Afscheid

Volgende week is het zover; dan nemen mijn meisjes afscheid van hun juf. En omdat wij dit jaar maar liefst drie keer met ons gat in de boter zijn gevallen, werk ik aan leuke afscheidsgeschenkjes.

Veel juffen zitten niet te wachten op nog een koffiemok. Dat lesgeven toch gewoon hun job is, en dat niet iedereen een cadeau kan betalen besef ik ook. Toch blijft dat afscheid een bijzonder moment. Mijn meisjes vragen veel extra zorgen. Een extra bedanking is het minste wat ik maar vooral mijn kinderen kunnen doen.

De vraag blijft: wat geven we de juf? Te dure geschenken zijn nergens goed voor. Iets zelfgemaakt is leuker, al vind ik Flo’s tekening, of de ruwe strepen op papier, misschien een beetje zwak.

Wat hebben we de voorbije jaren al gedaan?

Een Pinterest-inspiratieboekje:

Snoep:

Bloemen (echt en van papier):

Nog leuke ideetjes: zelfgemaakte tissuedoos, zelfgemaakte pennenzak (maar veel zin om te naaien heb ik niet),  confituur of iets uit de keuken, een plantje (bedankt dat je me liet groeien), enzovoort.

Waar ik dit jaar aan werk:

Een rapport voor de juf:

Op Manous verjaardagsfeestje zijn we begonnen aan een vriendschapsboekje van alle leerlingen, maar dat is nog ver van af.

En verder ben ik nog een beetje zoekend: niet te duur, niet te moeilijk, niet te tijdrovend.

Tips zijn dus nog altijd welkom. 🙂

De thuiskomst

Ik keek er naar uit. Enerzijds was ik gewoon blij om Manou terug te zien. Bovendien hou ik wel van zo lekker melige emomomenten. Niets zo ontroerend als een hereniging 😉 Ze waren te laat, veel te laat. Toen de bus eindelijk de parking in Eeklo opreed, voelde je de spanning en adrenaline stijgen. Sommige mama’s werden zelfs een beetje wild en begonnen te springen, te roepen en te zwaaien. “Zie je ze? Waar zit ze?” De eerste kinderen sprongen uit de bus recht in de armen van hun ouders.

Mijn meisje zat achteraan in de bus. Ze hield aan hand tegen het raam om beter naar buiten te kunnen kijken. En dan zag ze ons staan. Even zwaaide ze terug en lachte. De kinderen bleven opgewonden de bus verlaten. “Waar blijft ze? Zie je haar?” Manou was duidelijk niet gehaast. Het weerzien was leuk en gezellig. Kus kus kus. “Het was leuk. Ik heb dorst? Heb je iets mee om te drinken? En ik heb ook honger.”

En dan hoorden we muziek. Zo snel als ze kwam was ze weer weg. Samen zingen en dansen, voor een laatste keer. Het enthousiasme spatte er van af ondanks de vuile snoeten en vermoeide ogen. Zo kregen we er gewoon nog een emomoment bij. Heerlijk. “Kijk dat is die en die. En die zotte leider zat in mijn groepje. En die en die zeiden dat ik op hem verliefd was. Maar alle zot, die is veel te groot. ”

Waar is Flo? Ze staat hier… niet meer. Het was druk rond de bus. Iedereen probeerde zijn bagage te recuperen en afscheid te nemen. Bob en ik namen elk en kant van de bus en hoopten vurig dat ze zich niet verstopt had tussen de auto’s di die allemaal in beweging kwamen. En dan tilde opa haar uit de lege bus tilde. Emomoment nummer drie.

Er werd nog geknuffeld en gezwaaid terwijl de papa haar bagage probeerde te recupereren. “Heb je alles mee?” Ze is vertrokken met een tas en kwam terug met een tas. Wat ontbreekt zou ik thuis wel ontdekken, dacht ik. Veel waardevolle spullen had ze toch niet bij. In de wagen sloeg de vermoeidheid toe. Manou had nog net genoeg energie voor een boterham voor tv. De details van het kamp kwamen langzaam naar boven, met als een rode lijn: het was tof.

En dan naar bed. “Haal je snel mijn Pietje uit de valies?” Ik vond haar tas al zo licht aanvoelen. Blijkbaar is Manou haar slaapzak vergeten inclusief haar lievelingsknuffel. Zo eentje die ze al sinds haar geboorte heeft, vuil en kapt maar onvervangbaar en heel waardevol. Pech en goed voor een vierde en iets minder aangenaam emomoment. Gelukkig was ze te moe om er lang over te treuren.

Een geschenk voor de juf

Nog twee weken en dan nemen we opnieuw afscheid van de juffen. Ik vind het leuk om voor de gelegenheid een originele dankuwel in elkaar te knutselen. Op pinterest had ik al een paar ideetjes verzameld tot ik deze week een briefje kreeg van een andere mama, met de vraag om samen te leggen voor een cadeaubon.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ken die mama niet goed maar ik vind het wel een tof initiatief. Veel ouders zouden anders gewoon niets doen. Maar zelf vind ik zo een gemeenschappelijke pot of cadeaubon een beetje onpersoonlijk. Eigenlijk maak ik mij die bedenking vaak. Geschenken geven dat gaat toch om energie steken in elkaar met als hoofdvraag: ‘waar kan ik de ander plezier mee doen?’ Het is een zoektocht, een proces. Geven is leuker dan krijgen.

Maar nu zit ik natuurlijk een beetje vast. Het is mij niet om het geld te doen. Ik kan gewoon meedoen met de pot en toch zelf nog een extra geschenk verzinnen. Maar is dat niet te veel van het goede? ‘Streber’ 😉 Of ik kan gewoon bij mijn eerste gedacht blijven en niet meedoen, maar ben ik dan niet een beetje de spelbreker?

Er blijven hoe dan ook twee juffen over. Daar kan ik alvast mee beginnen 😉

Afscheid

Het valt me altijd een beetje zwaar, afscheid nemen. Een heel jaar door zorgen juffen (en meesters) voor je kinderen, iedere dag opnieuw. Samen zorg je voor hun welbevinden.  Ze toveren een lach op hun gezicht, kuisen hun poep af en vegen de tranen weg. Ze verzorgen hun wonden, zowel de fysieke als de emotionele. En dan begint de grote vakantie en is het allemaal voorbij. Soms zie je elkaar nog eens, op de speelplaats, maar de echte band is weg. Dat hoort erbij.

Hoe bedank je een goede juf? Moeilijk. Dure geschenken vind ik ongepast. Samen met Pinterest maakte ik een inspiratieboekje, vol leuke kinderideeën. En dankzij Ina krijgen de juffen (en ook de rest van het team) er nog iets lekkers bij.