‘ 1 op 10 ouders zou niet opnieuw aan kinderen beginnen.’
Het cijfer zorgde voor de nodige commotie op de redactie. Mij verwondert het eigenlijk niet zo. Persoonlijk denk ik dat een veel groter aantal mensen eigenlijk beter niet aan kinderen begonnen was.
Zelf heb ik het ook onderschat. Het ouderschap is zonder twijfel het beste maar ook de zwaarste engagement dat ik ooit ben aangegaan. Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad. Mijn eerste favoriete boekenreeks was de babysittersclub, en vanaf mijn vijftiende verjaardag heb ik ontelbare uren gebabysit. Het is geen toeval dat ik nog steeds veel kinderen op bezoek krijg ik mijn fotostudio.
Toen Manou bij de geboorte klompvoetjes bleek te hebben, zag ik dat niet als een groot probleem. Nina dysmaturiteit, maandenlange opname en eetstoornis zorgde voor de nodige stress. Maar het is pas toen bleek dat Flo mogelijk een zware mentale handicap zou overhouden aan haar epilepsie, dat ik besefte welk engagement je als ouder aangaat.
Voor je kind zorgen, het lijkt eenvoudig maar dat is het natuurlijk niet altijd. Verschillende kinderen hebben verschillende noden, zowel praktisch, pedagogisch, financieel als emotioneel. En als ouder moet je soms keuzes maken ten koste van jezelf. Ik denk dan niet aan die onderbroken nachten, aan de vele appelmoesmaaltijden en de citytrips naar centerparcs. Er echt zijn voor je kind betekent veel meer dan dat.
Toen ik het stuk in ons weekblad las, ontsnapte een kleine zucht. Eerlijkheid is goed. En er bestaan duizend goede redenen om niet aan kinderen te beginnen. Tegelijkertijd is het ook jammer dat niemand toegaf: ik was er beter niet aan begonnen want ik was eigenlijk niet zo een goede ouder. Mijn zoon of dochter verdiende beter. Of: had ik hen niet dan zou ik meer tijd hebben om anderen te helpen.
We leven in een maatschappij waarin het individu heilig is. Moeders rouwen om HUN verloren vrijheid. Ik, ik en ik. ‘Zonder kinderen zou IK in elk geval meer minnaars gehad hebben, meer jobs gedaan hebben en meer van de wereld hebben gezien.’ Tja. Is dat het nieuwe ideaal? Zelf heb ik meer bewondering voor mama’s zoals Eva, Brigit en mijn schoonzus die iedere dag het allerbeste van zichzelf geven voor hun kinderen.
Achter de camera 
Ik zou ze niet kunnen missen, niet één van de twee !
ouderschap is een full time job die veel van je eist. Nu zie ik meer en meer ouders die uit elkaar gaan als de kinderen groot zijn om dan van hun teruggevonden vrijheid te genieten en trekken zich van de kinderen en kleinkinderen niets meer aan. Veel plezier aan hun kinderwens hebben ze dan nooit gehad, jammer.
En wordt die “kinderwens” bij velen niet opgedrongen door hun ouders die er plots van dromen grootouder te worden of door vrienden die nu en dan polsen wanneer zij er aan beginnen ?
mijn collega en zijn echtgenote gaan momenteel door het proces: willen we kinderen ja of neen. “Ièdereen in onze omgeving krijgt plots kinderen, ik vind dat zo’n beklemmend gevoel” dixit de collega. Ik ben blij dat ze er zo goed over nadenken, dat ze het niet als evident beschouwen of ‘the thing to do’..
