Tuk en ik

 

‘Ik zoek mensen die willen poseren met hun huisdier.’ Voor studenten fotografie maak ik graag tijd vrij, al bezorgt het velen ook stress om een fotografe te fotograferen. 🙂

Foto: Kathleen Van Hamme

Blote kindjes

Wyatt Neumann is een Amerikaanse fotograaf, en toevallig ook de vader van een heel schattig meisje Stella. Vorig jaar trok hij met haar op roadtrip. Onderweg maakte hij een reeks foto’s van prachtige landschappen en natuurlijk ook van zijn dochtertje Stella in de typische outfit van een tweejarige: een prinsessenjurk of gewoon niets.

Na een reeks positieve commentaren kregen ook enkele preutse Amerikanen de beelden te zien, die ze afschoten als “pervers”, “ziek” en “pornografisch”.

Zowel facebook als instagram blokkeerden Wyatt’s account. Been there, done that. Opmerkelijk is vooral de manier waarop Wyatt omging met de kritiek. Hij bouwde zijn fotoboek en tentoonstelling op rond de commentaren, met als titel ‘I FEEL SORRY FOR YOUR CHILDREN: The Sexualization of Innocence in America’. Bij ieder beeld hoort een ‘bijpassend’ onderschrift:

Met de beste wil van de wereld, ik zie het verband echt niet tussen deze beelden en … sxxs. Er lopen natuurlijk een paar gestoorde individuen rond op deze aardbol, en online moet je voorzichtiger zijn dan gemiddeld. Maar dat ik hier in Europa deze link gewoon niet kan posten op mijn eigen facebooktijdlijn, vond ik toch wel heel opmerkelijk. En om het bijhorende filmpje te kunnen bekijken moet je trouwens ook meerderjarig zijn. 😉

Kleine helden

Canadese photoshopkunstenaar Shawn Vandaele maakt de dromen van zieke kinderen waar. Met zijn ‘Drawing Hope Project’ laat hij de verbeelding van ernstig zieke kinderen een beetje tot leven komen. Hij zet hun fantasierijke tekeningen om in toverachtige fotomontages waarin hun wensen lijken uit te komen. Omdat hoop zo onzettend belangrijk is …

Soms een klein beetje kitsch maar het blijft een erg leuk en vrolijk project.

Achter de lens

– Werk jij voor een krant? Tof!
– En reis je dan de wereld rond?

Sommige jobs worden geromantiseerd. In werkelijkheid is er een heel groot verschil tussen persfotografen en oorlogsfotografen. En ik zit bovendien ‘gwoon’ op de fotoredactie, op mijn gemak binnen.

Oorlogsfotografie is een stiel apart. Het is meer dan een roeping. Ooit zou ik nog graag eens een sociale bewogen reportage maken in Afrika gaan met een NGO. Maar dieper schuilt geen oorlogsfotografe in mij. Oog in oog staan met de dood, iedere dag opnieuw: ik geef toe dat ik het niet zou aankunnen.

Oorlogsfotografen zijn helden. Ze wagen hun leven om ons te tonen hoe het er daar echt aan toe gaat. Hun beelden schudden ons wakker, en schrijven bovendien geschiedenis.

Deze week staat in De Morgen een mooi en aangrijpend interview met een van hen, Sebastiano Tomada. Hoedje af!

NimZu

De bedrijven die iets schonken voor mijn lievelings type 8 school-tombola, ik ben ze allemaal erg dankbaar.

NimZu sprong er toch een beetje uit. Omdat het voor een kleine zelfstandige, een eenmanszaak, helemaal niet evident is om ‘zo maar’ iets weg te geven. Ze boodt het trouwens spontaan aan, als lezer van mijn blog. Bovendien maakt NimZu prachtige, sobere handgemaakte juwelen. Haar ontwerpjes zijn helemaal mijn ding. Less is more.

Natuurlijk hoopte ik de bon zelf te winnen. 😉 Mijn meisjes kochten elk vijf lotjes maar we hadden (zoals dat meestal gaat in wedstrijden) geen geluk.

Maar niets belet me om mezelf bij gelegenheid eens te trakteren. Toch? 😉

Kraanvogels voor Lulu

‘Waar wacht je eigenlijk op?’

De meeste van jullie zullen Lulu en haar kraanvogels wel al kennen.

Het is nog zo een aangrijpend verhaal, op zo een mooie sfeervolle blog. Kinderen horen niet ziek te worden. Het is de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Alles is relatief naast een tumor in zo een klein schattig hoofdje.

In het ziekenhuis kreeg de mama Hanne het verhaal te horen van een oude Japanse legende, die zegt dat iedereen die 1000 origami kraanvogels vouwt, zijn wens tot gezondheid in vervulling ziet gaan.

