De lift

Nina is bang in de lift.

Jaren geleden stapte ze samen met haar zus in een grote hotellift, terwijl wij een paar meter achter liepen te kletsen. De deuren gingen net voor onze ogen dicht. Kinderen aan de ene kant, mama en papa aan de andere. Ok, dat is even schrikken. Maar de lift bleef gelukkig staan en geen minuut later waren we weer allemaal herenigd.

Eind goed al goed, behalve voor Nina. Plots durfde ze niet meer als eerste instappen, en niet veel later durfde ze gewoon de lift niet meer in. Negeren leek mij een goed plan maar ondertussen zijn we twee jaar verder en wordt haar angst alleen maar erger.

Angsten moet je proberen overwinnen, probeer ik haar uit te leggen. Het leven is al ingewikkeld zo, denk ik bij mezelf. En daarom nemen wij deze zomer zo veel mogelijk de lift, ja zelfs als er (rol)trappen zijn zoals in de Ikea bijvoorbeeld. Het duurt altijd wel even voor we Nina meekrijgen. Het is een heel gevecht waar niet ieder medeliftreiziger tijd en zin in heeft. Tja.

– Als je dertig keer de lift, trakteer ik op een dagje pretpark.
– Echt?
– Twintig keer is ook goed. zonder huilen.
– Joepie! Wanneer mag ik de lift nemen? Is er bij de bakker ook een lift? Of in de Carrefour?
– Neen.
– Oh, wat jammer. Waar dan wel?

Aan goede wil geen tekort. Maar als we dan eindelijk voor een liftdeur staan, blijft van haar zelfvertrouwen niet veel over. Maar moeilijk gaat ook. We zetten dapper door (al denk ik dat Plopsaland toch voor volgend jaar zal zijn ;-))