Merry everything and a happy always

De kromme boom

Of ik geen zin had op een fotoreportage te maken van ‘De Kromme Boom’? De vraag kwam van de mama van Manou’s beste vriendin, twee maanden geleden. Een toffe sterke madam en de woongemeenschap ‘De Kromme Boom’ leek mij een mooi project. Ze bieden jongeren een tweede kans, en dat verdient iedereen. ‘Weinig mensen weten wat wij allemaal doen: de woongemeenschap, de ateliers, de sociale werkplaats, de boerderij, de bloemenwinkel.’ Een reeks foto’s zouden de werking in beeld kunnen brengen.

‘Spring eens binnen, of kom gewoon met ons mee-eten.’ Het werd een gezellige avond, en nog een en nog een. Ik leerde de jongens beter kennen, en zij mij. De no-nonsensaanpak, het familiegevoel, het werk, de kleine maar duidelijke stapjes in de goede richting: De Kromme Boom is een kleinschalig project dat zich moeilijk laat vangen niet in één slogan. Ze hebben mijn hart gestolen.

Deze week werk ik hard aan de laatste beelden, en op 5 december (tijdens de fototentoonstelling en de kersthappening) organiseren we een geweldige kerstshoot. Van 14 tot 17 uur maak ik van iedereen een originele kerst-familiefoto, helemaal voor niets. Het Groenhof Sint Jozef en de Kromme Boom drukken jullie foto bovendien af, voor een vrije bijdrage. En natuurlijk krijgen jullie het beeld achteraf ook digitaal aangeleverd.

Maar jullie kunnen ook nu al helpen. Via de locale supermarkt maakt De Kromme Boom kans op een extra duwtje in de rug en dat is meer dan welkom gezien ze geen subsidies ontvangen. Met liefde betaal je nu eenmaal geen rekeningen. Het enige wat we moeten doen is stemmen, iedere dag opnieuw ;-). Ik vraag het niet graag want ik weet hoe moe ik al die online acties ben. Maar uiteindelijk blijft een heel kleine moeite, toch? Doen!

Terug naar school

 

 

Trois jours à jouer 😉

Blote kindjes

Wyatt Neumann is een Amerikaanse fotograaf, en toevallig ook de vader van een heel schattig meisje Stella. Vorig jaar trok hij met haar op roadtrip. Onderweg maakte hij een reeks foto’s van prachtige landschappen en natuurlijk ook van zijn dochtertje Stella in de typische outfit van een tweejarige: een prinsessenjurk of gewoon niets.

Na een reeks positieve commentaren kregen ook enkele preutse Amerikanen de beelden te zien, die ze afschoten als “pervers”, “ziek” en “pornografisch”.

Zowel facebook als instagram blokkeerden Wyatt’s account. Been there, done that. Opmerkelijk is vooral de manier waarop Wyatt omging met de kritiek. Hij bouwde zijn fotoboek en tentoonstelling op rond de commentaren, met als titel ‘I FEEL SORRY FOR YOUR CHILDREN: The Sexualization of Innocence in America’. Bij ieder beeld hoort een ‘bijpassend’ onderschrift:

Met de beste wil van de wereld, ik zie het verband echt niet tussen deze beelden en … sxxs. Er lopen natuurlijk een paar gestoorde individuen rond op deze aardbol, en online moet je voorzichtiger zijn dan gemiddeld. Maar dat ik hier in Europa deze link gewoon niet kan posten op mijn eigen facebooktijdlijn, vond ik toch wel heel opmerkelijk. En om het bijhorende filmpje te kunnen bekijken moet je trouwens ook meerderjarig zijn. 😉

Kleine helden

Canadese photoshopkunstenaar Shawn Vandaele maakt de dromen van zieke kinderen waar. Met zijn ‘Drawing Hope Project’ laat hij de verbeelding van ernstig zieke kinderen een beetje tot leven komen. Hij zet hun fantasierijke tekeningen om in toverachtige fotomontages waarin hun wensen lijken uit te komen. Omdat hoop zo onzettend belangrijk is …

Soms een klein beetje kitsch maar het blijft een erg leuk en vrolijk project.

Vrije ateliers

De creatieve kampen (van een halve dag) bij de Vrije Ateliers in Sint Niklaas, we blijven ze telkens opnieuw verrassend tof vinden. Ik speelde (als juf) om en rond fotografie met een leuke bende tienjarigen, terwijl Manou en Nina jurkjes leerden pimpen.

