Categorie archief: quote
Quote
‘Moest het ouderschap een job zijn, dan zou ik vandaag op vacaturesites zitten kijken.’
Grappig en herkenbaar 😉
Quote
Sweet
Interessant leesvoer: wijsheden
Gelezen op Lotje en Co (een verslag van een mama Willemien, en haar link tussen autisme en voeding):
Mijn vader was niet iemand die met wijsheden strooide. Hij gaf ze maar mondjesmaat, op zorgvuldig gekozen en bijzondere momenten.
‘Omgaan met mensen is niet makkelijk,’ zo zei mijn vader eens. ‘Wij mensen zien onze eigen waarheid vaak als de enige waarheid, staan niet open voor de ideeën van een ander. Ieder leven is complex, we bouwen onze wereld op onze overtuigingen en als we die loslaten, dan wankelt die wereld even. We sluiten andere ideeën, andere inzichten en andere mensen dan buiten. Dat voelt veilig.’
‘Maar,’ging hij verder, ‘als je de deur dichtdoet naar de wereld om je heen, dan geeft dat enerzijds veiligheid, maar anderzijds heb je jezelf opgesloten, heb je jezelf gevangen genomen in je eigen te kleine wereld. Je leert niets nieuws, haalt je gelijk, maar als je niet oppast heb je gelijk in eenzaamheid.’
Het zijn woorden die op zoveel situaties slaan, relaties, familie, vrienden en werk. Bij ons slaat het zeker op onze situatie met Ebel, op leven met een ernstige en onbekende aandoening.
Niemand begreep wat gebeurde toen Ebel van een gezonde peuter veranderde in een ziekelijk kind met ontwikkelingsachterstand dat niet meer kon praten. Diverse specialisten pakten een puzzelstukje uit de doos en keken er naar. Niemand kwam er een stap verder mee, niemand legde het stukje terug. Op het laatst was de doos leeg en was mijn kind uit elkaar gevallen.
Ik keek wel verder, ik kon natuurlijk niet anders, Ebel is mijn kind. Ik keek vol verbijstering en vol vragen en langzaam begon ik lijnen te zien tussen dingen die eerst volledig van elkaar los leken te staan. Ik dacht, puzzelde, las en worstelde en uiteindelijk – Ebel was toen 5 jaar oud – tekende ik een schemaatje op een papier waarop ik mijn gedachten uiteen zette.
Bij het volgende bezoek aan de kinderarts legde ik mijn papier aan hem voor. ‘Volgens mij is dit wat er met Ebel gebeurt,’zei ik. ‘Dit is mijn simpele observatie, maar ik ben natuurlijk geen deskundige, dus ik heb u nodig om me als professional verder te helpen.’De man keek ernaar, las het schema door. ‘Wat interessant,’ zei hij en hij schoof het terug naar me over de witte tafel, liep met me mee en sloot zijn deur.
Quote
Kijk
Need love
Weird
Nu
Quote
Voor jezelf
Voor Jezelf (Fleur van Groningen , verschenen in Het Nieuwsblad Magazine 22/03/2014)
“Voor jezelf kiezen is één van de moeilijkste dingen die er zijn”, zegt mijn moeder aan de andere kant van de lijn. Zonder dat ze het kan zien, knik ik. Ik moet denken aan een kennis die me laatst vertelde dat ze uit het kerkkoor was gestapt waar ze sinds haar schooltijd in zong. Plezier putte ze er al jaren niet meer uit, maar ze wilde haar collega zangers niet in de steek laten. Toen ze uiteindelijk toch de knoop doorhakte, was haar opluchting groot. Er werd zelfs onmiddellijk een enthousiaste vervanger gevonden. Ze begreep dus niet hoe ze drie jaar over die beslissing had kunnen doen.
“Misschien omdat je eigen geluk de enige beweegreden lijkt?”, vraag ik mijn moeder. “Iets voor anderen doen is nobel. Zeker als er kinderen of daklozen aan te pas komen. Maar gewoonweg jezelf plezieren, dat hoort op de één of andere manier niet. Terwijl je juist meer te bieden hebt, als je goed in je vel zit. Toch?” Volgens mij knikt mijn moeder nu ook.
“Maar ik heb het er nog vaak moeilijk mee”, biecht ze op. “Een mens vervalt zo gemakkelijk in een aaneenschakeling van plichten. En dan is de dag weer om en kruip je gefrustreerd onder de wol.” “Niet alle mensen”, werp ik tegen. “ Die ene ex van mij deed toch alléén waar hij zin in had? Trok zich niks van anderen aan. Jaloers dat ik daarop was! Maar hij was een onbeschofte egoïst. Zo wil ik nu ook weer niet zijn.” We lachen en zoeken de gulden middenweg.
Als kiezen voor jezelf een uurtje schilderen betekent (of een skireisje) dan zou ik niet twijfelen. De realiteit is vaak net iets ingewikkelder 😉
Quote
Life
Interessant leesvoer deel 2
Voor alle duidelijkheid: deze korte fragmenten heb ik niet geschreven. Ze verwoorden niet eens mijn mening. Gewoon stof om over na te denken en daarom deel ik ze graag met jullie.
