Er is een op-lossing, of toch niet?

Het M-decreet, eigenlijk had ik er liever niets over geweten maar ik ben noodgedwongen een halve expert. Een beetje zoals de epilepsie van mijn dochter.

Na mijn verhaal (hier en later in de krant) werd ik overspoeld door reacties. Honderd getuigenissen voor en tegen inclusie. Ik werd ook opgebeld door de school, en door het CLB. Er kwam een nieuw overleg met alle betrokken partijen (lees de school, CLB, het revaidatiecentrum en de Gon-juf). ‘Flo’s geluk is de enige prioriteit’, zeiden ze in koor. Toch? En er was er een oplossing, aldus het team.

Hoera…?

Even recapituleren: Flo lijkt aan een complexe vorm van epilepsie. Hierdoor haalt ze het niveau van haar leeftijdsgenootjes niet. Ze zit nu in een derde kleuterklas maar een gewone eerste leerjaar lijkt onhaalbaar. Zelfs met een paar uur GON per week, gaat ze nooit meekunnen met haar leeftijdsgenootjes.

Flo kan meer maar ze verdrinkt in de grote groep. De school is van heel goede wil maar leerkrachten hebben ook hun beperkingen, en in een klas van 26 kinderen is er niet veel ruimte voor individuele begeleiding.

Ik heb destijds al een kind moeten ‘redden’ uit het diepe water. Nina verdronk ook, en voelt zich nu een stuk beter in type 8. Waarom? Omdat haar juf veel geduld en begrip heeft, en omdat ze nu leerstof op maat krijgt. En ook, misschien vooral, omdat ze in een klein klasje zit. Acht kindjes in plaats van zessentwintig, een wereld van verschil. Zo eenvoudig is het.

Hetzelfde probleem stelt zich nu dus opnieuw voor Flo. IQ rond de 80, onder het gemiddelde is maar eens dramatisch. Alleen haakt ze af in een grote groep. Onderpresteren noemen ze dat.

Maar er is een oplossing. Eén dus veel keuze hadden we niet. Hou u vast: Flo zakt volgend jaar, en gaat terug naar de tweede kleuterklas. Blijven zitten was logischer geweest maar de groep zal daar nog groter zijn dan nu. Klassen van 29 kleuters. Dat mogen we haar niet aandoen, aldus het team. Maar in de tweede kleuterklas zitten zo veel kindjes dat de directrice bereid is om van twee reuzeklassen er drie te maken, met één ‘klein’ klasje van 15 kindjes.

Flo gaat er gelukkig zijn. Ze zal voor het eerst in haar leven de beste van de klas zijn. En het allebelangrijkste: ze zal in een kleiner klasje zitten. Volgend jaar zal de overstap naar een gewoon eerste leerjaar nog moeilijker liggen waardoor ik ‘mijn goesting’ zal krijgen’, lees het CLB zal dan wel een attest voor buitengewoon onderwijs (moeten) te schrijven.

Hoe hard in de inspanning van alle betrokken partijen waardeer, toch slaag ik er niet in om vreugde te voelen bij het horen van het plan. Flo moet twee jaar zakken om in een kleiner klasje in gewoon onderwijs te zitten. Iederen doet zijn best maar een echte lijn zit er toch niet in dit hele M-decreet project. Scholen en CLB doen wat ze kunnen, elk op een totaal verschillend manier. Is dit nu inclusie?

Een vriendin staat in het instapklasje. 28 peuters zitten in haar klas sinds de paasvakantie. 28 unieke minimensjes. Slimme, verlegen en wilde kinderen, anderstalige, kansarme en rijke, kinderen met twee mama’s, of vier ouders, en soms ook een paar half broertjes en zussen. Zo veel kinderen, zo veel verhalen en één enkele juf moet uit elk van hen het beste halen? Die twee maanden vakantie, ze mogen het hebben. Ik zou het niet kunnen.

Ik ben geen onderwijsexperte maar volgens mij is het hele decreet is een farce. Wat kinderen met en zonder beperking echt nodig hebben is gemotiveerde leerkracten en kleinere klassen. Enkel in groepen van pakweg twaalf kunnen zowel hoogbegaafde als kinderen met een fysieke of sociale beperking zich te volle ontwikkelen. Denk ik.

