De opmerking kwam totaal onverwacht, tijdens een etentje niet zo lang geleden. Het begon met de anekdote over mijn ‘p0rn0grafische’ (kwestie van google niet te veel op gedachten te brengen) beelden op facebook.
‘Tja, ik stel me toch ook soms de vragen wat uw meisjes later van gaan vinden van uw blog.’
Dat ene zinnetje had de kracht van een vuistslag. Als deze leuke creatieve mensen al twijfelen aan mijn goede bedoelingen, waarom doe ik het dan eigenlijk?
Mijn mama is lang geleden overleden. Samen met haar is een deel van mijn jeugd verdwenen. Behalve een paar verkleurde foto’s hou ik niet veel over van ons toch wel speciale band. Zo ontdekte ik pas jaren na haar dood, dat mijn ouders erg lang op mij hebben moeten wachten en dat zij het daar erg moeilijk mee had.
Ik was een gemakkelijke baby met veel energie. Geen grote knuffelaar, naar het schijnt. Dat is zo ongeveer alles wat ik weet. En vanaf een jaar of zes ontwikkelde ik natuurlijk eigen herinneringen maar erg waarheidsgetrouw zijn die waarschijnlijk.
Een open en eerlijk verslag van vrouw tot vrouw leek mij een geschenk, een, warm en leerrijk cadeau. Want als kind en als tiener besef je toch nooit hoe onvoorstelbaar graag je ouders echt van je houden? En ik moet toegeven dat ik gewoon niet gemaakt ben voor oppervlakkige schone schijn gesprekken. Een eenzijdige lofblog, dat interesseert toch niemand? Ik ben er bovendien van overtuigd dat ik nog niets gepost heb waar een toekomstig lief of werkgever over zou vallen.
Maar veel buitenstaanders bekijken mijn foto’s en lezen mijn berichtendus toch met een andere bril. Autosalons vol half naakte zestienjarigen, K3 in hyper korte rokjes, MTV-dansmoves die niets aan de verbeelding over laten, strippers op zo ongeveer iedere vrijgezellenavond, de huisvrouwenbestseller over SM, porno als middaglectuur en uitlachtelevisie voor alle leeftijden. Maar ik ga er over?
Ik maak mij ook oprecht zorgen over mijn meisjes, over hoe hun kinderzieltjes zich gaan ontwikkelen in een wereld zoals de onze. Ik hoop dat ze hun plaats gaan vinden, gelukkig worden en dat ze de kracht vinden om zichzelf te blijven, open en eerlijk en met al hun goede en minder goede eigenschappen.
Achter de camera 
het lijkt me het mooiste cadeau dat een kind kan krijgen van zijn of haar ouders. Een blog waarin je kindertijd vol liefde, eerlijk, echt en met alle ups en downs bewaard blijft. Met heerlijke foto’s. Het is zoals mensen die alleen foto’s willen nemen van de happy momenten in het leven. Dat is maar een deel van het ganse plaatje. Blijven bloggen dus
Dit kan ik alleen maar met veel positivisme beamen!! Ik ben jammer genoeg niet zo vlot ter taal om zoiets op poten te zetten maar ik vind dit één van de mooiste geschenkjes die je je kinderen kunt meegeven over hun “kindertijd”.
Ik krijg diezelfde opmerking uiteraard.
Piemeltjes post ik niet meer en de piemelspelletjes die Verne als 2jarige verzint laat ik ook ongedocumenteerd voorbijgaan.
Maar al de rest? De rest is pure onschuld.
En veel moederlijke liefde en tijd.
Jouw/mijn foto’s zijn niks in vergelijking met wat de gemiddelde tiener van zichzelf op het net post. Ik denk dat het eerder de ‘oudere’ generatie is die nog aan massamedia moet wennen. Pubers zullen wel voor hetere vuren staan.
Bovendien worden ze geleidelijk aan met de blog mee groter en kunnen ze aangeven wat ze wel/niet leuk vinden. Kinderen zijn mondig genoeg.
Of in volle puberteit kan je de blog ook privé instellen of een bepaalde post verwijderen.
