan kopen, gaat ze dus nog hard moeten werken. 😉
Maar soms vraag ik mij af of wij niet te driftig stickeren. Voeden we de meisjes zo niet op tot fanatiek couponing en dat terwijl ik zelf zo een hekel heb aan al de spaar- en getrouwheidskaarten ;-).
Achter de camera 
elk systeem dat werkt is een goed systeem. Punt. Je somt zelf alle dingen op die ze ermee leren.
hier werken stickers niet. maar misschien voer ik het ook niet zo mooi uit als jij en pikken ze het daarom niet op.
ik ben trouwens ook heel slecht met klantenkaarten, bonnen en waardepunten en zo. 😉
tgoh elk systeem zijn voor- en tegenstanders 😉
ooit was ik ook een stickerfan, maar op lange termijn werkt dat hier niet…
persoonlijk vind ik dat niet alles te spaar of te koop is en dat sommige dingen nu eenmaal moeten, zonder die beloning 😉
Ik vind het ook steeds zo’n moeilijke afweging. We hadden in de krokusvakantie een beloningssysteem voor de zoon om hem te leren zijn zus niet meer te slaan. Hij gaf haar echt te pas en te onpas een tik, het kon echt niet zo verder. Dus, na elke ‘slaagvrije’ dag kreeg hij een punt, en op het einde van de vakantie, naargelang het aantal punten, extra zakgeld. Het werkte bijzonder goed, hij leek het helemaal afgeleerd, zonder moeite. Maar na de vakantie begon hij weer. Hij eiste zakgeld, anders zou hij niet stoppen. Nu ja, dàt was niet de bedoeling. Nu dus even geen beloningssystemen meer. Vanaf nu is de filosofie hier dat ze bij zo’n belangrijke zaken als ‘niet slaan’ vooral moeten inzien wààrom het niet kan. En het dààrom niet meer doen. En niet voor de beloning. Het werkt, gelukkig, al was het wel na een bijzonder strenge preek en goed gesprek. Voorlopig… Ik sluit niet uit dat er nog beloningssystemen komen. Maar misschien voor minder gewichtige zaken, zoals netjes eten en tandenpoetsen…