Uit een klein straatje reed ik de Antwerpsesteenweg op, een typisch lelijke provinciebaan zoals België wel meer bestaan. Geen tien meter aan de andere kant van de weg was een ongeval gebeurt. De ontelbare lichten trokken mijn aandacht, al had ik toen niet kunnen naast kijken.
Er stond een ambulance dwars over het fietspad en nog een paar hulpvoertuigen. Tussen de verschillende voertuigen door lag een volwassen man. Het was ernstig, heel ernstig. Fietser versus personenwagen, het blijft een oneerlijk gevecht. De ambulancier pompte, opnieuw en opnieuw. Ik wou niet kijken maar er waren te veel auto om in te voegen. Politieagenten stonden met hun rug naar het slachtoffer, als menselijk schild.
Kijk naar links; naar rechts. Concentreer u. Niet kijken; invoegen. De arts bleef pompen. Heel hard. Onvoorstelbaar hard. Twee andere fluomannetjes zaten op hun knieën naast het slachtoffer. Gek hoe hard zo een lichaam meeveert.
Er kroop een rilling door mijn lijf die ik moeilijk kan beschrijven. Die man daar, op geen tien meter van mij verwijderd, is net als mij deze ochtend gewoon opgestaan. Misschien heeft hij ontbeten, misschien ook niet. Zijn leven is nu mogelijk voorbij.
Ik schoot mij tussen twee wagens door, de verkeerde richting uit, weg van het ongeval. Waar blijven de sirenes? Moest hij er door komen zouden ze in allerijl naar het ziekenhuis rijden. Maar het bleef stil, heel stil. Waar was ik nook alweer mee bezig? Waar moest ik nu ook weer naar toe?
Het leven is zo onvoorstelbaar broos en kwetsbaar. ( Ik moet dringend nog eens een EHBO-cursus volgen.)
Achter de camera 
Steeds een kippenvelmoment, zo’n toestsand…
Ik kan daar dagen van ondersteboven zijn. En hoe ouder ik word, hoe minder ik ertegen kan. Gek, je zou het omgekeerde verwachten. Maar ook bij beelden op televisie, verhalen in de krant: het raakt me soms zo diep dat ik niet meer weet wat voor verschil het maakt of het iemand is die ik goed ken of niet.
Net deze ochtend op weg naar school was er ook een jongen met de fiets “opgeschept” door een wagen. De mama van een klasgenootje had alles zien gebeuren en de hulpdiensten gebeld. De tranen stonden ook in haar ogen van de shock. De jongen was bij bewustzijn, vertelde ze me, het zag er “goed” uit….
Vreselijk zoiets zet je wel weer tot denken. En helaas kan het ons allemaal overkomen.
Liana
En kan het leven in 1sec voorbij zijn,…..kippenvel zo’n moment van besef!
Krijg ook steeds kippevel als ik zoiets zie. Op die momenten twijfel ik of het een goed idee is om dagelijks (tenzij het heel hard regent) samen met de kinderen (en ondertussen de twee oudsten alleen) via diezelfde Antwerpsesteenweg en de Dampoort naar het centrum te rijden met de fiets.
Uit welk straatje kwam je juist? Heb er niets over gelezen en vind ook niets terug via Google, dus mogelijk is die persoon er nog doorgekomen. Of is het nieuws nog niet opgepikt.
En weten dat er al een jaar geleden verhoogde fietspaden zouden gepland zijn voor een deel van die baan.
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=3u3o215t
Navraag bij de stad en bij Wegen en Verkeer (Vlaamse Gemeenschap) leerden me dat dit uiteindelijk al zeker niet voor 2015 zal zijn. 😦
Enkele jaren geleden kwam er, maar aan de andere kant van de Potuit, nog een vrouw uit onze straat om met de fiets. Net op de dag dat onze zoon voor de eerste keer met de fiets alleen van school (omgeving Vooruit) naar huis mocht komen (en daar aan de overkant ook passeerde).
Een EHBO-cursus volgen is een goed idee. Ooit heb je het nodig. Daarom niet direct reanimeren, maar ook andere handelingen in levensbedreigende situaties. Ik, als verpleegkundige, heb 1 keer helpen reanimeren. Op zo’n moment is het pure adrenaline. Beseffen wat er gebeurd is, doe je pas achteraf.