Behang

Had ik jullie al verteld dat het een deugniet is onze jongste?

Ze was boven op haar kamer aan het spelen. Het was rustig en stil, wat verontrustender is dan veel kabaal. ‘Kijk mama. Flo mooie tekening maken.’ Met alcoholstift, over de volledige breedte van de kamer. Slik. Flo ziet het altijd groots.

Een paar jaar geleden kocht ik appeltjesbehang voor in mijn fotostudio. Het waren de laatste rollen, vier voor de prijs van één.

Toen wij vier jaar geleden verhuisden naar Oostakker, hebben we alle kamers wit geschilderd. Wit is gemakkelijk en past bij alles. Je kan het ook gemakkelijk overschilderen. Kleurrijke spulletjes genoeg om de boel een beetje op te fleuren. Bovendien groeien kinderkamers met het kind. Iedereen doet natuurlijk zijn zin maar ik heb het nut van een kant-en-klare babykamer nooit goed begrepen. Sommige ouders beginnen daar zelfs al voor de geboorte aan. Wij dus niet.

Manou sliep aanvankelijk in onze dressing. Later kregen ze elk een kamer toegewezen maar ondertussen hebben ze al meermaals gewisseld. Toen Nina een stapelbed kreeg, veranderde Flo’s kamer in een speelkamer. De twee jongsten slapen liever samen. En manou huist nu al even in wat ooit een logeerkamer was.

Dankzij mijn lieve schoonvader maakte de witte muur plaats voor appeltjes. Behangen is een beetje een gedoe maar nu het hangt, vind ik het toch een pak sfeervoller dan effen. En ook de meisjes zijn erg enthousiast. Dank u wel opa!