Ik zie het verschil tussen facebook en onze blogs nauwelijks. Behalve dat wij de foto’s omringen met mooie tekst en leuke anekdotes, wat alleen maar als een meerwaarde kan worden gezien, zijn het nauwelijks andere foto’s dan die die iedereen op zijn facebookpagina post. Toch?
Je bent goed bezig. Je foto’s zijn prachtig. Waarom stoppen? Mocht je ooit het gevoel hebben dat Nina, Manou of Flo jouw blog als “schaamtelijk” of “oh neen, mama…” ervaren, kan je hem toch nog offline halen?
Ik kreeg gisteren volgende opmerking op Facebook: “Ik vind het een vorm van arrogantie en hoogmoed om met je hele opvoeding te koop te lopen;
kinderen vragen er trouwens niet naar om hun hele leven te koop te zetten op het internet.
Als we ‘naar school gaan’ al als speciaal gaan beschouwen….
Hou van je kinderen, ga voor hun door het vuur, maar bouw je leven toch niet volledig op enkel en alleen rond hen”
En dit enkel en alleen omdat ik een foto van mijn schoolgaande jeugd gepost had, zoals zoveel anderen 🙂 Ik heb daar geen probleem mee en tot zover mijn kindjes ook niet. En dat is toch waar de sociale media een beetje voor dienen. Niet? Dus niet stoppen… tenzij je dat zelf beslist!
maar alle
die opmerking is er toch ver over
waar moeien mensen zich mee?
iedereen is de architect van zijn leven toch?
Weet je, ooit schreef ik eens een variant van het gekende gezegde “beauty is in the eye of the beholder” als reactie op een postje op facebook… “sex is in the eye of the beholder”. Waar ik absoluut niets wil zeggen over wat jij schrijft. Maar ik geniet van je blog. En weet zeker dat je kinderen terugkijkend dat ook zullen doen. Doe wel en zie niet om. Houden zoals hij is deze log, er is al windowdressing en oppervlakkigheid genoeg.
het hangt er inderdaad van af hoe je het omkadert. Aan jouw foto’s kan ik niets verkeerd merken. En mijn ervaring is dat er een heel ander publiek is op FB dan op de blogs. Bij FB is het zoals door elkaars venster binnenkijken terwijl op blogs je meer lezers hebt of mensen op zoek naar info. Die twee kan ik niet echt met elkaar vergelijken. Doe in ieder geval voort zoals je bezig bent. Als tieners zullen ze dat niet meer zo leuk vinden misschien, maar dat zijn zorgen voor later.
ik vind het ook het mooiste kado dat je kinderen kan meegeven. Ook ik heb nauwelijks foto’s van mijn kindertijd (bij een brand ging veel verloren) misschien is dat wel de reden waarom ik mijn fototoestel altijd en overal bij de hand heb. En ja ook ik post massaal foto’s op fb en deel vrolijk alles (alles wat IK wil) met iedereen. Wie eht neit wil lezen moet me maar ontvrienden denk ik dan. Ook mijn blog is er grotendeels voor de kinderen later. Ik lees tiemen soms al eens een stukej voor en hij vindt dat leuk dat mama dingen schrijft. Later worden die blogs mss niet meer zo publiek en meer afgeschemrd, dat mogen mijn kinderen helemaal zelf bepalen. En ik ga ze sowieso ook printen en bundelen dat ze zeker niet verloren gaan…. Gewoon verderdoen zoals je bezig bent, echt…
Mijn vrouw en ik hebben hele boeken vol foto’s van de kinderen in de meest gekke situaties, van bij de geboorte tot dat ze het huis verlaten hebben. Die fotoboeken behoren tot de intimiteit van het gezin. Op mijn blog of facebook vind je daar niets van terug. Ik kan me niet voorstellen dat ik het leven van mijn kinderen op het web zou gooien.
Straks zijn jouw kinderen wat ouder, beginnen ze stilaan de wereld te begrijpen en zullen ze beseffen dat hun vriendjes en om het even wie zomaar via jouw blog in hun leven kunnen kijken. Dat is niet niks en het gebeurt voor je het weet
Natuurlijk vinden jouw close friends het allemaal ok omdat jonge ouders vaak situaties herkennen en zich wat gesteund voelen.
