Geen nieuws is goed nieuws zeker? Manou is nu al zes dagen weg en nog steeds ontvingen we geen briefje of kaartje. Waarschijnlijk heeft ze het gewoon te druk, net als wij hier. En dat is goed natuurlijk. Tegelijkertijd ben ik heel nieuwsgierig. Wat zou ze nu doen? Zouden ze al slapen? Of zou ze met haar vriendinnen in de kamer liggen tetteren zoals ik destijds. Gaat ze niet te moe zijn? Gaat ze genoeg drinken? Hoe gaat het paardrijden? Zijn de begeleiders tof? Voelt ze zich goed?
Hoe hard we haar ook missen, ik moet toch toegeven dat één kindje minder voor een groot verschil zorgt. Manou is de oudste en veruit de flinkste. Maar twee kinderen is toch veel rustiger en evenwichtiger dan drie. Of misschien is het gewoon omdat we drie gewoon zijn dat twee nu zo een makkie lijkt.
De kleintjes volgen bovendien (niet toevallig) deze week een kamp, waardoor het overdag gewoon stil is in huis. En dat is ongelofelijk heel lang geleden. 😉 Zaterdag komt Manou terug. Ik kijk er stiekem (en ondanks de rust) toch hard naar uit.
Achter de camera 
Goh, wij waren 1 dag op stap met 1 kindje ipv met 2. Dat vonden wij ook een hemelsbreed verschil. Als er eentje ontbreekt, al is het maar heel eventjes, ervaar je het toch altijd stiekem als een gemis he. Doodnormaal. Genieten van de rust zonder de kindjes of met een kindje minder en zooooo content als ze er terug allemaal zijn!
Zeg, is een briefje of kaartje schrijven nog van deze tijd? Met al die moderne technologie. Wij deden dat ‘in den tijd’ (hier ben ik weer, straks ga ik mij echt nog oud voelen met mijn 33 herfstjes), maar nu?
Hoewel we deze vakantie ook al vele postkaartjes kregen van de schoonouders…
Ik heb een postje klaarstaan over postkaarten :). Neen, je bent niet ‘ouderwets’, maar kaartjes schrijven komt er bij mij ook niet meer van…
Geniet nog van de laatste rustige dag, en niet minder van het weerzien morgen !
Als ze met Kazou weg is, is er al misscien een berichtje geplaatst op het forum. Of op facebookpagina van de uw regionale Kazou-afdeling waar ze mee vertrokken is. Dat is bij ons door de Moni’s gebeurd deze week. Dan heb je toch iets. Wij moeten nog 2 nachtjes slapen en onze jongen komt terug !
3 is zoveeeeeeeeel drukker dan 2! Gelijk welke van de 3 er weg is bij ons, de 2 overblijvers kunnen altijd veel gemakkelijker en vreedzamer samenspelen dan anders. En toch wordt die 3de altijd door iedereen gemist 🙂
Hier is onze oudste (bijna 4 jaar) drie dagen gaan logeren bij de grootouders, en wij zitten dus alleen thuis met de zoon (anderhalf). En ook ik vind dat een heel verschil, ook al is de oudste hier ook de flinkste en rustigste. Ik denk dat ouders met vier kinderen het rustig vinden met drie kinderen thuis, enzovoort. Al maakt tien of negen allicht minder uit. Maar het blijft allemaal een beetje relatief; het lawaai en de drukte die je gewoon bent, bepalen hoe je tegenover minder of meer lawaai en drukte aankijkt.
Wij – wussies met maar twee kinderen – hebben dezelfde ervaring als een van de twee voor een tijdje het huis uit is. Ik zou niet zeggen dat twee evenwichtiger is dan drie, het is gewoon het één-kindje-minder-syndroom.
En kinderen die niets laten weten als ze op kamp zijn, dat zijn we ook al gewoon. Ze hebben daar leukere dingen te doen dan brieven naar mama en papa te sturen, denk ik dan. En achteraf blijkt dat ook te kloppen. 🙂
Toen in juli onze kids bij de respectievelijke ex-partners waren heb ik schandalig genoten van de rust in huis,…..ik beken,….maar ook weer blij dat ze we nu weer voltallig zijn,…….
Zoooo herkenbaar
De oudste is met kazou op kamp geweest(geen tijd voor kaartjes, omslagen gewoon weer mee naar huis , cfr je volgende post) terwijl de 2de bij ideekids zat ( en wij gewoon aan het werk) – ongelofelijk welk een verschil
Dan de week erop met 2 op kamp met de vksj ;10 dagen, en één -gezamelijk- kaartje met ‘ het is hier leuk en het eten is lekker’
en wij alleen thuis met de kleinste – de rust ….
Dan verlang je toch tot ze terug thuis zijn, maar weet je stiekem eigenlijk dat ze je ze na 2 dagen in overdrive wel achter het behang zult kunnen plakken 🙂
Het is telkens toch een puzzel om de grote vakantie geregeld te krijgen
en toch zouden we het niet anders willen ….
Heel herkenbaar! De volwassen dochter is net terug van 3 weken trekking door Peru. In het begin genoot ik van de rust, stilte en het opgeruimde huis, maar al gauw begon ik dat te missen. Ik heb mij ook erg ingehouden om haar niet te bestoken met FB berichtjes of smsjes. Loslaten ik oefen nog altijd 🙂