Reacties

Overspoeld word ik door reacties, nog steeds. En dat doet me veel plezier. Want natuurlijk twijfelde ik tijdens het schrijven van mijn vorig bericht. Is Flo geen uitzondering, een alleenstaand geval? Of erger: overreageer ik, als bezorgde mama? Maar hoe uniek mijn dochter ook is, ze is duidelijk niet het enige kind dat tussen de mazen van het M-decreetnet valt.

Ik heb alle mails en berichten met veel aandacht gelezen. Veel (te veel) vergelijkbare verhalen, veel steun en ook een paar interessante kritische commentaren. Ik lijst ze voor jullie even kort op:

Een boeiende visie waar regelmatig aan terugdenk, van Hans:

Ik las met aandacht het artikel in de krant en het verdriet me.
Hier staan we voor de steeds terugkerende malaise in ons Vlaams onderwijs en dat is  het gebrek aan informatie. 95 % van de leerkrachten begrijpt de term inclusie niet en interpreteert het M decreet niet juist en dat is jammer.

Er is geen enkel reden om haar kind niet in het gewoon onderwijs te laten verder gaan. Wie dat beweert maakt van de school nog steeds een leerKazerne en geen leerThuis.
Dat betekent een plaats waar kinderen gepusht worden om allen samen op hetzelfde moment dezelfde eindstreep te behalen. Dit kan niet de bedoeling zijn van een leerplek.

Inclusie betekent nu net niet dat je met allerlei middelen een kind op hetzelfde moment aan dezelfde  eindstreep brengt. Ontwikkelingsgericht werken is de kern van inclusie. Het decreet is geen kwestie van besparen maar  een gegeven dat komt uit de rechten van de mens. Er heel wat scholen die met succes kinderen  inclusief opnemen in tegenstelling tot geïntegreerd onderwijs … wat betekent dat je een kind met man en macht door sleuren en trekken  dezelfde eindstreep doet behalen dan de anderen (wat natuurlijk een pijnlijke illusie is).

Hans, ik ben het helemaal met je eens ook al komen we tot een andere eindconclusie. In mijn ideale wereld ontwikkelt ieder kind zich op zijn of haar eigen tempo. Maar deze mooie idealistische theorie staat haaks op ons huidig onderwijsmodel. Leerdoelen per schooljaar is daar het ultieme bewijs van. Ik zie slimme kinderen die goede punten halen zonder enige inspanningen, terwijl anderen  meermaals per week bijles volgen (bij een logopediste) met als enigste doel de goede studenten bij te benen.

Drie jaar geleden haalde mijn oudste dochtertje een onvoldoende voor turnen ondanks een negen voor inzet. Het kind is geboren met klompvoetjes. Ze kan gewoon niet beter. Op de school van de neefjes worden de rapporten nog steeds per rangschikking afgeroepen: Jantje staat op nummer één met 92 %. Applaus. Op nummer twee staat Jonas met 89 % enzovoort. Je zal maar de laatste van de klas zijn … De kloof tussen dergelijk onderwijsklimaat en een leerTHUIS is oneindig groot. Misschien moeten we beginnen met gewone gezonde kinderen op hun tempo te begeleiden. En als dat lukt, kunnen we er misschien denken aan inclusie.

Ook ‘interessant’ was de visie van Alain, hoe pijnlijk ik deze ook vind. Alain zegt luidop wat meer mensen stiekem denken.

Verantwoordelijkheid bij anderen leggen is de gemakkelijkste oplossing, echter de minst duurzame. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun kind, niet de maatschappij/overheid. Ondersteuning van de maatschappij wordt niet langer als gunst, als duw in de rug gezien, maar als een recht.

Wat Flo betreft kunnen we ook kijken hoeveel de overheid reeds meer investeerde in het meisje in vergelijking met leeftijdgenootjes: terugbetaling medische onderzoeken/medicatie epilepsie, terugbetaling therapie in reva, loon gon-leerkracht en clber, de infrastructuur en vorming van deze diensten.

