Nina is een tenger en fragiel kindje. Ze is bovendien snel bang. Ik zag in haar dus niet meteen een groot skitalent. Vorig jaar volgde ze al een paar uurtjes les, samen met een andere kleuters. Ze vond het toen best leuk ook al had het glijden meer weg van sleeën dan van skiën.
Begin deze week begon ze dus van nul. Het concept ‘pizza’ herinnerde ze zich nog wel maar effectief stoppen, dat zat er niet in. De eerste namiddag probeerden we samen een groene pist uit. Nina was bang, en na een paar minuten was ik doodmoe van het ploegen voor twee.
Gelukkig kwam ze terecht bij twee geweldige skileraars, jonge gasten met veel energie en vooral heel veel geduld. Onvoorstelbaar hoe snel ze bijleerde. Na een paar dagen kon ze stoppen, de pannenkoekenlift nemen en vrolijk de piste afglijden.
Net nu ik neigde om te kiezen voor type acht blaast ze me weer van mijn stoel. Het is duidelijk dat ik mijn kleine meid niet mag onderschatten 🙂
Achter de camera 
Geweldig klein dametje. Kan begrijpen dat de keuze voor school moeilijk is: langs de ene kant heb ik iets tegen ‘hokjes plaatsen’, zeker bij jonge kinderen. Van begin af aan denken dat je ‘speciaal’ bent en niet kan wat ze op een ‘gewone school’ leren mijd ik als de pest. Ik weet niet of het zo jong een ‘etiketje’ geven (want hoe je het ook aanpakt, dat zal ze op de een of andere manier toch zo voelen) terwijl dat goed helemaal niet nodig kan zijn erger is dan een kindje dat niet mee kan in het gewone onderwijs en voelt dat het ‘minder’ is dan de rest… Ik weet niet wat schadelijker kan zijn voor het zelfvertrouwen, maar ik weet wel een ding: als een kind voelt dat je in haar gelooft dan is dat het beste zelfvertrouwen dat je haar kan geven.