(Ai, dat gaat geld kosten hoor ik critici al denken. Buitengewoon onderwijs, overvolle revalidatiecentra, anti-pestprogramma’s, psychologische begeleiding vanaf 5 jaar en ouders met een burn out: dat kost toch ook allemaal geld? )

Heel soms kom ik nog ouders tegen die niet weten waar ik het over heb. Het M-decreet, heeft dat iets met verkeersveiligheid te maken? Eigenlijk wil ik er ook niets meer mee te maken hebben.

Authentiek uitwaaien in De Haan

Onze Belgische kust doet mij vooral denken aan hoge flatgebouwen met kleine, onpersoonlijke appartementjes. En daar hadden we met vier kinderen niet zo veel zin in. Rust en charme, kindvriendelijk en toch niet te ver van het strand; we zochten en vonden het allemaal.

Op amper een kilometer van De Haan ligt het Hof Ter Meulen, een actieve varkensboerderij waar een oud bijgebouwtje omgebouwd werd tot een prachtige vakantiewoning. Uitwaaien aan zee is nog nooit zo authentiek en ontspannend geweest. Een aanrader voor iedereen … die niet vies is van een paar varkens.

We spotten de boerderij al van ver tussen de uitgestrekte akkers. ‘Kijk mama, ze hebben daar ook schapen’. Terwijl we het erf oprijden, vergapen we ons aan de rare dieren op de weide naast de speeltuin. We moeten twee keer kijken, maar het zijn wel degelijk varkens, Mangalicavarkens.

Mangalicavarkens

Mangalicavarkens komen uit de Balkan. De naam is Servisch voor ‘varken met veel vet’, en net daarom besloten boer Carl en zijn vrouw om het oude ras opnieuw te kweken. Het vet van een Mangalicavarken heeft immers de ideale verhouding tussen verzadigde en onverzadigde vetten, waardoor het gezonder, maar ook sappig en extra smaakvol is. Maar vooral de beharing van de dieren is opmerkelijk. Dankzij hun ‘schapenvacht’ kunnen de dieren vaker buiten lopen dan gewone varkens. Terwijl het tijdens de winter voor gewone varkens vaak te koud is en tijdens de zomer te warm, houdt de pels van het Mangalicavarken hem warm en is hij beter beschermd tegen de zon in de zomer.

Maar aaibaar maakt het de varkens niet. De kinderen kijken gefascineerd naar onze tijdelijke huisdieren, maar blijven het liefst op afstand. Met een verblijf in Hof Ter Meulen combineren we een strandvakantie met authentiek hoevetoerisme. En daar hoort een beetje modder en bijhorende geur bij. De door varkens omgeploegde weide loopt rakelings langs ons huisje. Het uitzicht is prachtig, maar aan het parfum moeten wij stadsmensen toch even wennen. Op deze mooie lenteachtige dag is de boerenbuitenlucht allesbehalve overheersend, maar dat zou op een warme zomerdag weleens anders kunnen zijn.

Hof Ter Meulen is een actieve en gediversifieerde boerderij. Naast de varkensteelt verbouwen ze ook aardappelen, tarwe, suikerbieten, asperges en aardbeien. Al deze producten kan je tijdens het gepaste seizoen kopen in het hoevewinkeltje. Boer Carl en zijn vrouw Carla staan tussendoor altijd klaar voor een woordje uitleg en een hartelijk gesprek.

Ovenhuisje

We logeren in het ovenhuisje, een mooi gerenoveerd bijgebouw voor acht personen. Drie slaapkamers, een sfeervolle woonkamer met open keuken, een leuke zithoek met televisie en gratis internet, een fraaie badkamer met bubbelbad en douche. Het ovenhuisje is duidelijk geen afgeleefde vakantiewoning.

Op de tafel staat een heerlijke fruitmand. De bedden zijn piekfijn opgemaakt en bij het bubbelbad liggen, naast enkele hartjes, grote witte handdoeken klaar.

De oude oven is in eer hersteld. De eigenaars hebben het huisje met relatief sobere materialen smaakvol heringericht. De kamers zijn sfeervol, ruim en verzorgd. Hout in combinatie met een paar moderne meubels zorgen voor een harmonieus geheel.

