De thuiskomst

Ik keek er naar uit. Enerzijds was ik gewoon blij om Manou terug te zien. Bovendien hou ik wel van zo lekker melige emomomenten. Niets zo ontroerend als een hereniging 😉 Ze waren te laat, veel te laat. Toen de bus eindelijk de parking in Eeklo opreed, voelde je de spanning en adrenaline stijgen. Sommige mama’s werden zelfs een beetje wild en begonnen te springen, te roepen en te zwaaien. “Zie je ze? Waar zit ze?” De eerste kinderen sprongen uit de bus recht in de armen van hun ouders.

Mijn meisje zat achteraan in de bus. Ze hield aan hand tegen het raam om beter naar buiten te kunnen kijken. En dan zag ze ons staan. Even zwaaide ze terug en lachte. De kinderen bleven opgewonden de bus verlaten. “Waar blijft ze? Zie je haar?” Manou was duidelijk niet gehaast. Het weerzien was leuk en gezellig. Kus kus kus. “Het was leuk. Ik heb dorst? Heb je iets mee om te drinken? En ik heb ook honger.”

En dan hoorden we muziek. Zo snel als ze kwam was ze weer weg. Samen zingen en dansen, voor een laatste keer. Het enthousiasme spatte er van af ondanks de vuile snoeten en vermoeide ogen. Zo kregen we er gewoon nog een emomoment bij. Heerlijk. “Kijk dat is die en die. En die zotte leider zat in mijn groepje. En die en die zeiden dat ik op hem verliefd was. Maar alle zot, die is veel te groot. ”

Waar is Flo? Ze staat hier… niet meer. Het was druk rond de bus. Iedereen probeerde zijn bagage te recuperen en afscheid te nemen. Bob en ik namen elk en kant van de bus en hoopten vurig dat ze zich niet verstopt had tussen de auto’s di die allemaal in beweging kwamen. En dan tilde opa haar uit de lege bus tilde. Emomoment nummer drie.

Er werd nog geknuffeld en gezwaaid terwijl de papa haar bagage probeerde te recupereren. “Heb je alles mee?” Ze is vertrokken met een tas en kwam terug met een tas. Wat ontbreekt zou ik thuis wel ontdekken, dacht ik. Veel waardevolle spullen had ze toch niet bij. In de wagen sloeg de vermoeidheid toe. Manou had nog net genoeg energie voor een boterham voor tv. De details van het kamp kwamen langzaam naar boven, met als een rode lijn: het was tof.

En dan naar bed. “Haal je snel mijn Pietje uit de valies?” Ik vond haar tas al zo licht aanvoelen. Blijkbaar is Manou haar slaapzak vergeten inclusief haar lievelingsknuffel. Zo eentje die ze al sinds haar geboorte heeft, vuil en kapt maar onvervangbaar en heel waardevol. Pech en goed voor een vierde en iets minder aangenaam emomoment. Gelukkig was ze te moe om er lang over te treuren.