Hoeveel kan/durf je nog vragen aan de overheid?

Alain. Niet alleen hebben wij een heel andere kijk op de maatschappij, en op de zwakkeren en zieken onder ons. Maar ook al kiezen we voor economische efficiëntie, ook dan hebt u ongelijk. Op korte termijn lijkt het M-decreet namelijk een interessante besparing. Op lange termijn vrees ik voor nog veel meer kosten. Stel Flo gaat in september naar het eerste leerjaar, in gewoon onderwijs. Ze kan zich moeilijk concentreren. In de kleuterklas haalt ze het einde van een verhaaltje zelden. Haar aandacht verslapt en ze gaat lopen, voorlopig richting speelhoekjes. Volgend jaar zal ze een volledige dag moet stilzitten. Zonder pessimistisch te willen zijn: twee weken geef ik het. Dan gaat er iemand afhaken: de juf of Flo.

En zelfs al houden ze het langer vol. Kinderen laten aanmodderen in gewoon onderwijs, dat gaat onvermijdelijk wreten aan hun motivatie en eigenwaarde. Net daarom ben ik er van overtuigd dat kinderen best zo snel mogelijk de juiste begeleiding krijgen. Dat kan in theorie ook in gewoon onderwijs maar niet zonder extra middelen. Want elk verloren jaar kost geld. En op lange termijn ben je als maatschappij beter af met gelukkige laaggeschoolden dan ongelukkige ongeschoolden.

Onderwijs is geen gunst Alain, het is een recht ook voor mijn dochter.

In tegenstelling tot wat u schrijft, neem ik dus wel mijn verantwoordelijkheid. Met mijn verhaal steek ik mijn nek uit, voor mijn dochter maar ook voor andere kinderen zoals zij. Omdat het systeem niet op punt staat, en ik als belastingbetaler daar ook inspraak in heb. Omdat we nu een lek verdoezelen waarvan iedereen op voorhand weet dat het binnen enkele jaren opnieuw zal lekken maar dan met extra waterschade.

Natuurlijk had ik liever drie gezonde kinderen gehad. Ik eet gezond, rook niet en heb alle mogelijk prenatale tests ondergaan. Willen of niet: kinderen zoals Flo zullen er altijd zijn. Hen goed begeleiden is niet alleen onze morele plicht, het is ook de beste investering voor later.

Ook aandoenlijk waren de briefjes van enkele BUSO leerlingen.

Beste mevrouw,

Ik begrijp het zelf niet waarom Flo niet naar BLO mag gaan. In het gewoon onderwijs
kunnen ze niet zo goed voor ons zorgen. Met vriendelijk groeten A.

Dag mevrouw,
Ik vind het eigenlijk niet zo goed dat Flo in het gewoon onderwijs zit.
Ik heb zelf in het gewoon gezeten en weet hoe zwaar het is
als alles te moeilijk is. Dat is niet leuk. Groetjes K.

Beste,

Ik ben Z. en ik zit ook in het buitengewoon onderwijs. Ik heb het verhaal van uw dochter Flo gelezen in de klas samen met de kinderen van mijn klas en ik geef u geen ongelijk. Flo heeft recht op buitengewoon onderwijs net zoals iedereen met een beperking. Hier zijn kleinere klassen en kunnen wij overdag op therapie. Uw kind is heel speciaal op haar manier. Wij steunen u.

Stilte

Net op het moment dat ik trots mijn naam zag staan in het ultieme blogbloek, bleef het hier plots stil. Iedereen weet ondertussen waarom. Scheiden is (vaak) een explosief proces. Ik had weinig zin om de vuile was buiten te hangen maar gecensureerd bloggen is tegen mijn aard. Jammer want ik heb deze pagina altijd gezien als een interessant en verrijkend klankbord. En de voorbije maanden heb ik veel nieuwe ervaringen en inzichten opgedaan, genoeg voor jaren inspiratie. Maar het kon niet.

