– Wie doet dat nu nog, kerstkaarten schrijven?
– Ik.
– Waarom?
– Tja. Ik vind het gewoon leuk, leuk om te maken en leuk om te krijgen.
– En naar wie stuur je die dan?
– Naar de mensen die ik apprecieer: naar familie en vrienden maar ook naar klasgenootjes, artsen, therapeuten, babysits, buren en collega’s.
– Kan dat niet via mail?
– Een kaartje is persoonlijk. Ik teken ze allemaal met de hand, vaak met een extra boodschap. Gewoon één keer per jaar dank u wel zeggen. Zomaar. Dat is toch waar Kerstmis voor staat. Niet?
Vijf minuten foto’s maken, tien minuten verwerking en montage. Meer tijd heb ik niet nodig. De laatste minuut mochten Manou en Flo nog even freewheelen met deze leuke collage als resultaat.
Mijn ‘echte’ kerstwens krijgen jullie volgende week. Beloofd. 🙂
Achter de camera 
Toen ik gisteren mijn kaartjes in de enveloppen stak en ijverig de adressen aan het noteren was, dacht ik net hetzelfde. Ik doe dat graag, zo één keer per jaar een persoonlijk kaartje maken en opzenden naar onze “dierbaren”, zelfs naar enkele mensen die ik niet meer zie maar aan wie ik nog vaak denk en ook naar die twee dames van wie ik weet dat ze ontzettend blij zullen zijn met ons kaartje.
Maar ik vroeg me ook af hoe lang deze traditie nog zal bestaan… Zullen onze kinderen dat later ook nog doen denk je? Of zal de geschreven-brief-met-postzegel binnen 25 jaar volledig verdwenen zijn?
Ze moeten er precies niet veel moeite voor doen 🙂 !
Prachtig. Ik probeer ook altijd kaartjes te schrijven. Eén keer per jaar een moment nemen om wat bijzondere mensen goeds te wensen, even terug te blikken, te danken, … Ik hoop dat ik er dit jaar toe kom.
alweer prachtige foto’s…. denk toch om eens afspraak te maken voor fotoshoot met m’n 3 pagadderkes 🙂
Ik hou ook vast aan de kaartjes traditie. Xje
Kerstkaarten zijn top, helemaal niet saai,…..en ook hier worden ze elk jaar geschreven met persoonlijke boodschap,….
En toch… 6 jaar geleden ben ik er van afgestapt. Gewoon omdat ik er best veel tijd en energie in stak door ze zelf te maken, een boodschap op te schrijven, maar niemand leek het te appreciëren.
Tegenwoordig vallen er voorgedrukte kaartjes in de bus. Mooie foto’s op de voorkant dat wel, maar persoonlijkheid is ver zoek.
Voor de allerbeste vrienden en de ouders zijn er dit jaar wel terug kaartjes, want in feite mis ik het wel: dat maken en opsturen.