 

Recy-kleren: Regen of geen regen, de weken vliegen zo toch razendsnel voorbij.

 

Piet

Ik was nog jong, en een beetje zenuwachtig. We hadden afgesproken in zijn kantoor aan het water, en ik was zoals altijd een beetje te vroeg.

Piet van Eeckhaut was een charismatische man, met zijn witte baard en ontzagwekkend gezichtsgroeven. Hij straalde rust en ervaring uit, en tegelijkertijd was hij buitengewoon hartelijk. Hij vertelde met veel liefde over zijn dochter, die ook bij hem werkte. En over Gent, een stad die hem nauw aan het hart lag.

Ahja, en waar wou ik eigenlijk die foto maken? Een man als Piet van Eeckhaut sturen, lukte me toen nauwelijks. Het is dan ook geen geweldig beeld geworden. Maar onze korte ontmoeting zal me altijd bij blijven.

Interessant leesvoer: bedelen om een foto

Opnieuw, voor alle duidelijkheid: dit is geen artikel of opinie van mezelf maar van een Nederlandse collega Kees Krick. Maar ik vind het wel interessant en daarom wil ik het graag met jullie delen.

Het is weer zo ver. Iemand komt een van mijn foto’s tegen op internet en stuurt het volgende bericht: “Fantastische foto! Wil hem graag gebruiken voor een campagne. Heb geen budget voor fotografie, maar kan misschien naamsvermelding regelen.”

Het is vast bedoeld als compliment, maar ik vat het op als een belediging. Laat mij dit toelichten. Kijk, dat er geen budget is, is natuurlijk een zwak excuus. Budget is een keuze. Waar geef je geld aan uit en hoeveel. Als iets belangrijk is, regel je budget. Geen budget betekent simpelweg dat het je niets waard is.

Dan het ‘genereuze’ aanbod van naamsvermelding. Dat wordt vaak gezien als een gunst. Een unieke kans op gratis reclame. Terwijl naamsvermelding onderdeel is van het auteursrecht. Het is een recht. Niet dat ik het idee heb dat ik er veel mee opschiet. Want zeg nou zelf. Hoe vaak zoek jij op een billboard of in een brochure naar de naam van de fotograaf, tekstschrijver, of opmaker?

…

Begrijp me goed, als iedereen voortaan onder dezelfde voorwaarden wil werken, doe ik daar uiteraard graag aan mee. De naam van het tankstation mag breeduit op de zijkant van mijn auto, zolang ik gratis mag tanken. Past ook mooi bij het logo van het garagebedrijf die mij deze mooie auto schonk. Ik ben zelfs bereid een aanzienlijk deel van de gevel beschikbaar te stellen aan wie ook maar mijn hypotheek kwijtscheldt. 

Probleem is alleen dat alles wat ik nodig heb, nog steeds met harde valuta betaald moet worden. Ik krijg niets gratis, hoeveel naamsvermelding ik ook aanbied.

Dus ik heb opnieuw vriendelijk bedankt voor het verzoek. Niet dat ik de illusie heb dat mijn afwijzing iets oplost. Een andere fotograaf gaat vast wel akkoord. Professional of amateur. Altijd wel iemand die het voor de eer of een vage belofte doet. 

Stand-in

Het modelletje had totaal geen zin, in tegenstelling tot Flo. (Maar als ik eens echt foto’s van mijn dochters wil maken, werken ze natuurlijk niet mee, wat had u gedacht 😉 )

 

24 uur

Een geboorte is altijd spannend. De foto’s moeten snel gemaakt worden, vaak in een niet zo fotogenieke ziekenhuiskamer. Dan vlieg ik naar huis om de kaartjes te ontwerpen, en ze op tijd aan te leveren aan de drukker.

Niet ieder baby’tje komt ongeschonden uit de buik. Ze hebben ook niet altijd even veel zin om mee te werken.

Emeline was geen 24 uur oud. Een prachtige bos haar en twee alerte kijkers. De foto’s voor het kaartje blijven onder embargo tot morgen, maar dit schattige tussendoorfotootje mag ik jullie vandaag al tonen. Geef toe: het is een mooi kindje. Een nieuw leven, een wondertje. Welkom op deze wereld lieve meid.