‘Gaat alles wel goed met je? Ik mis je.’ Een kaartje, een mailtje, een kort gesprek aan de schoolpoort: ze betekenden veel voor me. Bloggen is helemaal niet zo oppervlakkig als critici vaak denken. Gelukkig is er instagram, mijn nieuwe fotografiepagina en moeder facebook.

En er is ook hoop. Mijn meisjes en ik vinden langzaam een nieuw ritme. Soms schijnt de zon, soms ook niet. En eerlijk: af en toe is het hard werken, zo alleen met drie kinderen. Maar ook al ga ik vaak moe slapen, ik sta ’s morgens nog steeds graag op. En na regen komt zonneschijn.

Ooit kom ik terug. 1 januari lijkt me een mooie datum maar ik beloof niets. En ondertussen kan ik misschien al een beetje warmlopen… Toch?

Trouwens: hoe gaat het met jullie?

Turtle-attack

Ze speelt met de hond, voedert de kippen en aait de poes ook al blijft hij haar krabben. Als enige slaagt ze er in de konijnen te vangen, om er een hele dag mee rond te lopen in haar poppenwagen. Flo is klein boerinnetje, een echte dierenvriend. Maar van onze nieuwe schildpadden is ze bang.

Waarschijnlijk had ze hun eerste aanval niet zien aankomen. Want vergis u niet: schildpadden bijten. Door hun harde schild zijn ze natuurlijk niet erg bewegelijk. Het is een kwestie van ze aan de juiste kant vast te houden. Maar dat inzicht heeft ze dus nog niet.

Gaan lopen (letterlijk) voor een schildpad maar eten stelen van de hond. Bang zijn in de lift maar zeuren over het dragen van de autogordel, of zonder omkijken de straat op lopen. In ons gezin kan dat 😉 Angst is een bizar beestje.

Slapen in een vogelhuis

‘Slapen we dan echt in een nestkastje?’ De fantasie van mijn dochters slaat op hol nog voor we de grens over zijn. En terecht. De Vreemde Vogel in het Nederlandse Vlaardingen was ooit een tamelijk gewone boerderij maar tegenwoordig is het een ecologisch en vooral heel origineel hotel. Je kan er overnachten in een vogelhuis, in een raket, een gigantische struisvogel of in een oud vliegtuig.
Met de kippen op stok in een vogelhuis

Terwijl de gps me een typische Nederlandse woonwijk door stuurt, probeer ik de vele vragen van mijn drie dochters te beantwoorden. Een beetje onzeker, want even lijkt het onwaarschijnlijk dat zich tussen al dat beton een grote boerderij verschuilt. Maar gelukkig merk ik net op tijd een komisch groen vogelbord op dat dienstdoet als richtingaanwijzer.

De meisjes springen uit de wagen en rennen meteen naar de speeltuin. ‘Ouders, houd uw vogeltjes in de gaten’, waarschuwt een bord bij de ingang. De zon schijnt en terwijl de kinderen zich uitleven op de ecologische en alternatieve speeltuigen, installeer ik me tussen de bloemen op het kleurrijke terras. Op de kaart lonkt een reeks heerlijke biologische streekgerechten, gezonde broodjes en huisgemaakte taart. Zelf kies ik voor verse ‘dagsoep van groenten uit eigen moestuin’. De jongedames houden het ietwat conservatief bij ‘patat met mayo, appelmoes en nuggets’, maar ook die vallen zeer in de smaak.

Vlaardingen, de groenste gemeente van Nederland, ligt op amper een uur rijden van Antwerpen. De Vreemde Vogel ligt ingeklemd tussen de rand van het dorp en het natuurgebied Midden-Delfland. Op het domein beginnen en eindigen tal van fiets- en wandelroutes. Dat lokt drommen wandelaars en fietsers, met en zonder kinderen. Hoewel De Vreemde Vogel zich nadrukkelijk op gezinnen met kinderen richt, biedt het buitencafé genoeg hoekjes om rustig te genieten, ondanks de vele spelende kinderen.

