Tegenwoordig heeft iedereen wel een mening, over alles. Zo hoort het ook, denk ik. Liever vrienden met een verschillende mening dan jaknikkers. Waarden en normen zijn belangrijk, denk ik.
Ik ben geen vrouw van grote principes. Op familiefeesten zal ik altijd eerlijk uitkomen voor mijn mening maar ik zal anderen mijn visie nooit opdringen. IK geloof in nuance; er is een keerzijde aan iedere medaille. De waarheid bestaat niet. Toch?
Deze voormiddag kroop ik even het stadscentrum in, op zoek naar kleedjes voor Manou. Dat kind blijft groeien. In de H&M vond ik een paar leuke kleurrijke en goedkope zomerjurkjes, ideaal om mee naar school te gaan. 3 T-shirts, 2 kleedjes en 3 leggings voor geen 50 euro. Deze namiddag op de redactie kreeg ik een stroom van gruwelijke beelden uit Bangladesh te verwerken. Die mensen mochten gewoon het gebouw niet verlaten toen het begon in te storten. Ze moesten verder werken aan onze kleren.
Duurdere kleren worden niet noodzakelijk is betere omstandigheden vervaardigd, sus ik mezelf. En toch. Iedere aankoop is een keuze, las ik. Op de site van ‘Schone Kleren’ lees ik dat H&M het nog relatief goed doet op vlak van arbeidsvoorwaarden, in tegenstelling tot Benetton en AS Adventure. Zeg nu zelf: dat kan toch niet.
En hoe veel zin heeft het om onze kinderen te leren over vriendschap en eerlijkheid, over liegen en diefstal om nadien zelf ons ogen te sluiten voor dergelijk onrecht. “Ich habe es nicht gewusst?”
Achter de camera 
Ik vind dat voor kleren ook zo’n dilemma. Ik ben opgegroeid met het idee dat het allemaal niet veel mocht kosten.En ik wil voor de kinderen (en voor mezelf) ook kleren waar ze in kunnen spelen en waar ik het mij niet moet aantrekken als het eens kapot gaat. Tegelijkertijd wil ik wel voldoende kleren om de was wat te kunnen laten liggen. Maar ik stel mij ook wel steeds meer vragen bij kleren uit de grote ketens – maar wat is het alternatief? Zelf maken is voor mij geen optie, daar wil ik geen tijd aan besteden. Ik koop wel al wat 2de hands, al is dat ook moeilijker naarmate ze ouder worden.
ik vind dat ook nen hele moeilijke… langs de ene kant als mama mag ik erniet aan dénken dat mijn kinders het ongeluk zouden hebben om geboren te worden in een land waar kinderarbeid nog altijd ‘normaal’ is of nog erger waar 5 jarigen een geweer in hun handjes gestopt krijgen.. Langs de andere kant… wàt is het alternattief? Als wij daar massaal niet meer gaan kopen gaan die levensomstandigheden voor die kinderen daardoor dan verbeteren, ik denk het niet? Ik denk dat we moeten blijven sensibiliseren en met de alles wat we hebben proberen om die bedrijven ginder bewust te maken van dat het anders ook kan. En ik wil gerust 5 euro meer betalen voor een t shirt daarvoor… Ik vrees alleen dat een bedrijf als ik zeg maar iets bel en bo 5 euro meer gaat vragen voor een tshirt dat geld niet integraal naar bangladesh of zo gaat gaan… dus mss moet de sensibilisering eerst hier beginnen….
ik had het er laatst ook nog over als ik een kinder t-shirt uit de zeeman meebracht voor 2.5 euro. Serieus, daar kan je amper stof mee kopen. En ik vind ’t ideaal om de kinderen in te laten spelen.
Maar volgens mij moet dat “probleem” op wereldniveau aangepakt worden, alleen dan kan er volgens mij echt iets veranderen..
Eerlijke prijs voor eerlijke waar,ik betaal graag een paar euros meer,mochten deze kinderen dit krijgen.Maar ik vind het niet eerlijk dat zij geen school lopen en uitgebuit worden.
Ik koop zelf ook kleren in ketens die het niet goed doen, maar ga er voortaan op letten dat niet meer te doen. De prijs blijkt ook niet eens een rol te spelen, dus het argument ‘het is te duur’ (alsof dat bovendien opweegt tegen de levensomstandigheden van de mensen die ze maken) valt al weg.
En ja, natuurlijk moeten er structurele maatregelen genomen worden om hier iets te doen. Maar iedereen die dat zegt en verder gewoon niets doet, maakt het zich wel ferm gemakkelijk, vind ik. Er IS namelijk iets dat we kunnen doen: ze niet kopen. Het is niet veel, maar het is iets. En als we onze kinderen dezelfde waarden meegeven, is er alweer een grotere stap gezet.
Het argument dat die kinderen iets hebben aan het geld dat wij voor die kleren betalen, slaat nergens op. Met ons geld houden we enkel het systeem van uitbuiting in stand. Als de merken waar het over gaat, plots inzien dat hun praktijken niet goedgekeurd worden en dat ze bijgevolg minder verkopen, gaan ze snel genoeg hun beleid aanpassen. Failliet gaan willen ze niet. Daarom vind ik de schone kleren-campagne ook zo sterk. Iedereen die zijn kleren niet meer koopt bij de merken met de ergste score, is een kleine overwinning.
het is goed dat we daar gaan bij stil staan. Wij in het westen leven op de kap van de “ontwikkelingslanden”. Kledij zou men ook als een fair trade product aan de man moeten kunnen brengen. Er is nog een lange weg af te leggen en een oplossing is niet voor morgen,