We eindigen de avond gezellig samen onder een dekentje, en worden gewekt met een heerlijk uitgebreid ontbijt. Verse broodjes en koffiekoeken, zelfgemaakt vruchtensap, kaas en hesp, en verse koffie: de gigantische ontbijtmand is verrukkelijk. Met jonge kinderen vinden we dit toch een stuk comfortabeler dan een ontbijtbuffet op hotel.

Schelpjes rapen

Na een langgerekte en heerlijke brunch horen we de zee roepen. De Haan ligt op amper een kilometer. In de zomer is de afstand naar het strand perfect overbrugbaar met de fiets en zelfs te voet. Maar het is nog geen lente en dus nemen we de auto. Het is krokusvakantie en er schijnt een deugddoend zonnetje, maar toch is het strand nagenoeg leeg. We verzamelen schelpjes, proberen onze vlieger de lucht in te krijgen en verwarmen ons aan een lekkere pannenkoek en warme chocomelk. Dit is vakantie.

We eindigen ons weekend op het terras van La Potinière, het pittoreske parkje in het centrum van De Haan. Terwijl de kinderen maar niet genoeg krijgen van de traditionele gocarts, genieten de volwassenen van de zon met een hapje en een drankje. De Haan is een aangename badplaats, ver van de hoogbouw en bijhorende drukte. Het is nog authentiek, net als Hof Ter Meulen. Moe van de gezonde lucht en de vele indrukken rijden we laat op de avond terug naar huis.

Happy

Merry everything and a happy always

Kerstkaartjes zijn saai

– Wie doet dat nu nog, kerstkaarten schrijven?
– Ik.
– Waarom?
– Tja. Ik vind het gewoon leuk, leuk om te maken en leuk om te krijgen.
– En naar wie stuur je die dan?
– Naar de mensen die ik apprecieer: naar familie en vrienden maar ook naar klasgenootjes, artsen, therapeuten, babysits, buren en collega’s.
– Kan dat niet via mail?
– Een kaartje is persoonlijk. Ik teken ze allemaal met de hand, vaak met een extra boodschap. Gewoon één keer per jaar dank u wel zeggen. Zomaar. Dat is toch waar Kerstmis voor staat. Niet?

Vijf minuten foto’s maken, tien minuten verwerking en montage. Meer tijd heb ik niet nodig. De laatste minuut mochten Manou en Flo nog even freewheelen met deze leuke collage als resultaat.

Mijn ‘echte’ kerstwens krijgen jullie volgende week. Beloofd. 🙂

Nieuwe coupe

Het duurde even voor ik begreep wat er was gebeurd. Op de grond lag een bergje blonde haartjes. Misschien was er opnieuw een Barbie gesneuveld?

Kappertje spelen, het blijft een klassieker. Zoiets overkomt je maar één keer, per kind wel te verstaan. Flo beperkte zich tenminste tot één kant. En wat je de juf ook mag beweren: ze kan recht knippen.

Onze huis-aan-huis kapster gaf me twee opties: of ik maak er een ventje van of we steken er een asymmetrische coupe in. Dat is hip, voor volwassenen.

Waarom zijn kinderkapstel altijd zo vreselijk klassiek en braaf? Het is maar haar; dat groeit altijd weer terug. De kindertijd lijkt me bovendien de ideale moment om te experimenteren. Sparen zullen ze later nog genoeg moeten doen 😉

Tuk en ik

 

‘Ik zoek mensen die willen poseren met hun huisdier.’ Voor studenten fotografie maak ik graag tijd vrij, al bezorgt het velen ook stress om een fotografe te fotograferen. 🙂

Foto: Kathleen Van Hamme

Blote kindjes

Wyatt Neumann is een Amerikaanse fotograaf, en toevallig ook de vader van een heel schattig meisje Stella. Vorig jaar trok hij met haar op roadtrip. Onderweg maakte hij een reeks foto’s van prachtige landschappen en natuurlijk ook van zijn dochtertje Stella in de typische outfit van een tweejarige: een prinsessenjurk of gewoon niets.

Na een reeks positieve commentaren kregen ook enkele preutse Amerikanen de beelden te zien, die ze afschoten als “pervers”, “ziek” en “pornografisch”.