Suske schrijft hier: Als tieners zullen ze dat niet meer zo leuk vinden misschien, maar dat zijn zorgen voor later.
Dat is de ogen sluiten voor de privacy problematiek die vandaag brandend actueel is. Misschien er rekening mee houden dat de problemen van morgen hun voedingsbodem vinden in vandaag en dat goeie vrienden niet altijd de beste raadgevers zijn.
Allé vooruit, niet té negatief zijn, misschien is het allemaal best ok, maar ’t is goed om eens fundamenteel na te denken over privacy en hoe je daar mee omgaat. Zeker als het om kinderen gaat want zij hebben in dat hele web gebeuren geen stem.
Natuurlijk is het een prachtig cadeau aan je kinderen later.
Men zou zich natuurlijk de vraag kunnen stellen waarom je het niet gewoon in een boek voor hen schrijft & plakt, in plaats van op internet te gooien.
Maar ik doe het ook, op mijn blog schrijven over mijn zoon en het moederschap. Want het is geweldig, om moeder te zijn, maar ook geen roze wolk. En het is leuk om van andere moeders te lezen hoe zij dat ervaren.
Ik heb er persoonlijk voor gekozen om nooit foto’s van Aaron op mijn blog te zetten, waarop hij herkenbaar is. (Wat ergens wel jammer is, want ik heb zo veel mooie foto’s van hem). Maar dat bepaalt iedereen toch voor zichzelf. Je hebt duidelijk een weloverwogen keuze gemaakt, dus je meisjes zullen je niks verwijten later.
Zoals ze hierboven allemaal zeggen, mooie blog, en gewoon verder doen waar je zelf in gelooft!
vb op facebook post je toch alleen fotos aan vrienden ,en als de kindjes groter worden zijn die fotos toch allang weg (moet e zelf maar op tijd verwijderen vind ik .
fotos delen is toch leuk,en met het woordje privacy wordt toch gegoocheld !!!Als er niks verkeerd gedaan mag de wereld alle schoonheid zien !Wij hebbeb 30.OOO fotos van onze kinderen ,we posten er regelmatig een twintigtal .Ik zie ook veel op facebook dat dertigers fotos posten van hun zelf als peuter enzo ,omdat ze fier zijn en dat vind iederen wel leuk,ik vind niks verkeerd aan jouw fotos !!!!punt uit ,ik ben een oma van in de zestig en fier op mijn fotos!!!
Ik loop al even te kauwen op je blogpost. Ik weet het niet. Ik vind eigenlijk dat doet wat ie wil. It’s a free world. En ik kom hier graag lezen.
Tegelijkertijd bedenk ik ook soms wel eens, moet dat nu allemaal? Niet noodzakelijk bij jouw blog, bij anderen ook. Ik vraag me wel eens af wat die kinderen later gaan vinden van hun online leven waar ze geen vat op hadden/hebben.
Ik heb zelf ook geblogd over mijn kinderen toen ze kleiner waren, maar ik ben daarmee gestopt. Heel geleidelijk aan. Het was een soort natuurlijk proces.
Over mijn pluskinderen heb ik zelden geblogd, omdat ik al helemaal vind dat dat niet kan. Mijn eigen kinderen zijn ondertussen 19 en 17, en als ik al eens iets over hen blog, vraag ik eerst of ze ermee akkoord zijn.
Het is een dunne lijn, vind ik. En ik scherm ook wel eens met de woorden “hun privacy”…
Wees gerust An, je kinderen zullen opgroeien tot gelukkige tevreden volwassenen. Zij krijgen zo een breed aanbod aan activiteiten, ze proeven met plezier aan zoveel diversiteit. Zij vinden hun gading wel.
Qua kinderfoto’s op je blog, ik vind er niks verkeerds aan, echt niet, ik zie weinig verschil met foto’s die gemaakt werden toen mijn kinderen jong waren. (oke qua kunst wel hé)
Moet ik de foto’s met blote piemeltjes, de foto’s met blote baby op blote papa/mama uit de albums halen vooraleer ik die aan anderen laat zien? Ik dacht het niet !! Mijn zonen zijn ondertussen robuuste volwassen mannen en zijn vinden de foto’s nog mooi en toen Jan en Piet en Lowie en Jeanne en Trien en …….. de foto’s zagen vonden ze ook mooi.