En zo begon Hanne te vouwen. Niet uit bijgeloof maar om deze lange en bange dagen te doorstaan. En wie weet komt er wel een mirakel van. Daarom vraagt ze iedereen die wil om haar een origamiblaadje te zenden. Want 1000 kraanvogels vouwen is een hele hoop.

Waar wacht ik nog op? Ik heb geen enkel excuus behalve een chronisch gebrek aan tijd, wat eigenlijk een zwak excuus is. Maar deze week maak ik er werk van. Kraanvogels vouwen, ik zou niet weten hoe er aan te beginnen maar het staat ergens bovenaan mijn todo-lijstje. En bij jullie?

Het idee

Het idee is uiteindelijk het allerbelangrijkste.

Dat bewijzen deze heerlijke foto’s van Brock Davis, gewoon gemaakt met zijn Iphone.

Blogameetup

* Waar ben ik eigenlijk aan begonnen, dacht ik terwijl ik razendsnel in de douche sprong na een rustig en gezellig vakantieweekje aan zee.

* Gelukkig werd ik opgepikt door Nike van Nike blogt en werd het een erg gezellig rit. Nog eens super bedankt Nike (en wat een leuke naam trouwens) !

* Over wat blog jij? Tja, goede vraag maar veel verder dan ‘over fotografie en mijn drie kinderen’ kwam ik niet. Een beetje melig, besef ik. Misschien moet ik toch eens nadenken over een origineler thema. 😉

* Sorry maar ik naai niet, en bij het zien van zo veel leuke stofjes vind ik dat best jammer. Veel zin om geld te verdienen met deze blog heb ik ook niet. Misschien scheelt er wel iets met mij 😉

* Hoedje af voor Soetmin. Tussen ‘we moeten eens afspreken’ en een ‘ echte blogmeeting’ ligt een berg werk. Soetmin is een straffe en heel charmante madam (en scherven brengen geluk ;-)). Ze heeft dat buitengewoon goed gedaan!

* En natuurlijk bedankt aan alle sponsors. Iedereen ging naar huis met niet één maar twee goodiebags vol leuke spullen en bons: een mini tafelkleed van Lola (van de toile cirée), chocolade, toffe oorbelletjes, polabora-prints enzovoort. Cadeautjes krijgen is altijd tof.

Verder heb ik erg genoten van de heerlijke bagels. De kleurrijke cupcakes zagen er ook mooi uit maar ik ben niet zo dessert-minded. En de wasbar bleek een gat in mijn cultuur. Ik zie mezelf daar niet meteen zitten met mijn berg vol stinkende en modderige kinderenkleren maar het is wel een stijlvolle en originele locatie voor een leuke babbel.

* Het werd een gezellige avond. De afwezigen hadden – zoals altijd -ongelijk 😉

Dag maatje

Je hechten aan een voorwerp is kinderachtig. Het is een zielloos ding, gemaakt in een fabriek. Ik kan zonder probleem een nieuw identiek exemplaar aanschaffen. En toch…

Zaterdagochtend leek mijn Fuji S100x- je (we zijn ondertussen beste vrienden) plots dood. Dat was balen. Ik heb van alles geprobeerd, van een verse batterij tot een grondige reinigingsbeurt. Niets. Nada.

‘Het is maar een fototoestel mama. Wij zijn toch veel belangrijker?’ Mijn lieve verstandige oudste dochter probeerde me te troosten. Toch kon ik mijn ontgoocheling moeilijk verbergen. En dan plots gebeurde een klein wonder: hij schoot terug aan. Hoera. Gered!

Maar de vreugde was van korte duur. Een aan, kreeg ik hem niet meer uitgeschakeld. Praktisch was dat al een hele vooruitgang, doordat ik er op die manier toch nog foto’s en filmpjes kon mee maken. Maar gezien het toestel nog onder garantie valt, kon ik dit toch moeilijk zo laten.

Online shoppen is tof en gemakkelijk, tot je de dienst na verkoop nodig hebt. Zucht. Na een paar keer over en weer mailen naar Italië kwamen we overeen dat ik het toestel rechtsreeks maar wel op eigen kosten mag opsturen naar de herstellingsdienst in Wavre. Met pijn in mijn hart nam ik gisteren dus afscheid van mijn maatje, mijn bondgenootje.

Als alles goed gaat heb ik hem binnen twee lange weken terug. Als en alles: twee spannende woorden en dus twee spannende weken.

Interresant leesvoer

(Voor alle duidelijkheid: niet altijd mijn mening maar wel de moeite waard)

* De supermama is door, leve de ploetermoeder (De Morgen)

Vrouwelijke toppers beginnen openlijk te getuigen dat ze niet elke dag veertien uur per dag werken. Dat ze tijd nemen voor hun gezin. Keuzes maken is het nieuwe ordewoord. Supermama wordt (slechts) Megamama.

