Televisieverslaafd

Misschien ligt het probleem bij mij. Ik geef het slechte voorbeeld door zelf zo veel achter mijn computer te zitten, ook al is dat voor het werk. En stiekem ook een beetje voor mezelf, maar dat blijft onder ons. 🙂 Misschien stoort dat televisiekijken me zo hard omdat ik zelf nauwelijks voor de buis zit. Computeren is minder passief. Doorgaans kijk ik tv terwijl ik met iets anders bezig ben, als achtergrondbezigheid. Het nieuws, politieke debatten en ook de meeste Engelstalige films en series zijn perfect te volgen met één oog.

Op zich is er natuurlijk niets mis met televisiekijken. Ik ben geen principiële mama die haar kinderen wilt beschermen tegen de zonden, de seks of het geweld van de grote boze buis. De tv is een gemakkelijke, goedkope en altijd beschikbare babysit, zeker op zondagmorgen. Maar er zijn grenzen. En dat lijken die kinderen van mij steeds minder te begrijpen.

Moest ik ze laten doen, hangen ze de hele dag – wat zeg ik dag én nacht- voor tv. En ze kijken naar de domste programma’s eerst. Fronzen is misschien een beetje melig maar ik hou wel van een goede Disneyfilm. Maar neen hoor, ze verkiezen K3- de soap, waar die halve gare grieten constant ruzie maken voor één vreselijke trage jongen (of hij is homo, dat kan ook). Nog een geluk dat ze De Kampioenen, Buren of Familie niet ontdekt hebben of je mag mij laten opnemen.

Televisiekijken is verslavend. De ene dochter heeft er hier al meer last van dan de andere maar bijna alle kinderen zijn er vatbaar voor.  Als oma vraagt wie naar televisie wilt kijken, springen alle kleinkinderen collectief in de zetel, hoe mooi het weer ook zijn mag. Met als gevolg dat ze na verloop van tijd verleren om ‘gewoon’ te spelen.

Je had het gezicht van Manou en Flo moeten zien toen ik vorige vrijdag aankondigde dat het een scherm-vrij weekend zou worden.

‘Maar wat moeten wij dan doen?’
‘Spelen.’
‘ Wat moeten we spelen? En met wie? ‘
‘Spelen. Alleen of met je zus, buiten of binnen. ZONDER MIJ. Je gaat spelen, je vervelen. Maar geen tv.’
‘Spelen op de computer of Nintendo? ‘
‘Geen tv, geen schermpjes, geen ipad, geen Nintendo. Niets van dat! Spelen. Met de poppen of Playmobil, of in de tuin, met de hond, knutselen, verstoppertje, een gezelschapsspel, keuze genoeg. S-P-E-L-E-N.’

Het gesprek eindigde in traantjes, aan beide kanten. Zelf zat ik uren op zolder met de Playmobil, zeker tot mijn twaalf jaar. Ik zou het als een persoonlijk falen ervaren moesten mijn dochters zich geen weekendje kunnen bezighouden. Zolang er vriendjes langskomen, of ik met hen mee doe vinden ze het allemaal wel leuk. Maar zelfs iets verzinnen, zonder om het kwartier mijn hulp in te schakelen, dat is blijkbaar moeilijk.

Halverwege het weekend had ik stiekem toch een beetje spijt van dat grootste idealistische plan. Shooten en werken met hun gejengel op de achtergrond, het is niet erg bevorderlijk voor mijn humeur. Voor tv zijnz e stil, dat moet ik toegeven 😉 Maar zowel zij als ik zetten dapper door, en zo werd het al bij al nog een fijn weekend. Morgen kijken ze weer naar K3 maar ondertussen hebben we toch een klein stapje in de juiste richting gezet.

Advertentie