Niet alleen de omgeving moedigt aan tot creativiteit. Aan een grote tafel in het restaurant zitten twee vrolijke meisjes klaar om te knutselen met de kinderen. ‘We maken een vogel’, kirren ze. Het kan moeilijk toepasselijker. Met een oude wc-rol gaan mijn dochters aan de slag. Een weldadige rust daalt over me neer. Wandelen, dat kunnen we morgen ook nog.

Net als hun kartonnen uiltjes klaar zijn, krijg ik de sleutel van ons vogelhuisje. De kinderen gaan opgewonden op zoek. Ik snel mijn kuikens achterna. Het vogelhuisje ziet er geweldig uit, zowel aan de binnen- als aan de buitenkant. De inrichting is stijlvoller en doordachter dan je van een nestkast misschien zou verwachten. Aan de muur prijkt behangpapier met bomenmotief. Naast het grote tweepersoonsbed staat een tafel met een oude platendraaier.

Terwijl de dames via een laddertje naar de mezzanine verdwijnen, leg ik de Beach Boys op. Door het grote ronde raam van ons vogelhuis kijk ik uit op zon en bomen. Dit is simpel, keihard genieten.

De Vreemde Vogel won begin dit jaar het Nederlandse televisieprogramma ‘Bed en Breakfast’, een soort ‘Komen Eten’ voor hotels. Die overwinning verbaast me allerminst. Het buitenhotel combineert een zeer origineel concept met heerlijke luxe. Verse handdoeken, check. Gesteven lakens, check. Thee en koffie op de kamer, check. Het geheel is hartverwarmend. Hier gaan zowel de kinderen als ik heerlijk slapen.

Het vergt dan ook tamelijk wat moeite om mijn drie meisjes uit hun vogelhuis te lokken. Mijn kuikens vinden ons nest-voor-een nacht geweldig. Helaas voor hen wil mama-vogel ook de rest van het domein ontdekken.

Op de kleine boerderij leven twee schaapjes, twee geitjes en twee kittens. Alle laten ze zich eindeloos strelen en knuffelen. We ontdekken enkele andere bizarre logeerplekken: een raket (de SpaceMees), twee vreemde, zwarte caravans hoog in de lucht (De Familie Struisvogel) en het vliegtuig (De IJzeren Vogel). Alle ‘kamers’ beschikken over eigen sanitair, toilet en douche.

Vogels alom
Onze kartonnen knutseluiltjes waren maar een voorsmaakje, aan het thema vogels valt hier niet te ontkomen. De tuin staat vol kleurrijke vogelkunstwerken. Een show van geprojecteerde kanarievogels vind ik fascinerend.

Recyclage is een andere thema dat steeds weerkeert, en soms op onverwachte momenten. In de speeltuin dient een oude glasbak als kinderhuis. In de eetzaal staan veel sfeervolle retrospullen, van een oude kinderkoets tot antieke kapstokjes in de vorm van – jawel – vogels.

Terwijl mijn dochters zich verder uitleven (en zich onbeschrijflijk vuil en nat maken), nestel ik me opnieuw op het terras. Terwijl de zon langzaam naar de horizon zakt, hollen mijn meisjes onvermoeibaar van de speeltuin naar de zandbak, van de zandbak naar de schapen, dan weer naar de hangmat en terug naar de zandbak.

Wanneer we ons ’s avonds terugtrekken in ons vogelhuisje, zijn ze zo afgepeigerd dat ze het niet eens erg vinden dat er geen tv is. De volgende morgen laat het zomerweer ons in de steek, maar nog warm, versgebakken brood en een gekookt eitje van de boerderij krikken ons humeur meteen op.

Vlaardingen en Rotterdam bieden overigens genoeg afleiding, ook bij slecht weer. Na een lange afscheidsknuffel aan de geitjes en de katjes vliegen we uit, op weg naar de stad. Even kijken mijn kuikens nog achterom. ‘De volgende keer slapen we in de raket, of in het vliegtuig. Goed, mama? Beloofd?’ – ‘Beloofd.’ Want hier komen we zeker terug.