* Over het voorstel van Caroline Gennez voor langere schooldagen, van Bieke Purnelle.
Het voorstel in kwestie heeft dan ook verdacht veel weg van een gewiekste manier om ouders te verlossen van een huizenhoog obstakel, namelijk het simpele feit dat werktijden en schooluren volstrekt niet op elkaar zijn afgestemd. Het eeuwige dilemma tussen job en gezin: hoe geraak ik op tijd aan de schoolpoort zonder mijn werk(gever) tekort te doen? Hoe breng ik mijn kroost naar al hun buitenschoolse activiteiten (die verrekte zelfontplooiing, weetjewel) zonder dat ik gillend gek word omdat ik geen tijd meer heb voor mezelf?
* Ben je een beter mens als je links bent? Femke Halsema in De Morgen
Maken je idealen van solidariteit en rechtvaardigheid je moreel superieur aan anderen? ‘Ik ben links en geloof in het goede van de mens. Als mensen zich misdragen of crimineel zijn, dan komt dat door het systeem waarin ze leven. Rechtse mensen maken de slachtoffers van systemen medeschuldig, zij doen aan blaming the victim, en dat is moreel inferieur. …
Het is ook maar een deel van het verhaal…Een diepere oorzaak van de crisis is ook ons grote verlangen naar rijkdom, nieuwe spullen, luxe.
* En dan Vicky G. op facebook (over de combinatie werk en gezin): Als ik CEO mama’s hoor, dan denk ik soms: ik combineer ook het moederschap met mijn job als CEO van een multinational, al heb ik dat tweede deel uitbesteed.
Change
Mondig
Mooiste lunchzak
De kloof
Vandaag is het de internationale dag voor mensen met een beperking. Het ideale moment om eens na te denken hoe het zou zijn moest het ons overkomen, hoe we op elkaar reageren en hoe we met elkaar omgaan.
Mijn lief was al ‘invalide’ verklaard voor we een koppel werden, al zie ik hem nog niet zo. En onze meisjes zijn drie zorgkindjes, ook al hebben hun aandoeningen niets met elkaar te maken. Toeval noemen ze dat. Of gewoon pech. De voorbije jaren kwam ik dus regelmatig in contact met zorgbehoevenden, gehandicapten, andersvaliden of hoe je ze ook benoemen wilt.
Wat mij blijft verbazen is de enorme muur tussen mensen met en mensen zonder een beperking. Veel gehandicapten leven in een instelling waar behalve familieleden weinig andere bezoekers over de vloer komen.
Maar er is meer. Er bestaat ook een sterke emotionele kloof. Veel gewone mensen weten niet goed hoe ze zich moeten gedragen, en omgekeerd is het ook niet altijd even gemakkelijk.
Ik doe mijn best om mijn situatie niet vergelijken met anderen. Iedereen heeft zijn problemen, punt. Miserie is miserie. En toch. Op een zwak moment overvalt het je toch. Als je ouders hoort klagen over een slechte toets, de windpokken als ‘een drama’ bestempelen of klagen als ze een half uurtje moeten wachten bij de huisarts. Het is menselijk om dan te gaan denken: waar maak jij je druk om? Is het dat maar? Menselijk maar ook een beetje fout want voor je het weet ontstaat er een ongemakkelijk stilte en een vicieus denkpatroon genre ‘zij begrijpen mij toch niet.’ Plots worden problemen in de weegschaal gelegd, vaak gevolgd door de hele vriendschap.
‘It takes a whole village to raise a child’, is een Afrikaans gezegde waar ik vaak aan denk. Reken voor zorgkinderen dus maar op een volledige stad, en dan heb ik het niet over een leger verpleegsters of therapeuten. ‘Kinderen zijn de verantwoordelijkheid van iedereen en niet alleen van hun ouders’, is nog zo een mooi zinnetje. Lag het aan mij dan veranderde ik het woordje kinderen door iedereen. Iedereen is de verantwoordelijkheid van iedereen. Gezien de vergrijzing is dat niet eens zo irrealistisch. We kunnen dus maar beter een warme, oprechte en mensvriendelijke manier met elkaar leren omgaan, ook al is dat moeilijk en past het niet meteen in onze economisch model.
Of ben ik nu gewoon kinderlijk idealistisch?
Boeven
De avond voordien hadden ze hun schoentje gezet. Maar dat was Nina natuurlijk al lang vergeten.
Het was nog donker op de gang en ik wou mij graag nog eens draaien.
– Ga alvast maar naar beneden. Ik kom zo. Ga maar, ik denk dat Sinterklaas is geweest.
– Hoe weet jij dat?
– Ik hoorde iets deze nacht. Of het was Sinterklaas … of een boef 😉
– Mama toch. Fopper. Boeven bestaan toch helemaal niet.
😉
Achter de camera 