” Vroeger zei ik in interviews dat je moest gaan voor je job. Dat het allemaal best te combineren valt: een gezin met kinderen en een carrière in de journalistiek. Nu zeg ik gewoon eerlijk dat het niet gemakkelijk is. Ik zou het ook nooit opnieuw doen, of in elk geval niet op dezelfde manier.”

De ploetermoeder is het nieuwe normaal. En vergis u niet, het is een heel leuke levensstijl. Veel beter dan die van de supermama, want wij mogen tenminste zeggen dat het soms klote is.

* Iedereen wil toch zelfstandige, weerbare kinderen die hun talenten ontwikkelen? ( De Morgen)
Ik erger me blauw aan dat gepamper van kinderen alsof ze eeuwig kleuter blijven.

Ieder heeft zo zijn idee over opvoeding. Voor mij is het: kinderen helpen om hun talenten te ontdekken, en ze zelfredzaam en weerbaar genoeg maken om die te ontwikkelen zodat ze later gelukkig worden. Je moet ze dingen laten proberen, fouten laten maken, tegen de muur laten lopen, zo af en toe.

Van professor Elke Geraerts leerde ik dat de beste remedie tegen depressie en burnout veerkracht is. Ervoor zorgen dat je weerbaar bent in moeilijke situaties en snel weer opstaat en verder gaat. Het goede nieuws is dat je dat kunt leren, al van kindsaf, maar alleen als je af en toe faalt of een probleem tegenkomt.

Een kind van acht kan perfect een brood oppikken met de fiets bij de bakker in de buurt. (Manou dus, met de fiets onze levensgevaarlijke straat op, alleen * hum*  )

En dan de ultieme tip: Zorg voor een volle batterij. Dat helpt om je geduld te bewaren. Ga op zoek naar een energiebron. (Ik ben nog steeds op zoek ;-))

* 14/20. Dat is een onderscheiding. Heel grappig stukje van Ilse (zoals altijd) / Kerygma
Over de ideale vrouw:  Je lievelingsfilm is Dirty Dancing. Want dat inspireert je om voor je man te dansen. I kid you not.

* En dan een aandoenlijke reclame van Pedigree (en dat mag wel na al die horroverhalen over honden)

Blogmeeting

“Maar ik ga daar niemand (her)kennen.” Veel bloggers verzwijgen hun echte naam en maken foto’s zonder herkenbare gezichten.

“En het is in Antwerpen”, dus even binnenspringen zit er ook niet meteen in. Jaren geleden trok ik eens helemaal alleen naar een girlgeek-dinner. Veel eten heb ik daar niet gezien, waardoor de drie glazen wijn extra hard aankwamen.

Maar ik leer graag nieuwe mensen kennen, en een mens moet zichzelf soms een duwtje in de rug geven. Bovendien vind ik Soetmin een toffe blogster met een echte naam en echte foto’s. En dus ga ik toch proberen carpoolen, en vooraf al iets te eten. Het word vast gezellig. Komen jullie ook? Iedereen is welkom. Inschrijven doe je hier.

Mooi en tegelijk triestig

Prachtige foto’s van Afghaanse kinderen in een vluchtelingenkamp. Zo mooi in al hun eenvoud, zeker met die geschminkt kinderoogjes, en tegelijkertijd ook triestig.

Fotograaf: Muhammed Muheisen, van AP.

Arme mannen

Die arme lieve brave mannen die per se met hun vrouwtje mee moeten shoppen. Je zou ze bijna beklagen. Wat een leven 😉
Bron

Scootmobiel

Fotograaf Peter De Krom maakte een hilarische fotoreeks over de ‘Scootrangers’, een club scootmobielrijders uit Nederland.

Blijkbaar zijn de wagentjes bij onze noorderburen erg populair, ook bij ouderen die nog kunnen stappen ( alleen niet meer zo ver). 

Topsnelheid is 12 kilometer per uur. 

Stem

Eigenlijk hou ik niet zo van al die stemoproepen. ‘Deel mijn foto, post hem op je eigen prikbord, word mijn vriend op facebook en dan misschien win je een geweldige prijs.’ Honderd nieuwe digitale vrienden en eentje ontvangt een kortingsbon: het lijkt het goede deal maar als reclameboodschap werk het vaak averechts.

En toch wil ik jullie nu vragen om te stemmen, voor Tom. Omdat hij geweldige mooie foto’s maakt en omdat de manier dat hij omgaat met  problemen zo bewonderenswaardig is.

En omdat ik veel zin heb om naar die tentoonstelling te gaan. Jullie niet?

STEM HIER, nu 🙂 

De opbrengst gaat bovendien naar het goede doel.

Interessant leesvoer

* Hoe ik mijn kinderen weer braaf kreeg / van Ysabje

Over hulp vragen: Heel wat mensen zouden daar wat terughoudendheid kunnen tonen. Je laat je zwaktes immers niet graag zien aan de buitenwereld. Kwetsbaarheid is iets waar men zich over het algemeen voor schaamt.