Hij blaft

Naast ons woont een jonge kerel met een rottweiler, op een appartement. Meermaals per dag laat hij zijn hond uit, wat onze Tuc zot maakt. Bij andere voorbijgangers horen we Tuc nooit maar voor die rottweiler blaft hij Oostakker bij elkaar.  Het grappige  is dat die grote stoere hond nauwelijks reageert terwijl  Tuc uit zijn dak gaat.

Vorig week sprong ik snel binnen bij de huisarts op de benedenverdieping van het appartementsgebouw.  Met al onze medische zorgjes kennen ze ons daar goed. Ik schrok dan ook hard toen mij kordaat gevraagd werd om ‘iets te doen aan de hond’.

Eerlijk waar: ik heb zelf ook en hekel aan honden die eindeloos blaffen, die bij iedere voorbijganger zich moeten laten horen. Als het aan mij lag blaften honden nooit, net zoals kinderen zo weinig mogelijk huilen. Het zijn fysiek ergerlijker geluiden. Dus ik begrijp die mensen wel. Echt. En toch.

Hoe kan ik hem in godsnaam laten ophouden met blaffen?  Stel hier alstublieft geen balfband voor, want die zijn dieronvriendelijk. En de honden laten kennismaken, hebben we ook al  geprobeerd. Wat dan? Ik zoek naar een oplossing, ook al heb ik eigenlijk genoeg andere zorgen aan mijn hoofd.

En net daar wringt het schoentje. De situatie zorgt voor stress, vel stress. De ‘klacht’ is uitgesproken.  Onze vrijheid eindigt waar die van een ander begint. Niet Tuc maar ik ga tegenwoordig uit mijn dag als die rottweiler (of een van de patiënten) buiten komt.  En of dat op vlak van geluidsoverlast beter, valt nog te bezien 😉

Boeken uitverkoop

Na het overlijden van mijn mama vond ik op zolder een oneindig aantal dozen, vol boeken. Weet u wat boeken wegen? En hoe veel moeite het mij gekost heeft om al die boeken van de zolder naar beneden te sleuren, ze in de auto te krijgen om ze naar De Slegte te brengen om dan te ontdekken dan je er nauwelijks nog iets voor krijgt?

Zo iets ga ik mijn kinderen nooit aandoen, nam ik me toen voor. En daarom verkoop ik de meeste van mijn boeken zo een keer per jaar tijdens een of andere rommelmarkt. Maar omdat ik vandaag afscheid nam van een boekenrek (een van twee), wil ik er eigenlijk nu al zo snel mogelijk van af.

Het zijn solden. 2,5 euro per boek, enkel af te halen in Uustakker want veel zin en tijd om ze stuk per stuk in te pakken en naar de post te brengen heb ik niet. Snel zijn is dus de boodschap 🙂

Uit elkaar

Ik zou graag in een wereld willen leven waarin mensen tegen elkaar durven vertellen dat ze het moeilijk hebben. Tegelijk wil ik niet dat dit een car crash blog is waar mensen naar mijn miserie komen kijken, schreef Lilith niet eens zo lang geleden.

Ik hou van echte verhalen, van openheid en eerlijkheid ook al brengt dat onvermijdelijk een zekere kwetsbaarheid met zich mee. Daarom blog ik onder mijn echte naam, en heb ik altijd open en bloot verteld over Manou’s klompvoetjes of over Nina’s leerachterstand en haar overstap naar buitengewoon onderwijs.

En toch lukt het me nu niet meer.

Omdat scheiden altijd gepaard gaat lijden, met zo onvoorstelbaar veel lijden aan alle mogelijke kanten. En omdat ik zo enorm bang ben om de situatie nog pijnlijker of moeilijker te maken dan ze al is.

Na tien jaar ga je niet zo maar uit elkaar. De breuk veroorzaakte een aardbeving waar ik nog steeds niet goed van ben. Het leven is niet altijd een lolletje, dat weet ik al langer dan vandaag.

