Bedhoppers

Manou en Nina zijn gemakkelijke slapers. Van in het begin lagen ze op hun eigen kamer en beide sliepen vrij snel een volledige nacht door. Het is een kwestie van gewoonte, dacht ik. ‘Wij hebben dat gewoon goed getraind’ 🙂 Niet dat ik zo een structuurmama ben, integendeel. Maar los van de plaats of van het uur: als wij besloten dat het bedtijd was, dan viel daar niet aan te ontkomen.

Dat was tot Flo epilepsie kreeg. Zo vlot het ooit ging, zo moeilijk loopt het nu. Flo’s eerste aanval geschiedde kort nadat ze wakker werd, en de link met slapen is sindsdien de enige constante. De eerste maanden stuipte ze meestal kort na het ontwaken. Nadien was het vooral ’s nachts. Om alles goed in de gaten te houden, sliep Flo tussen ons in. En ook al durft ze nog altijd schokjes te vertonen in haar slaap, toch proberen we haar de laatste maanden in haar eigen bed te doen slapen.

Lastig. Flo slaapt heel moeilijk in. Een echte nachtbeest is het en in haar enthousiasme houdt ze iedereen wakker. Omdat ze niet graag alleen slaapt, hebben we een periode geprobeerd om haar samen met een zusje te leggen. Ondertussen heeft echt iedereen al overal geslapen. Vijf slaapkamers, twee dubbele bedden, een stapelbed en een eenpersoonskamer: de mogelijkheden zijn bijna oneindig.

En dan heb ik het nog niet gehad over Flo’s nachtelijke wandelingen. Want ook slaapt ze tussen mij en een zusje in, toch ontsnapt mevrouw nog vaak. Als ik rond twee of drie uur plots lawaai hoor, weet ik hoe laat het is. Niet alleen sluipt ze alleen naar beneden, ze opent er kasten (of de frigo), ze laat de hond vrij (die dan iets kapot bijt), ze schenkt zichzelf een beker fristi (en laat de rest van de doos leeglopen op het tapijt), enzovoort.

Gebroken nachten, het doet iets met een mens. Iedere avond de eindeloze discussie over wie met wie waar zou slapen, om dat drie uur later toch te mogen opstaan: het werkte zwaar om mijn gemoed. En daarom werden de regels hier sinds dit weekend opnieuw verstrengd.  En nu ligt ze dus vast. A mum’s gotta do what a mum’s gotta do, nietwaar? 😉