Een nacht heb ik wakker gelegen van de auditie, en mijn blogbericht zorgde voor nog meer commotie. Dat Manou niet mag meedoen is jammer, meer we vinden wel iets anders. Ondertussen is er ook een overleg geweest met kamer58, wat hen siert. Ik hoop dat ze het volgend jaar anders aanpakken zodat er geen kinderen nog zo ontgoocheld en met een deuk in hun zelfbeeld naar huis terugkeren. Maar hiermee is het incident voor mij wel gesloten.
Wat mij meer verontrust is de onderliggende maatschappelijke tendens. De prestatiemaatschappij deint steeds verder uit en de kloof tussen winnaars en verliezers wordt alsmaar groter. Gewoon je best doen is niet meer goed genoeg, zelfs niet voor een vrijblijvende naschoolse activiteit.
Een leerkracht probeerde mij gisteren nog te overtuigen van dergelijke selectieprocedures en audities. ‘Uit ervaring weet ik dat ouders een school (of sportclub) met goede resultaten een goede school vinden. En door het maken van een selectie vooraf kan je gemakkelijk goede resultaten boeken. Ik ben altijd een gemiddelde leerkracht geweest tot er plots enkele super getalenteerde leerlingen in mijn klas zaten. Plots kreeg ik een uitstekende reputatie. Onterecht natuurlijk maar zo redeneren veel mensen. Meer nog: minder begaafde leerlingen zullen zelf vaak denken dat het probleem bij de leerkracht ligt, terwijl begaafde kinderen doorgaans gemotiveerder en dankbaarder zijn. Daarom is het als leerkracht/trainer gewoon leuker om met goede leerlingen te werken.’
Het doel is duidelijk belangrijker dan het leerproces. Zucht. Ben ik overgevoelig voor dergelijke uitspraken omdat mijn meisjes net iets meer zorg vragen dan gemiddeld? Ligt het probleem misschien dan toch bij mij?
Ik ben heel trots op mijn drie dochtertjes, ook al zijn het geen hoogvliegers. En ik heb totaal geen probleem met een gezonde competitie en rangschikkingen. Toch stel ik me vragen bij die steeds hoger liggende lat en onderliggende ratrace.
‘Kinderen zijn gereduceerd tot vaatjes, waarin ik dagelijks van bovenaf opgelegde informatie moet stoppen en daarnaast dien ik onmiddellijk de korte termijn resultaten te registreren’, schrijft een kleuterjuf in haar ontslagbrief. Waar is de tijd dat kinderen nog mochten spelen en fouten maken. Nu wil iedereen de best zijn, overal en in alles. Dat is toch niet haalbaar? Mensen en zelfs kinderen worden opgedeeld in winnaars en verliezers. Depressies en zelfmoorden nemen epidemische vormen aan en toch blijven we de druk opvoeren. Niemand durft te klagen (ik heb het gedaan en geweten ;-)), niemand wil uit de boot vallen.
Als jonge verstandige hoogopgeleide creatieve en artistieke mensen Manou al op voorhand afwijzen, wat gaat het dan geven voor Nina en Flo? Gaan zij wel hun plaats vinden in deze harde maatschappij? Of zouden we niet beter verhuizen naar een onbewoond eiland?
Achter de camera 
Oh jawel, jouw kinderen zijn wél hoogvliegers, geen enkel kind zal nog maar in de buurt komen van de blijdschap die jouw kinderen je bezorgen!!!!
En ik begrijp je wel hoor, hier ook zes van de zeven kinderen met een “specialleke”, het ene al wat belastender dan het andere, en komen zullen ze er wel op hun manier, maar soms is een “doorsnee” kind net iets makkelijker.
Bestaat dat, een doorsnee kind?
Ik denk dat het eigenlijk allemaal zo’n vaart niet zal lopen. In de maatschappij kan niet iedereen dokter of professor worden, ingenieur of CEO van een multinational. Als ik naar mezelf kijk, weet ik dat er indertijd gasten in mijn klas zaten die telkens met de hakken over de sloot door de examens raakten, maar die nu een gewaardeerde positie hebben, louter en alleen omdat ze een grote bek kunnen opzetten. Ook met andere kwaliteiten als empathie, handigheid, interesse in bepaalde materies,.. kun je later een plekje vinden in de maatschappij waar je jezelf gelukkig voelt. En mag dat laatste nu (wat mij betreft) het belangrijkste zijn in het leven.
