Vandaag zwaaiden we Manou uit in Eeklo. Zeven dagen gaat ze paardrijden met Kazou in Spa. Veel leuke paardrijkampen in de buurt vond ik niet en dus kozen we voor het eerst voor een slaapkamp. Samen spelen, samen eten, samen slapen. En geen taxidienst voor mama en papa, ik zag alleen maar voordelen.
Geheel toevallig schreef een klasgenootje zich in voor het zelfde kamp, en dat is bij nader inzien toch geruststellend. Want nu het zover is, vind ik het een hele stap. Zeven dagen en zeven nachten, het is toch een ander verhaal dan een twee dagen op de boerderij met klasgenootjes of een nachtje bij een vriendinnetje logeren.
Iedereen was deze ochtend vrolijk opgewonden. En onder een flinke onweersbui zijn ze vertrokken.
En terwijl ik daar stond te verzuipen, bleven mijn gedachten steken bij het oude en afgezaagde cliché: wat worden kinderen toch snel groot.
Achter de camera 
Jullie zullen er met z’n allen deugd van hebben, en het weerzien na een week wordt fantastisch..
Ja ja dat is zo dus geniet maar van elk moment met volle teugen. Mijn dochter ging altijd alleen op kamp en kwam met een heleboel vrienden en vriendinnen terug. En Manou heeft er blijkbaar ook wel zin in!
Ik vind zo’n kampen een enorme verrijking in de kids hun leven en het scherpt hun sociale vaardigheden aan en zelfstandigheid,…..maar ik ken mezelf en als Chattheo weg is, vraag ik mezelf toch geregeld af, hoe hij het stelt en of hij wel voldoende eet en slaapt 🙂 🙂
Waauw, super zeg! Spannend, zowel voor Manou als voor jou wellicht!
Ik ken nog een “amazone” die mee is met hetzelfde kamp. Haar mama was blij dat het regende, dan konden ze haar tranen niet zien 🙂