Oei, er komt nu toch zeker geen nationale baby/kinderfotoverbranddag:-)
Faceboek heb ik al lang de rug toeggekeurd en het is goed zo.
Jij doet wat je wil en hoeft aan niemand verantwoording af te leggen,…mijn blog is voor mij persoonlijk en ik kies er bewust voor om het anoniem te doen, mijn zoon weet dat ik blog, maar hij vindt het voor meisjes :-),…..maar ik bouw herinneringen op, momentopnames, slechte momenten worden in de goede context geplaatst,…..maar ieder zijn mening, maar ze hoeven niet over jou te oordelen,.
Doe gewoon verder, goede en slechte kritiek gaan mensen blijven geven vooral bij negatieve kritiek zegt dat meer over hen dan over jou hoor! Xje
t zijn die kleine dingetjes An. Die zeepbelletjes die voorbijvliegen en verloren gaan met de tijd. De kunst om ze te omvatten, te verwoorden en te verbeelden maakt ze nog mooier dan ze eigenlijk al zijn.
niks van aantrekken toch!
@gettie,idd jij verwoordt een stuk wat ik wilde zeggen,kinderen zijn blij dat je van hun veel fotos hebt.En dat ze getoond werden aan jou vrienden vinden ze zeker niet erg ,ze zijn gewoon mooi !!!De mijne posten zelf fotos van als je baby of peuter waren ….
dus lieve an :doe gewoon voort met je prachtige fotos !!!
Dit vind ik een moeilijke. Ik blog echt heel graag. Vooral omdat ik graag schrijf en zo een directe uitlaatklep heb, zonder revisies en editen. Maar ik merk ook dat de kinderen er minder en minder mee gediend zijn dat hun verhaal, hun foto’s zomaar door iedereen te zien zijn. Vooral m’n zesjarige zoon stelt zich er vragen bij, en dat respecteer ik. Als hij iets niet op het internet wil, dan komt het er ook niet. Maar goed, dat is nog niet sluitend. Want hij beseft niet hoe groot het internet is, wat het allemaal betekent. En wat hij nu OK vindt, vindt hij over 5 jaar misschien vreselijk.
Bloggen zonder foto’s en zonder naam, vind ik niet echt een oplossing. Daar is het nu wel te laat voor. Dus overweeg ik al een tijdje om de blog te laten uitdoven. Of helemaal opnieuw te starten, anoniem. Of met een paswoord beginnen, al heb ik nog niet gevonden hoe dat makkelijk kan, in wordpress. Maar sowieso wil ik WEL de huidige blog laten bundelen in een boek, voor de kinderen!
Neemt niet weg dat ik het heel jammer zal vinden, als ik de knoop zou doorhakken om er mee te stoppen. Weg met m’n uitlaatklep, goh… Al schrijvende heb ik al veel miserie kunnen relativeren. En dat werkt niet als ik het voor mezelf zou neerschrijven, want voor een publiek schrijf je gewoonweg anders…
Nu mijn kinderen jong volwassenen zijn geven zij inderdaad soms aan dat ze sommige dingen niet zo leuk vonden en dan heb ik het niet over mijn blog. Dat kan iets heel kleins zijn zoals een foto waar ze zich aan ergeren of dat scouts kamp waar ik hen, met de beste bedoelingen, een beetje in ‘geforceerd’ heb. Er zijn natuurlijk ook dingen die ze wel leuk vonden en waar ze wel achterstaan .Is dat zo erg? Ik denk dat dat eerder normaal is. Is het niet zo dat wij als ouder proberen om ‘goed te doen’ voor onze kinderen’ vanuit onze ervaring en beleving en dat zij dat op hun beurt ook weer gaan doen vanuit hun aanvoelen?
Ik vind jouw blog inderdaad een mooi geschenk aan je dochters en waarschijnlijk gaan zij daar alle drie later hun eigen mening over hebben. En moest het een probleem worden dan kan je nog steeds berichtjes verwijderen of er een privé blog van maken maar het zou fijn zijn als wij ondertussen nog even mogen meelezen want ik volg je graag.