Je wil anderen niet lastigvallen met jou problemen. Zo erg is het allemaal toch niet. Wat zouden anderen nu zinvol kunnen zeggen over jou?

Gelukkig heb ik daar niet zoveel last van. Ik voel daar geen gêne bij. Integendeel. Al die rationalisaties en valse redeneringen zouden een mogelijke snelle oplossing immers alleen maar vertragen…

* De club van ouders met een gehandicapt kind / via Eva geschreven door Sanne Kloosterboer

Soms is er een ontmoeting waarbij beide clubleden hun kind bij zich hebben. Dan zijn woorden overbodig. Op onze vorige vakantie, in Noord-Italië, hadden we zo’n ontmoeting. Aan de andere kant van de weg kwam een ouder echtpaar ons tegemoet met hun volwassen, verstandelijk gehandicapte zoon tussen hen in.  We herkenden elkaar al uit de verte, lachten naar elkaar en groetten elkaar alsof we oude bekenden waren. Een beetje zoals Harley Davidson-rijders elkaar groeten, denk ik.

Zij waren Italiaans, wij Nederlands, maar toch behoorden we tot dezelfde club. Een internationaal genootschap, dat geen onderscheid maakt naar afkomst, geloof, ras of wat dan ook. Je hoeft niet door een ballotage om erbij te horen. Je hoeft ook niet op een wachtlijst, het hebben van minimaal één gehandicapt kind is genoeg.

Ik wil natuurlijk niemand jaloers maken, maar het is een leuke club met enorm betrokken leden en al had ik er liever niet bij gehoord, ik zou hem niet meer willen missen.

Verder zonder mama

Mooie beelden maar vooral een geweldig romantisch eerbetoon en een aangrijpend verhaal.

Nog een kaarsje

Gedeeld leed, is halve smart. Of het spreekwoord klopt, betwijfel ik. Toch wil ik Tom, Lore, Leon en Kamiel graag laten weten dat ik veel aan hen denk.

 

Een virtueel kaarsje

Woorden schieten toch te kort. Sst. Lieve Kamiel slaapt. Ik denk heel veel aan je, lieve kleine man, en aan je ouders. We duimen, branden kaarsen en wensen ons te pletter.

Zoeken op Google

Zoeken op Google, dat kan toch iedereen? Gisteren volgde ik via het werk opleiding zoeken, speciaal voor journalisten. En ook al begon ik er relatief zelfzeker aan, ik moet toegeven dat ik toch veel heb bijgeleerd. Daarom deel ik hier graag mijn (misschien niet altijd even duidelijk lijstje) weetjes en nieuwigheden. Misschien hebben jullie er ook iets aan. (En wat je niet begrijpt, kan je altijd eens googelen ;-))

* Tweetbot: zoeken naar tweets in je buurt. Zo leer je je buren ook eens kennen.
* Centralops.net: opzoeken van wie een bepaald IP-adres is, voor stalkers bijvoorbeeld.
* Google instant: als je een zoekterm ingeeft in Google vult deze die automatisch aan. Soms is dat interessant maar je kan het ook uitzetten: Google.com hide private results
* Als je niet enkel informatie zoekt uit eigen land: no country redirect
* Duckduckgo: zo laat je zoektocht geen sporen na op je computer. Waar zou je dat voor nodig hebben? 😉
* Ctrl f: zodat je meteen kan zien waar je gezochte term zich in de pagina bevindt.
* Google beschikt ook over een eigen taal:
OR (of)
– (min of deze term mag er niet bij)
* vervangt een woord
“” precies zo moet het er staan (dus Jan Peeters en niet Jan en Peeters)
AROUND(20) nabijheid 20 woorden verwijderd
Zoeken bestandtype (heel interessant) vb. pdf (veel rapporten, officiële en vertrouwelijke documenten staan in pdf)
filetype:xls interessant voor mailadressen want veel verenigingen zetten zo een Excel lijst online
Related:
Site:be
Site:+website dan zoekt hij alleen in die website vb. De Standaard
* Google nieuws personaliseren
* Zoeken in Google Books en googlescolar
* Google.be/alerts (Heb ik vandaag meteen aangemaakt, over epilepsie enzo)

En dan speciaal voor studenten:

OCR optica l character recognition: als je ergens een interessante tekst vindt die je niet kan kopiëren. De app Abbyy maakt van een foto of pdf opnieuw beschrijfbare tekst. Dat bespaart je meteen een paar uren overtikken. Had ik dat destijds geweten 😉

Meer info: Ewoud Sanders
PS: Leuke fotoreeks trouwens waar Ewoud ons op attent maakte (bij het zoeken via related): foto’s van slecht gespelde tattoos 😉