Buiten en binnen miezert het. Ik sluit me een beetje op (en af) met de kinderen. En dan plots hoor ik een kinderlach, een luide ongegeneerde uitbundige lach.  Alsof een zonnestraaltje door de grijze wolkenmassa doorbreekt, kort maar krachtig. En onbewust glimlach ik terug.

Trouw

– Juf M. trouwt. We gaan straks samen naar het feestje. Je mag een bloemetje voor haar kopen, en ze zal een mooie jurk aan hebben.
– Gaan we naar een feestje? Van juf M. ? Voor haar verjaardag?
– Niet voor haar verjaardag maar omdat ze trouwt. Ze gaat er uit zien als een prinses, met een mooi wit kleed.
– En dan krijgt ze een bloemetje voor haar verjaardag? Of is het bloementje voor de prinses?
– De juf wordt de prinses, omdat ze trouwt.
– Trouwt ze voor haar verjaardag?

Tja …

 

Show

De kleuters staan in een rij, te dansen voor hun ouders. Het ene kind heeft al meer lef en talent dan het ander. Ik vind ze allemaal schattig. Een klein meisje kijkt verschrikt rond maar pas als ze begint te huilen, valt ze me op. Ze loopt recht op me af, naar haar vader die vlak achter mij zit.

‘Wat sta je daar nu te huilen? Je deed niet eens mee. Je stond daar gewoon, te staan.’

Hij zucht, en draait zich van haar weg. Gelukkig komt net op dat moment haar mama aan. ‘Het is niet erg liefje. Ze deed je best maar je was gewoon een beetje verlegen. ‘

‘Het is wel erg.’ Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. ‘Alle kinderen deden mee, behalve zij. Typisch. Ze stond daar maar, te staan. Moest ik daar naar komen kijken?’

Mijn ijzige blik had weinig effect. Een publiek incident zou het meisje niet helpen, maar stiekem hoop ik dat hij dit leest.

Eikel!

Op kamp

Flo op sportkamp? Alleen? Echt?

Flo’s motoriek en evenwicht zijn niet geweldig. Maar een zomerkamp is altijd een goed idee, en niet alleen als opvangalternatief.

De voorbije jaren waren we erg tevreden van de sportkampen in de Wolfput, van de stad Gent. Geen gekke thema’s of springkastelen; niets spectaculairs behalve een paar enthousiaste monitoren. En mensen maken het verschil.

Vandaag sloten we de leuke week af met een korte show. Flo huppelde uit de maat 🙂 maar uitbundig mee. Een half uurtje later trok ze me mee de tuin in: ‘Mama? Gaan we het spel van de Rode Duivels spelen?’ In mijn tijd heette dat nog gewoon ‘voetbal’ 🙂

Interessant leesvoer: Iedereen wil toch weerbare kinderen die hun talenten ontwikkelen?

Maanden geleden las ik dit stuk al in De Morgen. Met de zomervakantie in mijn achterhoofd, de periode bij uitstek waarin veel ouders (ook ik soms) zich in tien plooien voor hun kroost, deel ik het graag nog eens met jullie.

Ik zie ze overal. Ouders die ’s morgens boterhammen met choco smeren voor hun kinderen, ook al zijn die ondertussen 16. Mama’s en papa’s die hun kroost overal met de auto naartoe brengen. Die natte handdoeken en zwempakken systematisch blijven ophangen. 

Waarom doen we dat eigenlijk? Ik erger me blauw aan dat gepamper van kinderen alsof ze eeuwig kleuter blijven. Ze worden er alleen maar lui van. Straks willen ze allemaal ook nog een partner die hen blijft bedienen. Zo geraken we er nooit natuurlijk met die evenwichtige taakverdeling tussen ouders.

Ieder heeft zo zijn idee over opvoeding. Voor mij is het: kinderen helpen om hun talenten te ontdekken, en ze zelfredzaam en weerbaar genoeg maken om die te ontwikkelen zodat ze later gelukkig worden.

