Op mijn computer staan er duizenden foto’s van mijn drie prinsesjes, in alle mogelijke poses en op alle mogelijke plaatsen. Manou in bad, Manou in bed, Manou aan tafel, Nina voor tv, Nina in de tuin, Nina op haar fiets, Nina op de trampoline, Flo met de hond, Flo in de zandbak, Flo op de schommel, enzovoort. Ok, als fotografe is dat misschien logisch maar ik veronderstel dat het bij jullie niet veel anders is. Maar trek je ook foto’s van het gezin?
Iedere familie heeft zo ‘zijn fotograaf’, vader of moeder. Hij of zij maakt de meeste foto’s en komt dus zelf nauwelijks in beeld. Iedereen samen is nog een stuk moeilijk. En dat is zonde! Foto’s vormen ons collectief geheugen. ‘Kijk, dat was ik. En daar zie je mijn jonge mama. Op die foto zie je mijn ouders voor hun scheiding. Zo zagen wij er toen uit.’ Natuurlijk is het leuk om later je schattige babyzelf te bewonderen. Maar persoonlijk zou ik met plezier een paar babykiekjes wisselen voor mooie foto’s met mijn mama.
‘Oei. Moeten wij ook op de foto? Maar ik ben er helemaal niet op gekleed.’ So what? Het gaat om de herinnering, om het familiegevoel. Ik probeer iedere shoot altijd te eindigen met een reeksje familiefoto’s, dus ook geboortereportages in het ziekenhuis als communieshoots.
Ook als je nooit een professionele fotograaf inschakelt, is het belangrijk om regelmatig samen op de foto te staan. En het is helemaal niet zo moeilijk als je vaak denkt. Je spreekt gewoon een onbekende/buurman/collega/goede vriend aan. Velen zullen zich vereerd voelen. Of je doet het toch zelf, met de zelfontspanner. Dat is alvast mijn truc, al vraagt het wel een beetje oefening, veel over en weer geloop en een beetje geduld.
Daddy lag toen in het ziekenhuis maar het vrouwenteam vind ik al even plezant.
Achter de camera 
Ook bij ons heeft de zelfontspanner al jaren goede dienst bewezen !
Wat een super mooie foto zeg!!! Wij doen het af en toe, maar veel te weinig. En steeds op mijn aandringen, maar achteraf ben ik er wel het meest gelukkig mee, met de échte gezinsfoto’s!
Waauw, echt schoon! IK heb ook veel te weinig foto’s met mijn ouders. Bij ons valt het best mee, wij hebben al veel schone kiekjes samen… dankzij jou 🙂
Ik probeer er toch ook op te letten dat we niet enkel foto’s trekken op reis of bij speciale gelegenheden, maar ook soms gewoon in huis (ontbijttafel, in de tuin, een van de kinderen zit te lezen of luistert naar muziek, …). Ook trek ik wel eens hun slaapkamer in bepaalde fases van hun leven.
Omdat ik meestal de foto’s trek, sta ik er zelf zelfde op, maar vin ddat niet erg. Maar op reis proberen we toch altijd enkele gezinsfoto’s te trekken. Vaak met de zelfontspanner, soms door te vragen aan een passant.
Hier sta ik zelden op de foto. Enerzijds omdat ik niet zo graag gefotografeerd word, anderzijds omdat ik altijd degene ben die fotografeert. En bij ieder fotoboek dat ik maak, vind ik dat jammer. Toch die zelfontspanner wat vaker gebruiken dus.