Stickeren

Belonen is efficiënter dan straffen. Dat kan ook met een lief woordje of een knuffel, maar stickers zijn concreter en dus duidelijker. Het systeem heeft zijn verdienste al meermaals bewezen, en onbewust zijn wij dus geëvolueerd naar een echte stickerfamilie.

Ieder kind heeft zo zijn pijnpuntjes. Manou leest niet zo graag, en zeker niet alleen. Nina is erg gevoelig voor constipatie. Tandenpoetsen, lief zijn voor de zussen, spontaan de tafel helpen afruimen, speelgoed sorteren en opruimen, voortmaken ’s morgens, stoppen met jammeren of huilen, … Water drinken ze allemaal te weinig, zeker op school. Moeilijke groeten eten zonder zeuren, zoals spruitjes, brengt ook op.

Manou spaart voor een Ipad, Nina voor een playmobilschool. Ik vind zo stickerbladen een geweldige uitvinding. Kinderen leren werken naar een resultaat en als ouder beschik je over een geweldig chantagemiddel. Zij leren hun best doen, wachten, uitstellen en verantwoordelijkheid nemen. En onrechtstreeks leren ze ook omgaan met geld. Zo krijgt Manou 5 euro per 30 stickers. Voor haar 300 euro dure Ipad kan kopen, gaat ze dus nog hard moeten werken. 😉

Maar soms vraag ik mij af of wij niet te driftig stickeren. Voeden we de meisjes zo niet op tot fanatiek couponing en dat terwijl ik zelf zo een hekel heb aan al de spaar- en getrouwheidskaarten ;-).

Secret Santa

 

NATUURLIJK doe ik mee. Ik kijk er nu al naar uit! Het bedenken, maken en opsturen vind ik minstens even leuk als het krijgen. De afwezigen hebben ongelijk. En zeg niet dat je geen tijd hebt 😉 Tijd is het meest democratische geven dat er is. Iedereen heeft er precies even veel. Dus niet twijfelen en gewoon doen!

Jullie zijn GEWELDIG

Wat een succes! Op één namiddag zat de kerstshoot voor Villa Rozenrood helemaal vol. Ik kreeg vandaag de ene mail na de andere. Al 17 20 22 gezinnen hebben een plaatsje kunnen bemachtigen. Joehoe! Dat ik zo veel toffe en genereuze mensen ken. Het raakt mij.

Wie dinsdag toevallig niet online kon, heeft natuurlijk een beetje pech. Mijn excuses. Toch moet ik me beperken tot deze ene dag. Zoals jullie weten heb ik thuis nog zo een drietal kleine zorgjes lopen. Die vragen ook tijd en aandacht. .

MAAR … Ik heb een geweldige oplossing gevonden. Collega fotografe Sarah Depauw stelde voor om mij te helpen. De ruimte is groot genoeg, samen is veel leuker dan alleen (uit het liedje – meezingen nu) en zo kunnen nog veel meer mensen Villa Rozenrood steunen. Sarah maakt bovendien (ook ;-)) erg mooi foto’s. Wie zich nog niet heeft ingeschreven wil ik dus aanraden om niet langer te twijfelen: grijp uw kans en stuur nu een mailtje.

Bedankt alvast aan alle deelnemers. Jullie zijn de max !

Blote benen, de voornemens

Altijd leuk om mee te doen aan een online campagnes want die creëren een soort groepsgevoel. En mijn blote benen eens tonen aan de buitenwereld vind ik niet eens zo een grote moeite. Alleen praktisch zou het wel eens lastig kunnen worden. Ik heb erg smalle kuiten. A-lijnrokjes, rokjes tot net boven of net over de knie maken mijn kuiten nog dunner, en neen dat is niet zo flatterend. Hoe korter, hoe meer bovenbeen je ziet hoe beter. Op zich is dat geen probleem, in de winter met donkere broekkousen onder. Maar de opdracht was: blote benen dus dat mag niet.

Moeilijk. Mannen interpreteren heel korte rokjes altijd verkeerd. Als fotografe én als mama werkt zo een heel korte rok ook niet altijd gemakkelijk. Niet dat ik preuts ben maar ik ben toch een beetje te oud geworden om mijn onderbroek te onthullen . Het alternatief is een iets langere maar heel erg nauw aansluitende rok. Handig met kinderen is dat niet maar wel elegant en veilig. Tweede alternatief is een draairok. Een beetje te braaf voor mij maar wel handig.

“Met de actie ‘Blote Benen’ moedigt initiatiefneemster Nike Annys vrouwen aan om tijdens de maand juni zonder complexen rokjes te dragen.” Het is een ode aan de vrouwelijkheid. Persoonlijk vind ik een rok niet altijd vrouwelijker dan een strakke jeans of een mooi lang kleed. Zou een short ook mogen? Dan toon ik toch ook mijn blote benen én dan kan ik zonder schaamte toch door mijn benen gaan om een kindje op te pakken of op mijn buik gaan liggen als ik een foto wil maken.