De resultaten van de nacht EEG lieten even op zich wachten. Uren en uren van ruw bronmateriaal moesten eerst grondig geanalyseerd worden op slaapcycli, bewegingen (véél) en op mogelijke epileptische aanvallen.
En nu dimmen we het licht; het tempo van de muziek versnelt. Trommelgeroffel en ijzige spanning.
…
De uitslag was goed, heel goed. “Bij kinderen met een actieve vorm van epilepsie zien we altijd wel iets op zo een lange periode. Maar bij Flo was er de hele nacht niets te zien.”
Hoera hoera.
Het is (weer) een spannende en vermoeiende periode geweest. Maar plots ziet de toekomst er toch goed uit, heel goed. Ik ben zo ongelofelijk blij. We mogen de depakine verder afbouwen, en na de vakantie van onze neuroloog is waarschijnlijk de rivotril aan de beurt. Ook dan gaat Flo mogelijk een beetje raar doen. Afkicken. Maar de kans lijkt nu toch groot dat het allemaal goed komt, met haar en met ons. Het einde van de tunnel is in zicht.
Achter de camera 