* Nieuwjaarsbrieven zeggen vaak meer over de juf dan over het kind.
* Het hele gezin kende Nina’s brief volledig van buiten nog voor het nieuwe jaar, zo vaak wou ze hem voordragen.
* Manou kon haar eigen geschrift nauwelijks nog lezen en Flo gaf geen enkel teken van herkenning bij het horen van haar eigen versje (en dus luisterende we nog maar een paar keer naar Nina’s gedichtje).
* Het aantal gegadigden neemt ieder jaar toe. Mama en papa; meters, peters, oma en opa’s en de méme (overgrootmoeder). En dan zijn Bob en ik niet eens gescheiden.
* We maakten het onszelf gemakkelijk. Manou schreef er vier zelf. De extra exemplaren werden gewoon gekopieerd. Het gaat uiteindelijk toch om de boodschap, nietwaar?
* Mijn meisjes vinden voordragen leuk, en het is een leerrijke oefening in spreken voor een groep. Dus ik ben een fan van het concept.
* Voor het eerst is Manou zich bewust van haar nieuwjaarscentje. ‘Dat is mijn geld. Ik heb dat verdiend. Ik mag daar dus mee kopen wat ik wil. Ik wil een Furby!’ Niets tegen Furby ’s maar spelen kinderen daar echt mee? Persoonlijk vind ik het decadent veel geld voor wat het is (maar spreek me gerust tegen). En dus zijn we het nieuwe jaar begonnen met een serieus gesprek over geld en over wat hoeveel waard is en over de zin (en onzin) van sparen. 😉
* Mijn eigen nieuwjaarsbrief lag na onze reis ook klaar: de belastingafrekening en het was niet in ons voordeel 😦
Achter de camera 
Bij mijn nichtje was het de meester die de brief had opgesteld. De ene zware moraal na de andere, en lang, amai. Die van onze oudste was dit jaar ook minder leuk opgesteld. Hij vond hem zelf ook saai dus hebben we hem tussendoor op een trommeltje laten slaan, zo was het voor hem toch ook leuker om voor te brengen.
Ter zijde: leuke nieuwe hoofding/coverfoto!
Hier is de Furby een waar succes. Mijn dochter “kan niet spelen”. Ze heeft weinig ‘verbeelding’ en kan dus echt niet spelen met playmobil of pett shops of dergelijke, omdat ze er geen verhaal weet in te stoppen.
Met haar Furby was het wel liefde op het eerste gezicht. Voor het eerst sinds lang heeft ze een speeltje waar ze écht mee speelt. Ze bemoedert haar, danst ermee, lacht en amuseert zich te pletter.
In mijn ogen is dit speelgoed al elke euro waard geweest…
Nu ja… elk kind is anders…
Mooie foto trouwens!
Wij hadden zelfs een nieuwjaarsbrief van de crèche, maar moesten hem vanzelfsprekend zelf lezen. Vond het tekstje wel aandoenlijk, ondanks de flauwe rijmelarijtjes, maar heb al bij nieuwjaarsbrieven van andere kinderen gemerkt dat de toon van de juf/meester inderdaad altijd de boventoon voert. We zullen eind dit jaar zien als de kleine Viking op school zit 🙂
En dan zijn bob en ik niet eens gescheiden…hilarisch.
En nog volledig waar ook.
Ik denk dat ik zo’n Furby zou vermoorden of mishandelen na een tijdje….
mijn truc is verdrinken, maar daarvoor is zo een furby een beetje te duur 😉
Moest lachen met je beschrijving van de drie kindjes en hoe het liep met de nieuwjaarsbrieven. Hier een dochter (vier) die plichtsbewust en een beetje zenuwachtig haar brief ‘las’, echt aandoenlijk.
De belastingsbrief: mijn man zegt altijd dat mensen die terugkrijgen, eigenlijk kwader zouden moeten zijn dan mensen die terug moeten geven, omdat wie teruggeeft, een poos geld heeft gehad dat hem niet toebehoorde. Maar ik weet het: het voelt anders aan hé. 😉
Schitterende verhalen,….een furby, gelukkig ben ik die fase al voorbij, vreselijk vind ik zo’n dingen,.maar als het hip is, wil iedereen het 🙂
Luca heeft ook een furby gekregen van de oma en hij vindt het ding wel heel leuk. Maar….. de batterijen gaan gemiddeld een dag mee. Zelf met herlaadbare batterijen vind ik dat dan nog steeds een heel duur ‘speeltje’ (en ik vind de furby zelf trouwens ongelooflijk irritant, dus hij mag meestal niet in de woonkamer….)