En dankjewel voor het bloemetje :-), kinderen waren een evidentie voor mij ha ja anders was ik er niet alleen aan begonnen natuurlijk. En je hebt gelijk een zorgenkind is zwaar, niet alleen de zorg VOOR het kind maar zeker ook OM. Want nu is ze misses cute and hapiness maar dat blijft niet zo natuurlijk. Ik ben een struisvogelmama op dat gebied: no way dat ik 10 jaar vooruit durf te denken. Dus zooo dapper en al ben ik ook niet ;-). Maar mijn kindjes zijn mijn vrijheid dàt is wat het verschil in denken is met andere ouders soms . Ik moet ook geen energie in een relatie steken dat scheelt veel. Als ik op een jaar tijd geen enkel avondje weg ben geweest dan beschouw ik dat niet als een gemis, wel als kostbare tijd die ik met mijn 2 schatten doorgebracht heb. Maar iedereen is daar anders in, iedereen haalt ook energie uit àndere dingen denk ik, de meeste van mijn vriendinnen begrijpen dat niet zo goed.. ‘gij komt nooit eens buiten’. Terwijl ik het gevoel heb dat ik nooit thuis ben 😉
😉 Ik doe veel zonder mijn kinderen, en ben er van overtuigd dat dat ook goed is voor hen. Ik wil ze het voorbeeld geven dat moeders ook best een rijk, onafhankelijk en sociaal leven kunnen leiden. Voorlopig kan dat ook maar indien nodig stop ik meteen met werken of verhuis ik naar de andere kant van de wereld. Ik zou dat niet erg vinden.
Mijn geluk is relatief, denk ik steeds vaker. Iedereen is zo gefocused op zichzelf maar we zouden beter een beetje denken aan het geheel, aan anderen en dan bedoel ik niet alleen aan je eigen kinderen.
dank je wel voor het mooie compliment, an.
ouder (mama/papa) worden, doe je niet van de ene dag op de andere. ik toch niet 🙂
elke dag leer ik bij, maar ik wil het wel.
ik kan me dan ook heel boos maken als ik zie hoe vanzelfsprekend mensen hun kinderen en hun ontwikkeling nemen…
gelukkig zie ik in mijn omgeving ook heel veel mensen die wél bewust met hun kinderen bezig zijn en niet verwachten dat ze zichzelf opvoeden.
als ik dan toch geconfronteerd wordt met die pijnlijke situaties (zoals ik onlangs beschreef op mijn blog), komt het wel hard aan…
Ik heb het artikel ook gelezen en het heeft me aan het nadenken gezet. Ik ben een mama die wel opnieuw voor kinderen zou kiezen als ik opnieuw zou kunnen beginnen, want ik zou mijn leven als leeg ervaren als ik ze niet had. Ik denk ook dat ik (meestal) een goeie mama ben en dat ik erin zal slagen mijn kinderen zoveel mee te geven als ze nodig hebben om gelukkig te worden. Anderzijds denk ik heel vaak: twee kinderen is absoluut genoeg voor mij, op sommige momenten zelfs al veel. Het zijn nochtans geen zorgenkindjes, ik heb de luxe van deeltijds te kunnen werken, een man die heel veel op zich neemt (we vinden dat normaal) en ik heb geen nood aan 500 hobby’s. 🙂 Maar onze ouders wonen ver en we vinden bovendien dat als wij ervoor kiezen, het ook normaal is dat wij ze opvoeden – maar iedereen moet zoiets voor zichzelf beslissen.
Ik ben van nature gewoon iemand die op rust en orde gesteld is, en helaas zijn dat twee dingen die niet altijd verzoenbaar zijn met kinderen. 😉 Ik doe mijn best, en meestal lukt dat goed, maar soms merk ik dat het me te veel is en dan durf ik ook al eens te denken: waar ben ik in godsnaam aan begonnen?
Ik denk wel dat er een aantal dingen in het artikel stonden die absoluut waar zijn: er IS druk om aan kinderen te beginnen en als je er NIET voor kiest moet je je daarvoor vaker verantwoorden. Dat zou eigenlijk niet mogen. Mensen zouden in alle vrijheid moeten kunnen kiezen of ze kinderen willen of niet, en wat voor reden ze ook hebben: het is goed als ze die beslissing nemen waar iedereen zich beter bij voelt.
Eerlijk, ik cijfer mij heel erg weg voor mijn zoon en neen dat vind ik niet erg, hij heeft de “extra” zorgen nodig,…..en toch,….weet ik niet of ik het opnieuw zou doen,…..maar ik weet wel dat ik met hem een enorme rijkdom heb gekregen,……..zowel wat de moeilijke periode betreft als het genieten,….