Manou heeft ruzie met haar beste vriendinnetje. Het is nu al een paar weken aan de gang. Even maken ze het goed maar een dag later is het weer mis. Dan is de ene boos, dan weer de andere. “Want ik stond bij die en die, en dan wou zij niet meer naar mij zitten. En nu mag ik met die en die niet meer meespelen. En ze zei dat ze nooit nooit nooit nog mijn vriendin wou zijn. Nooit he mama. Ik wou het goedmaken maar dat wou zij niet. En daarom wil ik vanaf nu liever geen boterhammen meer eten, maar warm.” De laatste weken vloeiend er al veel traantjes aan beide kanten. Zo zonde.
Waarom is vriendschap onder meisjes toch zo vreselijk moeilijk? Ik kan me mijn eigen ruzietjes nog herinneren, altijd pijnlijk en zo verdomd nutteloos. Het heeft iets weg van liefdesverdriet al is vriendschap soms nog moeilijker. Zelfs op mijn leeftijd vind ik langdurige en vooral hechte vriendschappen met vrouwen vaak ingewikkelder dan die van mannen en hun maten.
Met drie dochters wist ik dat dit er zou aankomen. Maar geef toe: het tweede leerjaar, dat is toch erg vroeg.
Achter de camera 
Dagelijkse kost hier 😉
Lena heeft al jaren een hartsvriendin. Pas in de loop van dit schooljaar hebben ze voor het eerst eens ruzie gehad. Drama!
Fran is eerder dan van het Manou-type: elke dag wel een ruzietje, maar ook weer snel bijgelegd.
hier ook regelmatig ruzie tussen de vriendinnen… “want die wil altijd de baas spelen” enz enz…
ik vermoed dat ’t er allemaal bij hoort 😉 courage dus met uw 3 madammen
Ik kan mij ook zo van die tafrelen herinneren,…….telkens werd er steeds iemand uitgesloten en waarom, geen idee van, dat was gewoon zo,…….vrouwen, complexe wezens,….:-)
Hmmm, herkenbaar, heb zelf als kind ook nog veel tranen gelaten in soortgelijke situaties. Onbegrijpelijk dat iemand de ene dag je hartsvriendin kan zijn en de andere dag totaal niet meer. Zou dat bij jongens echt helemaal anders zijn? Ik hoop het zo!
Mmmm…zalig, zo met 3 zonen 🙂