Zowel facebook als instagram blokkeerden Wyatt’s account. Been there, done that. Opmerkelijk is vooral de manier waarop Wyatt omging met de kritiek. Hij bouwde zijn fotoboek en tentoonstelling op rond de commentaren, met als titel ‘I FEEL SORRY FOR YOUR CHILDREN: The Sexualization of Innocence in America’. Bij ieder beeld hoort een ‘bijpassend’ onderschrift:

Met de beste wil van de wereld, ik zie het verband echt niet tussen deze beelden en … sxxs. Er lopen natuurlijk een paar gestoorde individuen rond op deze aardbol, en online moet je voorzichtiger zijn dan gemiddeld. Maar dat ik hier in Europa deze link gewoon niet kan posten op mijn eigen facebooktijdlijn, vond ik toch wel heel opmerkelijk. En om het bijhorende filmpje te kunnen bekijken moet je trouwens ook meerderjarig zijn. 😉

Kleine helden

Canadese photoshopkunstenaar Shawn Vandaele maakt de dromen van zieke kinderen waar. Met zijn ‘Drawing Hope Project’ laat hij de verbeelding van ernstig zieke kinderen een beetje tot leven komen. Hij zet hun fantasierijke tekeningen om in toverachtige fotomontages waarin hun wensen lijken uit te komen. Omdat hoop zo onzettend belangrijk is …

Soms een klein beetje kitsch maar het blijft een erg leuk en vrolijk project.

Slapen in een vogelhuis

‘Slapen we dan echt in een nestkastje?’ De fantasie van mijn dochters slaat op hol nog voor we de grens over zijn. En terecht. De Vreemde Vogel in het Nederlandse Vlaardingen was ooit een tamelijk gewone boerderij maar tegenwoordig is het een ecologisch en vooral heel origineel hotel. Je kan er overnachten in een vogelhuis, in een raket, een gigantische struisvogel of in een oud vliegtuig.
Met de kippen op stok in een vogelhuis

Terwijl de gps me een typische Nederlandse woonwijk door stuurt, probeer ik de vele vragen van mijn drie dochters te beantwoorden. Een beetje onzeker, want even lijkt het onwaarschijnlijk dat zich tussen al dat beton een grote boerderij verschuilt. Maar gelukkig merk ik net op tijd een komisch groen vogelbord op dat dienstdoet als richtingaanwijzer.

De meisjes springen uit de wagen en rennen meteen naar de speeltuin. ‘Ouders, houd uw vogeltjes in de gaten’, waarschuwt een bord bij de ingang. De zon schijnt en terwijl de kinderen zich uitleven op de ecologische en alternatieve speeltuigen, installeer ik me tussen de bloemen op het kleurrijke terras. Op de kaart lonkt een reeks heerlijke biologische streekgerechten, gezonde broodjes en huisgemaakte taart. Zelf kies ik voor verse ‘dagsoep van groenten uit eigen moestuin’. De jongedames houden het ietwat conservatief bij ‘patat met mayo, appelmoes en nuggets’, maar ook die vallen zeer in de smaak.

Vlaardingen, de groenste gemeente van Nederland, ligt op amper een uur rijden van Antwerpen. De Vreemde Vogel ligt ingeklemd tussen de rand van het dorp en het natuurgebied Midden-Delfland. Op het domein beginnen en eindigen tal van fiets- en wandelroutes. Dat lokt drommen wandelaars en fietsers, met en zonder kinderen. Hoewel De Vreemde Vogel zich nadrukkelijk op gezinnen met kinderen richt, biedt het buitencafé genoeg hoekjes om rustig te genieten, ondanks de vele spelende kinderen.

Niet alleen de omgeving moedigt aan tot creativiteit. Aan een grote tafel in het restaurant zitten twee vrolijke meisjes klaar om te knutselen met de kinderen. ‘We maken een vogel’, kirren ze. Het kan moeilijk toepasselijker. Met een oude wc-rol gaan mijn dochters aan de slag. Een weldadige rust daalt over me neer. Wandelen, dat kunnen we morgen ook nog.

Net als hun kartonnen uiltjes klaar zijn, krijg ik de sleutel van ons vogelhuisje. De kinderen gaan opgewonden op zoek. Ik snel mijn kuikens achterna. Het vogelhuisje ziet er geweldig uit, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. De inrichting is stijlvoller en doordachter dan je van een nestkast misschien zou verwachten. Aan de muur prijkt behangpapier met bomenmotief. Naast het grote tweepersoonsbed staat een tafel met een oude platendraaier.