Mijn assistentes

Kinderen lachen … naar (en om) andere kinderen.

Het idee

Het idee is uiteindelijk het allerbelangrijkste.

Dat bewijzen deze heerlijke foto’s van Brock Davis, gewoon gemaakt met zijn Iphone.

Kiezen

Het beste beeld uit een zelfgemaakte fotoreeksje kiezen is moeilijk, zeker als je eigen kind model staat.

Wat denken jullie?

 

Garantie?

Enkele jaren geleden liet een onschuldige omstaander per ongeluk mijn kostelijke fotolens vallen. Boem, duizend scherven en dus onherstelbaar kapot. ‘Maak u geen zorgen. Ik ben verzekerd.’

De lens was drie jaar oud maar die dingen verslijten eigenlijk nauwelijks (tenzij je ze natuurlijk van de trap laat vallen). Jullie willen niet weten hoe weinig geld ik nog van de verzekering gekregen heb, om te wenen. Sindsdien heb ik een natuurlijk wantrouwen tegen verzekeringen.

Natuurlijk is een familiale een goed idee. Maar als je kapoen morgen met de iPad van vrienden het zwembad in duikt, ben je er aan voor de moeite. Twee dagen na aankoop is hij nog maar half zo veel waard en dan heb ik het niet eens over de franchise. Zelf een nieuw exemplaar kopen, komt vast goedkoper uit. Tenzij de kleine per ongeluk op de oprit de Jaguar van die vriendenperte totale zou rijden, maar ook dan heb ik mijn twijfels (autoverzekeringen komen volgens mij niet tussen als je geen rijbewijs hebt, en dan nog).

Twee jaar staat mijn cameraatje onder garantie. De aan- en uitknop deed van in het begin moeilijk maar veel zin om mijn toestel lang kwijt te spelen had ik niet. Toen hij echt de geest gaf,kon ik niet anders dan hem naar de hersteldienst op te sturen.

Enkele dagen later kreeg ik een onvangstmail met een toestandsbeschrijving. Ik heb het toestel de voorbije zes maanden intensief gebruikt dat is waar maar is dat niet de bedoeling? Krassen op kweetniet hoeveel plaatsen, aldus de beschrijving. En ‘tekenen van impact’ ook al ben ik zeker dat ik hem nooit heb laten vallen.

Natuurlijk hebben ze hem niet hersteld onder garantie. Volgens de firma zat er vocht onder de knop. Het toestel is nooit in bad gevallen en ik zou bij god niet weten waar dat vocht vandaan komt. Maar België is een regelmatig land.

Dat ze hem niet herstellen is jammer. Wat mij meer stoort is de broosheid van die dingen. Jaren gelden kocht ik een waterdichte compact camera voor de prijs van een gewoon exemplaar. Uiterlijk zie je het verschil nauwelijks maar hij is na intensieve tests echt  stof-, water- en valproof.

Waarom beschermen fabrikanten niet alle gsm’s, ipad’s en camera’s op die manier? Onder water heb ik ze niet nodig maar toestellen van meer dan vierhonderd euro (die je bovendien dagelijks gebruikt) zouden toch tegen een stootje moeten kunnen. Niet?

Morgen worden mijn schat en ik herenigd maar over het merk en het model ga ik niet meer bloggen 😉

Interessant leesvoer

* Wees ambitieus, neem niet op ( De Standaard)
Het is niet omdat je een poging doet om je werk te bundelen binnen een bepaalde periode van de dag, dat je minder ambitieus bent of je werk minder goed doet.

* Het verhaal achter de zoomlens ( De Standaard)
Het werkelijke probleem is dat door de massale en snelle verspreiding van beelden de context vaak ontbreekt. Zo blijkt de Syrische jongen niet alleen door de woestijn te lopen. De eerste foto die de wereld rondging, zoomt in op de jongen. Maar als je het volledige plaatje bekijkt, zie je dat hij deel uitmaakt van een groep vluchtelingen die op weg is naar Jordanië.

* Wanneer stigmatiseer je met een foto? Door Tom Nagels (Naar aanleiding van een foto van een zwarte kok bij een stuk over vuile restaurants).

