Afscheid

‘Gaat Flo haar tutjes afgeven aan Sinterklaas?’
‘Nee!’
‘ Dan krijg je een groot cadeau.’
‘ Ik wil een klein cadeau.’
‘ Snoep. Een grote berg snoepjes, alleen voor jou.’
‘Jaaa ! Snoepjes. Ik wil snoepjes.’
‘Ha, dan ga je wel uw tutjes aan Sinterklaas moeten afgeven.’
‘Nee! Ik wil geen snoepjes. Ik wil tutjes houden.’

Flo was er helemaal niet aan toe. Maar veel langer wou ik ook niet wachten. Tutjes zijn voor baby’s met een zuigreflex, en laten we eerlijk zijn: Flo is met haar vier jaar echt geen baby meer. Haar tandjes gaan scheef groeien en ook voor haar uitspraak is een tuut slecht. Bovendien zou het afscheid haar binnen een paar maanden minstens even zwaar vallen.

Korte pijn en voet bij stuk houden, dat was het plan. Met een doorschijnend zakje vol tutjes vertrokken we naar het Sinterklaasfeest. De Sint was nauwelijks aangekomen of Flo stopte hem al haar zakje toe. Ik had niet eens de tijd gehad om een foto of filmpje te schieten. En dus deden we het opnieuw, alleen was toen mijn batterij net plat. Nog een geluk dat het rustig was zodat Flo maar liefst drie keer haar tutjes heeft mogen afgeven.

Pas een half uur later kwam het besef. ‘Ik wil mijn tuuuuuutjes terug.’ Gelukkig was er veel snoep om haar mee te troosten, en die avond hadden we bezoek waardoor ze laat op de avond zuiver van uitputting in slaap viel. Al bij al een goed begin al staan er ons waarschijnlijk nog een paar moeilijke nachten te wachten.

Weer een mijlpaal die we achter ons laten. Wat gaat de tijd toch snel …