Terwijl de dames via een laddertje naar de mezzanine verdwijnen, leg ik de Beach Boys op. Door het grote ronde raam van ons vogelhuis kijk ik uit op zon en bomen. Dit is simpel, keihard genieten.

De Vreemde Vogel won begin dit jaar het Nederlandse televisieprogramma ‘Bed en Breakfast’, een soort ‘Komen Eten’ voor hotels. Die overwinning verbaast me allerminst. Het buitenhotel combineert een zeer origineel concept met heerlijke luxe. Verse handdoeken, check. Gesteven lakens, check. Thee en koffie op de kamer, check. Het geheel is hartverwarmend. Hier gaan zowel de kinderen als ik heerlijk slapen.

Het vergt dan ook tamelijk wat moeite om mijn drie meisjes uit hun vogelhuis te lokken. Mijn kuikens vinden ons nest-voor-een nacht geweldig. Helaas voor hen wil mama-vogel ook de rest van het domein ontdekken.

Op de kleine boerderij leven twee schaapjes, twee geitjes en twee kittens. Alle laten ze zich eindeloos strelen en knuffelen. We ontdekken enkele andere bizarre logeerplekken: een raket (de SpaceMees), twee vreemde, zwarte caravans hoog in de lucht (De Familie Struisvogel) en het vliegtuig (De IJzeren Vogel). Alle ‘kamers’ beschikken over eigen sanitair, toilet en douche.

Vogels alom
Onze kartonnen knutseluiltjes waren maar een voorsmaakje, aan het thema vogels valt hier niet te ontkomen. De tuin staat vol kleurrijke vogelkunstwerken. Een show van geprojecteerde kanarievogels vind ik fascinerend.

Recyclage is een andere thema dat steeds weerkeert, en soms op onverwachte momenten. In de speeltuin dient een oude glasbak als kinderhuis. In de eetzaal staan veel sfeervolle retrospullen, van een oude kinderkoets tot antieke kapstokjes in de vorm van – jawel – vogels.

Terwijl mijn dochters zich verder uitleven (en zich onbeschrijflijk vuil en nat maken), nestel ik me opnieuw op het terras. Terwijl de zon langzaam naar de horizon zakt, hollen mijn meisjes onvermoeibaar van de speeltuin naar de zandbak, van de zandbak naar de schapen, dan weer naar de hangmat en terug naar de zandbak.

Wanneer we ons ’s avonds terugtrekken in ons vogelhuisje, zijn ze zo afgepeigerd dat ze het niet eens erg vinden dat er geen tv is. De volgende morgen laat het zomerweer ons in de steek, maar nog warm, versgebakken brood en een gekookt eitje van de boerderij krikken ons humeur meteen op.

Vlaardingen en Rotterdam bieden overigens genoeg afleiding, ook bij slecht weer. Na een lange afscheidsknuffel aan de geitjes en de katjes vliegen we uit, op weg naar de stad. Even kijken mijn kuikens nog achterom. ‘De volgende keer slapen we in de raket, of in het vliegtuig. Goed, mama? Beloofd?’ – ‘Beloofd.’ Want hier komen we zeker terug.

Ik, volgens Manou

Quote

‘Ik verkies dromen over de toekomst boven verhalen uit het verleden.’ 

Uit de tv-serie Borgen. En ook al ben ik zover nog  niet, ik vind het toch mooi.

Vrije ateliers

De creatieve kampen (van een halve dag) bij de Vrije Ateliers in Sint Niklaas, we blijven ze telkens opnieuw verrassend tof vinden. Ik speelde (als juf) om en rond fotografie met een leuke bende tienjarigen, terwijl Manou en Nina jurkjes leerden pimpen.

 

Recy-kleren: Regen of geen regen, de weken vliegen zo toch razendsnel voorbij.

 

NimZu

De bedrijven die iets schonken voor mijn lievelings type 8 school-tombola, ik ben ze allemaal erg dankbaar.

