Net op het moment dat ik trots mijn naam zag staan in het ultieme blogbloek, bleef het hier plots stil. Iedereen weet ondertussen waarom. Scheiden is (vaak) een explosief proces. Ik had weinig zin om de vuile was buiten te hangen maar gecensureerd bloggen is tegen mijn aard. Jammer want ik heb deze pagina altijd gezien als een interessant en verrijkend klankbord. En de voorbije maanden heb ik veel nieuwe ervaringen en inzichten opgedaan, genoeg voor jaren inspiratie. Maar het kon niet.
‘Gaat alles wel goed met je? Ik mis je.’ Een kaartje, een mailtje, een kort gesprek aan de schoolpoort: ze betekenden veel voor me. Bloggen is helemaal niet zo oppervlakkig als critici vaak denken. Gelukkig is er instagram, mijn nieuwe fotografiepagina en moeder facebook.
En er is ook hoop. Mijn meisjes en ik vinden langzaam een nieuw ritme. Soms schijnt de zon, soms ook niet. En eerlijk: af en toe is het hard werken, zo alleen met drie kinderen. Maar ook al ga ik vaak moe slapen, ik sta ’s morgens nog steeds graag op. En na regen komt zonneschijn.
Ooit kom ik terug. 1 januari lijkt me een mooie datum maar ik beloof niets. En ondertussen kan ik misschien al een beetje warmlopen… Toch?
Trouwens: hoe gaat het met jullie?
Achter de camera 