Je kunt kinderen niet verwijten dat ze voor de gemakkelijkste weg kiezen. Het is aan ons, ouders, om grenzen te stellen. En het is aan hen om die grenzen te overschrijden en te verleggen. Zo worden ze groot. Je moet ze dingen laten proberen, fouten laten maken, tegen de muur laten lopen, zo af en toe.

Van professor Elke Geraerts leerde ik dat de beste remedie tegen depressie en burnout veerkracht is. Ervoor zorgen dat je weerbaar bent in moeilijke situaties en snel weer opstaat en verder gaat. Het goede nieuws is dat je dat kunt leren, al van kindsaf, maar alleen als je af en toe faalt of een probleem tegenkomt.

Van Elke Jeurissen in De Morgen.

Voor de juf

De dochters hadden weinig zin om te knutselen, en dus verzonnen we iets anders.

* Bedankt om me te laten groeien, of zonnebloemen voor Flo’s juf:

* Twee pretpakketten voor de juffen van Manou en Nina, met allerhande lekkere extraatjes zoals verse kruiden, mosterd en sausjes, hartige en zoete hapjes én natuurlijk het zelfgemaakte rapport.

Omdat ze het verdienen 🙂

Stilleven

Buikgriep, deel 2

Ziek

Een ongeluk komt nooit alleen.

Na een late shift op het werk, vond ik mijn jongste zwetend in haar bedje. Koorts gevolgd door een aanval, en twee uur later kotste ze ons bed onder.

Om half zeven hing ik al aan de telefoon met Skoebidoe, op zoek naar opvang. ‘Voor vandaag mevrouw? En hebt u wel een doktersbriefje in huis?’ Gelukkig vonden ze ondanks alles toch iemand om me uit de nood te helpen zodat ik vandaag toch ‘mag’ gaan werken.

Interessant leesvoer: zelfzorg

Dezer dagen houdt dat thema me vaak bezig. Tijdens een oefening van de opleiding tot Life Coach die ik volg, had ik begrepen dat ik opkijk naar mensen met veel zelfrespect omdat ik die eigenschap onbewust ook meer zou willen ontwikkelen. Iets wat egoïstisch kan klinken maar het niet is. Omdat zelfrespect in twee richtingen werkt: wie rekening houdt met zijn eigen grenzen, eerbiedigt ook die van een ander. Zelfs als die ander dat (nog) niet beseft.

Door nee te zeggen krijgt iemand bijvoorbeeld de kans om zichzelf te bewijzen dat hij het tóch zelf kan. Iets wat in veel van mijn vroegere vriendschappen en stukgelopen relaties niet gebeurde: toen was ik zo bezig met het anderen naar de zin te maken, dat zij daarvan afhankelijk werden en héél vreemd opkeken als ik er uiteindelijk noodgedwongen mee moest stoppen om even aan mezelf te denken. Dan vonden ze me opeens niet meer leuk en hield het contact op. Wat ik ervoer als een persoonlijk falen. Ik besefte echter nooit dat de fout die ik had gemaakt, was dat ik het zo ver had laten komen. Ik had niet geleerd om voor mezelf te zorgen.

Inmiddels kan ik dat wel als ik alleen ben. Maar van zodra er anderen mee gemoeid zijn, ga ik nog gemakkelijk in de fout. Zeker als het dierbaren betreft, waarvoor ik me wegcijfer uit liefde, omdat ik denk dat dat het beste voor hen is. Maar ook bij mensen die ik nauwelijks ken doch waarvan ik merk dat ze op de hindernissen des levens stuiten, waardoor ik ze vol compassie maar ten koste van mezelf tracht op te vangen. Het lijkt op een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel. En het is vast ook een manier om de liefde te zoeken, die ik nog niet van mezelf krijg. Maar nu heb ik eindelijk begrepen dat zelfrespect het actieve vervolg is op zelfkennis: keer op keer met respect voor jezelf en de ander uitkomen voor wie je bent. Ik zal vaker nee gaan zeggen. Misschien zullen heel wat mensen me dan minder leuk vinden. Het zij zo. Want iemand kwalijk nemen dat hij voor zichzelf zorgt, is dat nu niet respectloos?