NimZu sprong er toch een beetje uit. Omdat het voor een kleine zelfstandige, een eenmanszaak, helemaal niet evident is om ‘zo maar’ iets weg te geven. Ze boodt het trouwens spontaan aan, als lezer van mijn blog. Bovendien maakt NimZu prachtige, sobere handgemaakte juwelen. Haar ontwerpjes zijn helemaal mijn ding. Less is more.

Natuurlijk hoopte ik de bon zelf te winnen. 😉 Mijn meisjes kochten elk vijf lotjes maar we hadden (zoals dat meestal gaat in wedstrijden) geen geluk.

Maar niets belet me om mezelf bij gelegenheid eens te trakteren. Toch? 😉

Storm

Afscheid

Volgende week is het zover; dan nemen mijn meisjes afscheid van hun juf. En omdat wij dit jaar maar liefst drie keer met ons gat in de boter zijn gevallen, werk ik aan leuke afscheidsgeschenkjes.

Veel juffen zitten niet te wachten op nog een koffiemok. Dat lesgeven toch gewoon hun job is, en dat niet iedereen een cadeau kan betalen besef ik ook. Toch blijft dat afscheid een bijzonder moment. Mijn meisjes vragen veel extra zorgen. Een extra bedanking is het minste wat ik maar vooral mijn kinderen kunnen doen.

De vraag blijft: wat geven we de juf? Te dure geschenken zijn nergens goed voor. Iets zelfgemaakt is leuker, al vind ik Flo’s tekening, of de ruwe strepen op papier, misschien een beetje zwak.

Wat hebben we de voorbije jaren al gedaan?

Een Pinterest-inspiratieboekje:

Snoep:

Bloemen (echt en van papier):

Nog leuke ideetjes: zelfgemaakte tissuedoos, zelfgemaakte pennenzak (maar veel zin om te naaien heb ik niet),  confituur of iets uit de keuken, een plantje (bedankt dat je me liet groeien), enzovoort.

Waar ik dit jaar aan werk:

Een rapport voor de juf:

Op Manous verjaardagsfeestje zijn we begonnen aan een vriendschapsboekje van alle leerlingen, maar dat is nog ver van af.

En verder ben ik nog een beetje zoekend: niet te duur, niet te moeilijk, niet te tijdrovend.

Tips zijn dus nog altijd welkom. 🙂

Loombandjes

Ons WK-stickerboek is amper half gevuld en daar is de nieuwe rage al: loombandjes. Armbandjes maken voor je BFF (en voor jezelf of je mama ;-)), dat is toch veel leuker dan shoppen en plakken.

Je kan er trouwens meer van maken dan enkel armbadjes, zie ik op pinterest. Niet dat mijn lieve dochter daar het geduld voor heeft.

Trouwens: je moet ze nog wel te pakken krijgen, die bandjes. In de Fun, Action, Carrefour en Zeeman waren ze alvast uitverkocht.

List

Sommige vrouwen kijken naar soaps, eten chocolade of shoppen om hun humeur op te krikken. Ik moet het hebben van quotes op pinterest 😉

Nieuw logo

Mijn site vervalt binnenkort, en ik van de gelegenheid gebruiken maken om mijn ‘look’ een up te daten. Dus werk ik aan een nieuw logo.

Eigenlijk wou ik het uitbesteden maar dat bleek nogal kostelijk. Bovendien knutsel ik wel graag digitaal. Dit zijn dus werkschetsjes. Wat denken jullie?

 

Zonder titel

‘Sander was mijn held, mijn stoere strijder’, vertelt Bosman. Het koppel was zeven jaar samen toen bij hem lymfeklierkanker werd vastgesteld. Zes jaar lang vochten ze samen tegen de ziekte. ‘Als ik erdoor zat, ging hij om champagne en sushi, en zong hij liedjes voor me in de douche.

Maar op den duur kwamen we in een isolement terecht. Hij liet niemand anders toe. Ik was de enige op wie hij steunde. Dat heeft me verpletterd, het was te zwaar.

Toen ze geen puf meer hadden om elkaar te steunen, zijn ze ten onder gegaan aan angst en wanhoop. ‘Zelfs als Sander even beter was, was er voortdurend de angst voor een terugval.

‘Het lukte ons niet om eruit te komen, ik was op. Hij was niet meer de man die ik kende, we maakten elkaar niet meer gelukkig. ’ (De Standaard)