Al een heel jaar kijkt Manou er naar uit. Hoe langer het duurde, hoe ongeduldiger ze werd. De vrijdagavond ging vaak gepaard met een kort moment van ontgoocheling. “Mama, het was weer niet mijn beurt om Dolfje Weerwolfje mee naar huis te nemen.”
Het leek mij een goede oefening in wachten. Maar de laatste dagen werd ik toch ook een beetje ongerust. Volgende week is het schooljaar gedaan. Iemand moet de laatste zijn maar misschien is de juf haar vergeten. Misschien is het een misverstand? Of misschien zijn er gewoon te veel kinderen voor te weinig weekends?
Gelukkig was het gisteren zover, en dat net op haar verjaardagsfeest. Manou was apetrots en super blij. Wat zo een klaspop niet allemaal teweeg kan brengen 😉
Achter de camera 
Wij hadden vroeger op school ook een klaspop. Ik keek ook heel erg uit naar het moment dat ik ze mee naar huis kreeg. Dat weekend ging ze dan ook overal mee naar toe. 🙂
Hier hebben we ook net de klaspop (Jules) op bezoek gehad. Die komt altijd mee met de jarigen. Ze was reuzeblij!!!
Chattheo wilde ze niet mee naar huis nemen, en hij had de juf verteld, dat zijn mama niet van poppen hield, wat waar is, maar zo duidelijk moest hij nu ook weer niet zijn 🙂