Door Fleur van Groningen (wie anders? ;-)) (verschenen in Het Nieuwsblad, 21/06/2014)

Go Belgium

Deze ochtend hadden we geen fluovestjes nodig :-). We vielen vanzelf op.

Nina’s directrice had gezegd: als België wint, mag iedereen als duiveltje naar school komen. Bobs rode duivels T-shirt werd met een ceintuur omgebouwd tot een kinderkleedje, met nogal grote decolleté. In haar boekentas verdween een berg supportersbrol.

Zelf heb ik niet zo veel met voetbal. Maar ik hou wel van de WK-gekte. Ook al is het een beetje oppervlakkig, de duivels zorgen toch voor een geweldig samenhorigheidsgevoel. Rijk en arm, oud en jong, mannen en vrouwen: iedereen gaat er in op.

Geen maand geleden stemde één op drie Vlaams; nu dwepen we collectief met de Belgische driekleuren.  Il faut le faire. 🙂

Go Belgium go of vive la Belgique (vive le roi 😉

Quote

Lentefeest

In de kleuterklas was Nina overtuigd ‘gelovig’. Kindje Jesus was haar vriend, wat natuurlijk niet zo uitzonderlijk is op een katholieke school. Nina wou kost wat kost haar eerste communie doen, ook al is ze niet gedoopt. Maar wij laten de meisjes zelf kiezen en begin dit jaar verwittigde ik dus de juffrouw. Geen probleem: indien nodig kon Nina gewoon gedoopt worden tijdens dezelfde dienst. Handig.

En net toen iedereen zich verzoend had met deze onverwachte godsdienstige wending, veranderde mijn dochter van gedacht: ‘ik wil het lichaam van Christus niet opeten. Ik lust dat niet, zo een hostie.’ Zuiver op basis van smaak al dan niet aansluiten bij de Rooms Katholieke kerk leek mij een beetje oppervlakkig maar Nina was niet meer te overtuigen.

En dus vieren we zondag haar lentefeest.

Sommige mensen vinden communies en lentefeesten een verplicht nummertje, lees ik ind e krant vandaag. Ik niet. Ik hou van feesten. Iedere gelegenheid is goed om af te spreken met de mensen om wie je geeft. En de overstap van kleuter naar lager onderwijs vlijkt mij een mooie reden. Kinderen worden zo snel groot, toch?

Nina kijkt enorm naar uit naar haar feest. Al maanden telt ze af: ‘hoeveel keer moet ik nog slapen? Nog 45 keer? Maar dat is nog zooo lang …’ Mu is het dus eindelijk bijna zover. Nog precies 4 dagen (2 eigenlijk want donderdag en zaterdag moet ik werken) heb ik om alles klaar te krijgen. Spannend 😉

Panini

Ouderschap is een eindeloze oefening in geduld, én in principes overbood gooien.

Ik zie het me nochtans nog zeggen, dat ik nooit of te nimmer zou meedoen aan die flauwekul. Extra dozen wasproduct kopen voor een pakje stickers, daar begin je toch niet aan?

Maar toen werd mijn dochter uitzinnig bij het krijgen van zo een pakje gratis Carrefour-stickers. En toevallig had oma die week ook boodschappen gedaan. We waren vertrokken.

Een week later zat er een gratis Paniniboek bij De Gentenaar. Blijkt dat de Carrefourstickers niet eens passen in het officiële Panini WK-boek. U raadt het al: we sparen ondertussen dubbel; twee Panini-stickerboeken over … voetbal.

Na de nieuwe man, zie hier een nieuwe generatie voetbalminnende vrouwen (in spe) 😉 Bye bye Barbie, hier zijn de Rode Duivels 😉

Nostalgie

‘Vanaf nu slapen wij in ons kamp.’

Erg comfortabel ziet dat er niet uit maar ik zwijg, en glimlach. Ik ken namelijk nog iemand die vroeger graag in zo een zelfgemaakte constructie sliep. 😉