Een beeld is stigmatiserend als het aansluit bij een breed gedeeld vilein cliché over een bevolkingsgroep. Als een artikel in de Franstalige pers over racisme in het algemeen wordt geïllustreerd met een foto van een herkenbare Vlaming, dan zal ik dat stigmatiserend vinden ( omdat ik weet dat er een cliché leeft in Wallonië dat zegt dat Vlamingen racistisch zijn).

Dezelfde foto bij een artikel over vuile restaurants zal me minder snel storen – Vlamingen staan bij mijn weten niet bekend als onhygiënische restaurateurs. Maar hoe schat je in of een stereotype ‘breed gedragen’ is? Iedereen heeft zijn eigen gevoeligheden.

* Leuk en zeer overtuigend reclamefilmpje voor het goede doel.

(Vergeet de onderschriften niet aan te vinken)

Dag maatje

Je hechten aan een voorwerp is kinderachtig. Het is een zielloos ding, gemaakt in een fabriek. Ik kan zonder probleem een nieuw identiek exemplaar aanschaffen. En toch…

Zaterdagochtend leek mijn Fuji S100x- je (we zijn ondertussen beste vrienden) plots dood. Dat was balen. Ik heb van alles geprobeerd, van een verse batterij tot een grondige reinigingsbeurt. Niets. Nada.

‘Het is maar een fototoestel mama. Wij zijn toch veel belangrijker?’ Mijn lieve verstandige oudste dochter probeerde me te troosten. Toch kon ik mijn ontgoocheling moeilijk verbergen. En dan plots gebeurde een klein wonder: hij schoot terug aan. Hoera. Gered!

Maar de vreugde was van korte duur. Een aan, kreeg ik hem niet meer uitgeschakeld. Praktisch was dat al een hele vooruitgang, doordat ik er op die manier toch nog foto’s en filmpjes kon mee maken. Maar gezien het toestel nog onder garantie valt, kon ik dit toch moeilijk zo laten.

Online shoppen is tof en gemakkelijk, tot je de dienst na verkoop nodig hebt. Zucht. Na een paar keer over en weer mailen naar Italië kwamen we overeen dat ik het toestel rechtsreeks maar wel op eigen kosten mag opsturen naar de herstellingsdienst in Wavre. Met pijn in mijn hart nam ik gisteren dus afscheid van mijn maatje, mijn bondgenootje.

Als alles goed gaat heb ik hem binnen twee lange weken terug. Als en alles: twee spannende woorden en dus twee spannende weken.

Groot – groter – grootst

Mijn nieuwe studiolamp valt een beetje groot uit 😉 Daar gaat wel heel mooi, zacht licht uit komen. #happyvalentineformyself

Trouwen

‘Ja, ik wil. Ik beloof je trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid. Ik wil je liefhebben en waarderen al de dagen van ons leven. Wat god verbonden heeft, zal de mens niet scheiden.’

Ik heb de voorbije jaren veel huwelijken mogen meemaken, en het grijpt steeds meer aan. Hetzelfde geldt trouwens voor bij zwangerschappen. Vroeger stond ik daar nauwelijks bij stil. Marieke is zwanger? Oh, wat leuk voor haar. Punt. Klaar.

Nu zie ik een ongeboren baby’tje vlak onder de huid. Ik zie ouders in spe, toekomstige mama’s en papa’s en alles wat hen binnenkort te wachten staat.

Ik ben niet gelovig maar vind een huwelijk een buitengewoon romantisch engagement, zeker voor jonge koppels die elkaar nog maar enkele jaren kennen. Om zo ondanks de scheidingscijfers toch vol overtuiging ‘ja’ te verkondigen, dat is aangrijpend idealistisch, hoopvol mooi.

Mooi en tegelijk triestig

Prachtige foto’s van Afghaanse kinderen in een vluchtelingenkamp. Zo mooi in al hun eenvoud, zeker met die geschminkt kinderoogjes, en tegelijkertijd ook triestig.

Fotograaf: Muhammed Muheisen, van AP.

Koopje

Ik snuffel en flaneer gaar op tweedehandssites, zoals ik vroeger (toen ik nog geen kinderen had en je nog kon parkeren in het centrum) langs etalages slenterde. Altijd op zoek naar leuke accessoires voor in mijn fotostudio. Maar nog leuker is als mensen mij contacteren. Zo kreeg ik vorige week een mail van een bloglezeres, of ik geen interesse had in haar oude autootje. Zo vlak voor de communies, daar moest ik niet lang over twijfelen.