Meningsverschillen inspireren mij. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een hekel aan ruzie want die gaan vaak nergens over. Maar een goed en pittig gesprek, daar kan ik van genieten. Ik stel mezelf ook voortdurend in vraag. Niet uit onzekerheid maar gewoon omdat ik het boeiend vind om na te denken over het hoe en waarom van ons gedrag en van onze omringende wereld.
En daarom schrijf en blog ik. Dat jullie het niet met mij eens zijn, vind ik absoluut geen probleem. Integendeel. Een overtuigende andere mening vind ik vaak verrijkender. “Il n’y a que les cons qui ne changent pas d’avis.” 🙂
Veel mensen vinden mij kritisch en misschien is dat onbewust ook zo. Toch zie ik mezelf niet zo. Op café of aan de schoolpoort hoor ik veel scherpere opmerkingen. Het enige verschil is dat ik een open boek ben, dat ik mijn bedenkingen en twijfels neerschrijf. Alleen spijtig dat sommige mijn kritische schrijfsels soms verwarren met arrogantie, mijn twijfels met onzekerheid, openheid met exhibitionisme.
De onderwerpen waar ik over schrijf, aanzie ik ook niet altijd als “een probleem”. Zo leek het misschien dat ik “ten einde raad” op zoek was naar een leuke hobby voor mijn kinderen. Dat klopt natuurlijk niet. Manou en Nina dansen nog altijd, met plezier. Ze zwommen tot voor kort en in het weekend gaan ze paardrijden. Toch vind ik het zinvol om na te denken of deze activiteiten wel bij hen passen. En mijn berichtje zorgde alvast voor een paar heel leuke tips. Ook van Flo’s nachtmerries lig ik voorlopig niet echt wakker. “Overproblematiseren” wij Flo? Ik denk het echt niet.
Een blog is een speciaal medium. Onbekende spreken me soms aan, dat ze “me kennen” omdat ze mijn blog volgen. Ik ben van natuur heel open. Ik kan gewoon niet anders. De schone schijn interesseert mij gewoon niet. En wat is er zo geheim of privé aan mijn leven? Een week geleden mailde mij een mama over haar zoontje met klompvoetjes. Dat ze zich te pletter googeld had, maar dat ze bitter weinig informatie vond. Heel herkenbaar. In Nederland vind je meer lotgroepen en getuigenissen met foto’s. Hier houden mensen hun voordeur dicht, ook online. Hun ervaringen en meningen zijn privé. Anderen zouden het er eens oneens mee kunnen zijn.
Dus laat u niet te snel afschrikken. Spreek me gerust aan, mail mij gerust. In het echt ben ik veel liever 😉
Achter de camera 
Dat laatste zinnetje kan ik alleen maar bevestigen 🙂
Ik ben één van jouw ‘volgers’, ik lees elk berichtje van jouw hand (nog niet zoooo lang, maar toch)… En zo LEES ik jou ook, een zoekende, betrokken en van-liefde-overlopende mama met een specifiek geneke dat openstaat voor de speciallekes van jouw kinderen, maar ook de specifieke handleidingen van andermans kind. Ik geloof het best, ook al lees ik jou enkel; in’t echt ben je OOK lief!
Hier kan ik me echt helemaal in vinden!
Ik vind het ook steeds schitterend om mails te krijgen van mensen die zo content zijn dat ik eerlijk en open schrijf over de kinderen. Dat het hen deugd doet om te lezen dat adoptie niet per se de roze wolk is die ze lezen op andere blogs. Want het is soms verleidelijk om enkel de toffe momenten te tonen. Maar ik hou het ook graag echt.
De discussie mis ik wel. Mijn ‘lezers’ zijn het vaak nogal roerend eens. En als ze het niet eens zijn, reageren ze gewoon niet…