Waarom zou alles verband houden met epilepsie?
Flo stuipt niet meer iedere nacht. Alleen als ze moe is maar sinds ze regelmatig naar school gaat, is toch vrij regelmatig. Ik schat gemiddeld vijf keer per week. Het zijn korte en kleine schokjes, onschuldig volgens de neuroloog.
Toch dacht ik meteen aan een aanval toen Flo ’s nachts plots hevig huilend wakker schoot. Het snikken ging door merg en been, zo ontredderd en angstig zag er ze uit.
Dit is een van de vele redenen waarom Flo nog altijd tussen ons slaapt. Want er kwamen nog huilbuien, en deze keer was ik zeker dat er geen schokjes aan te pas kwamen. Zouden het dan toch “gewone” nachtmerries zijn?
Veel kinderen kampen met hevige nachtmerries. Het stelt waarschijnlijk niets voor. Maar Flo is een vrolijk kind, een durfal op het gevaarlijke af. Hoe kan het dan dat net zij bijna iedere nacht zo ontredderd en angstig wakker wordt? Het kind geeft nog liever haar tuutje af dan alleen te moeten slapen. En tijdens haar slaapt houdt ze een van ons dwangmatig vast. Zou dit echt alleen maar aan de leeftijd liggen? Of is dit haar manier om om te gaan met wat haar het voorbije jaar is overkomen? Of zou er toch een verband zijn met haar aanvallen of met de medicatie?
Ik ben een grote fan van mijn huisarts maar betwijfel of hij ons gaat kunnen helpen. En de neuroloog zien we pas binnen 3 maanden terug. Die mens heeft meer ernstige gevallen te behandelen. En bovendien weet niemand echt wat er zich afspeelt in het hoofd van een ander. Toch?
Achter de camera 
Ik heb er ook zo eentje… ondertussen zijn we al zo ver dat hij gewoon in een eigen bedje bij me op de kamer slaapt. Maar elke nacht wordt hij een paar keer wakker en zegt hij ‘mama’ en moet ik antwoorden anders is het niet ok. En ik weet eigenlijk ook niet waar het aan ligt: het is begonnen met de ziekenhuisopnames van zus en zich id steek gelaten voelen maar ondertussen zijn we meer dan een jaar verder…
Naar mijn aanvoelen (maar iedereen ziet natuurlijk vooral wat hij zelf kent) kan het inderdaad een soort verlatingsangst zijn door haar ziekenhuisopname. Onze dochter heeft een hele tijd net hetzelfde gedaan. Niet na een ziekenhuisopname, maar na haar adoptie, wat een gigantisch trauma was natuurlijk, weggehaald uit haar vertrouwde omgeving toen ze 2,5 jaar oud was. Ze werd gedurende de eerste maanden ’s nachts meerdere keren in paniek wakker en moest dan de geruststelling hebben dat we er nog waren. Er was geen andere optie dan meerdere keren per nacht opstaan, haar bij ons in bed of bij ons op de kamer leggen. Haar laten huilen en haar niet zo ‘verwennen’, zoals zovele ‘ervaren’ ouders ons aanraadden, zou absurd geweest zijn, want ze was oprecht bang, wat zeg ik, hysterisch. Er zijn veel adoptiekinderen die hun angsten vooral ’s nachts verwerken, terwijl er overdag niets aan te merken is en ze heel erg vrolijk zijn. Dus ik ga er van uit dat dat met andere ‘trauma’s’ ook wel zo kan zijn.
Wat bij ons heeft geholpen, was om haar andere houvasten te geven om haar ’s nacht te troosten. Mijn sjaal die ik dagelijks droeg en ’s nachts bij haar lag, voor mijn geur. Een kussensloop met een foto van ons vieren, zodat voor haar gevisualiseerd werd dat wij vieren voortaan samenhoorden, dat zij er bij hoorde. Haar ’s nachts niet als een 2-3 jarige behandelen, maar als een hulpeloze baby, zonder te proberen haar angst te rationaliseren of weg te praten. Gewoon vasthouden en troosten. Het nam niet al haar angsten weg, maar ze kalmeerde ’s nachts wel steeds sneller, vooral sinds het invoeren van het fotokussen, en uiteindelijk kalmeerde ze zelfs zonder onze hulp. We hoorden haar dan ’s nachts tegen het kussen praten, ‘ons’ kusjes en knuffels geven, en weer in slaap vallen. Heel erg vertederend 🙂
@ ferkatelister: heerlijk om te lezen hoe “warm” jullie dit hebben aangepakt! mooi…
@ an: het is inderdaad moeilijk in te schatten he, aanval of niet?
onze kleine kadee heeft ook regelmatig echte “angst” ’s nachts, en ik vraag me dan ook altijd af of het nu nachtmerries zijn of aanvallen. onze neurologe is er vrij sterk van overtuigd dat hij aanvallen heeft (blijkbaar kunnen we niet al zijn aanvallen fysiek zien). maar heb je de bijsluiters van haar anti-epileptica al eens nagelezen? soms staan daar ook wel nachtmerries of angsten bij… ’t is maar een ideetje.
wordt ze echt wakker? of huilt ze in haar slaap? wat zegt ze zelf?
het zou inderdaad heel goed kunnen dat ze ’s nachts verwerkt wat ze afgelopen jaar ervaren heeft… blijft gissen natuurlijk.
moeilijk, deze…
we merkten bij die twee van ons ook nachtmerries in de periode dat ze naar school begonnen te gaan. Kinderen verwerken blijkbaar veel ’s nachts.
Flo heeft het laatste jaar ook heel veel meegemaakt. En nu de rust wat weergekeerd is, begint het verwerkingsproces, een soort ‘weerbots’ gelijk ze zeggen. Haar troosten, geruststellen, gevoel geven dat ze veilig is bij jullie en niet bang moet zijn. Dan komt het na een tijdje vanzelf wel weer goed…
ik denk dat de meeste kinderen nachtmerrieperiodes doormaken. Bij het opgroeien zijn er zoveel heftige inzichten te verwerken. Die van mij hebben ook zo’n periodes, maar ze hebben volgens mij geen keiheftige dingen te verwerken. Wel de normale zaken: beseffen dat mama en papa er niet per se altijd zullen zijn. Tekenfilms die ze in de loop van de dag zien. Mama die keiboos is… Volgens mij kunnen kinderen het onderscheid tussen droom en werkelijkheid nog niet goed maken en lijken hun dromen nog veel echter en duurt het langer voor ze overtuigd zijn dat het maar een droom was.
Het gevaar bij jou is dat je het misschien gaat overproblematiseren omdat je denkt dat het door het ziekenhuis en haar ‘geschiedenis’ komt. Alleeja, gevaar is misschien een te groot woord natuurlijk. En misschien komt het wel door alles wat ze meegemaakt heeft, maar dan is het misschien gewoon een gezonde manier van verwerken.
Ik zou ze ook gewoon veel knuffelen, veiligheid bieden als ze wakker wordt uit zo’n dromen en ze desnoods effe goed wakker maken. Dat werkt bij mijn zonen vaak het best. Ze hebben een nachtmerrie en blijven wenen tot ik ze echt wakkerschud, een lamp in hun ogen schijn, hen laat drinken enzovoort.
Lou heeft ook zo periodes. Ik moet hem dan echt helemaal wakker maken, eventjes recht zitten en een slokje water en vooral zien dat het niet echt was. Als ik dat niet doe is hij 10min later echt aan’t wenen.
Een weekje later zijn we dat alweer vergeten