Nee An het ligt niet aan jouw, enkel degene die hun ogen open doen zien het. Hoe hoger de lat hoe meer uitval naar de goede en slechte kant, zelfs middelmaat volstaat niet meer. De term stresskinderen is al ingeburgerd, dat bestond vroeger toch niet een kind met stress? t Is net de omgekeerde wereld, leerkrachten die het beste boven halen in kinderen waar leren moeilijker gaat verdienen een standbeeld. Dat is pas een uitdaging voor leerkrachten en waar je het onderscheid kan maken als leerkracht. Ik heb zelf een dochter die heel sterk is en heel geliefd bij leerkrachten en 3 kids met een leerprobleem dus ken beide.
ik wou Tiemen eens laten proberen id voetbalclub op het einde van onze straat. Ik kreeg een mailtje terug: Tiemen mag drie keer komen proberen, daarna volgt een evaluatie van alle probeerders en kiest de trainer er de getalenteerdste kinderen uit om een sterke ploeg mee te maken. Wij krijgen geen subsidies genoeg om meerdere u6 ploegen te maken daarom selecteren wij enkel de kindjes waarvan we zeker zijn dat er potentieel inzit. Dus; als tiemen na drie keer proberen wel dolenthousiast is maar zij vinden m niet goed genoeg mag hij niet aansluiten. Ik moet er niet bij vertellen zeker dat wij een andere hobby gaan zoeken? Ik heb het sowieso al moeilijk met competitie en alleen maar plaats voor de ‘beste’ maar ok, gaan shotten id club als hij dat graag zou gedaan hebben, hij zou gemogen hebben. Maar op voorhand al zo een mentaliteit? Ongelooflijk. (en ja ik weet er bestaan ook andere clubs maar die liggen niet ah einde vd straat)
Beter een afwijzing na drie keer, dan na zes jaar. Zoals in de basketbalclub hier, waar je in het zesde leerjaar een brief krijgt om te zeggen dat je niet goed genoeg bent voor het team.
Ook ik moet dat beamen, dat er op het voetbal van Chattheo zo’n mentaliteit heerst en nog eens wordt versterkt door de ouders,….ik probeer het allemaal wat te relativeren en ook wanneer hij met een 6 naar huis komt,……want ik weet dat er achter dat stoere, vol zelfvertrouwen een hele gevoelige jongen schuilt die niemand wil teleurstellen,……maar ik denk dat we het niet kunnen tegenhouden, de maatschappij moet presteren,…….als je geen goede job hebt, eigen huis en auto en dat ook nog eens combineert met een fijn sociaal leven, kids met hun hobby’s tel je niet mee,…….
Jouw laatste zin weerspiegelt wat ik de laatste maanden al veel heb gedacht 🙂
Nu Nora in het eerste leerjaar zit, ervaar ik net hetzelfde. Ik vind het abnormaal dat zij al zoveel moet kunnen op zo’n korte tijd. Van positieve bevestiging is er weinig sprake, eerder veel kritiek (waar het ene kind al wat gevoeliger aan is of het andere). Als ik dan hoor dat de goede zwemmers op school “de Dolfijntjes” zijn en de minder goede “de Ezels”, dan stel ik mij daar toch ferm veel vragen bij…
OMG dat is er zwaar over… De ezels?! Ik dacht echt dat tijden veranderd waren…
De dochter beweert al een maand bij hoog en bij laag dat het “de ezels” zijn. Blijkt nu vandaag dat het “de Zebra’s” zijn. 😛 Nu ja, als je de strepen wegneemt… Is in elk geval al heel wat minder cru, maar neemt niet weg dat de druk op die kindekes nog steeds extreem hoog ligt vind ik.
in de karateclub waar ik train en training geef aan kinderen telt ieder kind, getalenteerd of niet. Het voornaamste is dat iedereen zich kan uitleven en ervaring opdoen. Jammer genoeg gaat het er elders niet altijd op deze manier aan toe.