Goede doel

De ravage van tyfoon Haiyan in de Filippijnen is verschrikkelijk. Wij kunnen ons niet inbeelden hoe het is. De beelden zijn schokkend en de hulpacties kwamen dan ook snel op gang. Natuurrampen kunnen vaak rekenen op veel medeleden en solidariteit, meer dan oorlogen. Op facebook wisselen inzamelacties elkaar af, en ook de media overspoelen me met steunvragen. Natuurlijk wil ik helpen. Niets doen is geen optie.

En toch. ‘Vraag een plaatje aan en steun de Filipijnen voor één euro.’ En dan hoor je op de radio de smsser trots uitleggen: ‘ ja, ik ben een grote fan van Shakira en wou die arme mensen daar een beetje helpen.’ Zou die luisteraar echt het gevoel hebben dat hij iets deed voor de Filipijnen? Wat koop je tegenwoordig nog voor één euro?
‘ Breng uw afgedankte kleren en schoenen binnen voor de Filipijnen. We sturen een container op.’ Je kast uitgekuist en meteen ook je geweten sussen, wat een mooie deal. Maar volgens mij zitten die mensen daar niet te wachten op onze versleten schoenen en winterjassen.

Of de steeds wederkerend vraag: welke organisatie zal mijn gift goed besteden? Alsof ngo’s geleid worden door boeven zijn die met ons geld luxe bmw’s zullen kopen. Zelf ga ik nogal voor dokters van de wereld maar bestaan er slechte goede doelen?

Tijdens de benefietavonden hoor ik mensen klagen over ‘die buitenlanders’, asielzoekers en vluchtelingen. ‘Allemaal profiteurs, die geen Nederlands willen leren en hier gewoon komen profiteren.’ De Filipijnen worden meermaals per jaar omvergeblazen. Wat zou u doen moest u daar wonen? Een paar nieuwe golfplaten voor de huizen, droge tweedehands kleren en een beetje rijst gaan hun vluchtdromen niet meteen opvangen, vrees ik.

Natuurlijk kunnen wij de wereld niet redden. Die illusie heb ik al lang opgegeven. Maar niets doen is te gemakkelijk. En dus stortte ik vandaag ook mijn bijdrage, net zoals vorig jaar en het jaar voordien. Meer dan één euro maar toch niet genoeg om trots op te zijn.

Foto epa