Ik was nog jong, en een beetje zenuwachtig. We hadden afgesproken in zijn kantoor aan het water, en ik was zoals altijd een beetje te vroeg.
Piet van Eeckhaut was een charismatische man, met zijn witte baard en ontzagwekkend gezichtsgroeven. Hij straalde rust en ervaring uit, en tegelijkertijd was hij buitengewoon hartelijk. Hij vertelde met veel liefde over zijn dochter, die ook bij hem werkte. En over Gent, een stad die hem nauw aan het hart lag.
Ahja, en waar wou ik eigenlijk die foto maken? Een man als Piet van Eeckhaut sturen, lukte me toen nauwelijks. Het is dan ook geen geweldig beeld geworden. Maar onze korte ontmoeting zal me altijd bij blijven.
Achter de camera 
Bijblijvende ontmoetingen zijn een even goeie weg naar eeuwigheid als een foto …
RIP Piet.
Ik vond het een toffe man, ik heb vaak met hem gepraat en hij kon mij iets bijleren zonder dat ik het gevoel had iets geleerd te hebben gehad. Het was een bon vivant en iedereen die hij kende mocht daarvan meegenieten. Over zijn werk en krachtige pleidooien dan nog niet gesproken. Ik ga hem missen.