Trots

Als kleuter was Nina bang van water. Het heeft een volledig jaar geduurd voor ze aan de rand van het zwembad durfde te zitten. Ze ging nochtans graag in bad, maar zwemmen dat was anders. Te groot, te koud, te eng.

Vandaag kwam Nina trots thuis met haar diploma van 400 meter. ‘Ik kon nog verder hoor mama’, glunderde ze.

Facebook zal de komende dagen overspoeld worden met tevreden ouders die graag het slaagpercentage van hun kinderen delen. Het is hun gegund, maar zelf zeggen dergelijke cijfers mij eigenlijk niet zo veel. 80 of 90 %, het blijft relatief. 400 meter is voor het ene kind een opwarmertje, voor het ander een topprestatie.

Eigenlijk ben ik altijd trots op mijn kinderen, los van wat ze presteren. Maar het is schoon om ze te zien groeien. 🙂

Bijna

Als baby was Nina een overgevoelig en angstig kind, een huilbaby. Luide muziek, een vreemde smaak, onweer, vuurwerk, alle mogelijke dieren, verkeer tot zelfs een onbekende schoot: alles was goed voor een nieuwe krijspartij. Het heeft ons destijds niet echt belet om ze mee op zwier te nemen. Buiten valt zo een gehuil minder op, en gedeelde smart weegt bovendien minder zwaar.

Zes jaar is ze ondertussen en Nina is de voorbije jaren helemaal open gebloeid. Ze is nog altijd kleiner en fragieler dan haar leeftijdsgenootjes. Diep van binnen zitten er nog wel restjes van die angst. Alleen de lift nemen, wil ze bijvoorbeeld niet. En de donkere zwemtunnel van Rozenbroeken zorgt altijd voor traantjes. Maar alleen op kamp gaan, is geen probleem. Van onweer (of spoken) ligt ze niet meer wakker. En ook honden en paarden schrikken haar niet meer dan gemiddeld af.

Onderwater zwemmen is ook totaal geen probleem meer. Meer nog: onder water zwemt Nina veel beter dan boven water. Haar bewegingen zijn groter, krachtiger. Ringen opvissen kan ze als de beste, en bommetje natuurlijk. Ze springt van op de wipplank recht het water in. Nina legt trouwens al een mooie afstand af, onder water. Het probleem is dat een, mens vroeg of laat moet ademen he.

Maar we zijn er bijna 😉

Nachtmerries

Waarom zou alles verband houden met epilepsie?

Flo stuipt niet meer iedere nacht. Alleen als ze moe is maar sinds ze regelmatig naar school gaat, is toch vrij regelmatig. Ik schat gemiddeld vijf keer per week. Het zijn korte en kleine schokjes, onschuldig volgens de neuroloog.

Toch dacht ik meteen aan een aanval toen Flo ’s nachts plots hevig huilend wakker schoot. Het snikken ging door merg en been, zo ontredderd en angstig zag er ze uit.

Dit is een van de vele redenen waarom Flo nog altijd tussen ons slaapt. Want er kwamen nog huilbuien, en deze keer was ik zeker dat er geen schokjes aan te pas kwamen. Zouden het dan toch “gewone” nachtmerries zijn?

Veel kinderen kampen met hevige nachtmerries. Het stelt waarschijnlijk niets voor. Maar Flo is een vrolijk kind, een durfal op het gevaarlijke af. Hoe kan het dan dat net zij bijna iedere nacht zo ontredderd en angstig wakker wordt? Het kind geeft nog liever haar tuutje af dan alleen te moeten slapen. En tijdens haar slaapt houdt ze een van ons dwangmatig vast. Zou dit echt alleen maar aan de leeftijd liggen? Of is dit haar manier om om te gaan met wat haar het voorbije jaar is overkomen? Of zou er toch een verband zijn met haar aanvallen of met de medicatie?

Ik ben een grote fan van mijn huisarts maar betwijfel of hij ons gaat kunnen helpen. En de neuroloog zien we pas binnen 3 maanden terug. Die mens heeft meer ernstige gevallen te behandelen. En bovendien weet niemand echt wat er zich afspeelt in het hoofd van een ander. Toch?

Naar de zwemles

Risico’s horen bij het leven. Met zorgkindjes is het heel gemakkelijk om de kat uit de boom te kijken. Alleen is geduld niet mijn sterkste kant. En op wat zou ik moeten wachten?

En dus schreef ik Flo in in de zwemles, bij de eendjes. Nina is enthousiast over de alternatieve zwemschool. En Manou kan er vanaf januari ook terecht. Mijn drie meisjes zouden op hetzelfde uur samen les kunnen volgen. Ideaal, dacht ik. Bovendien zwemt Flo graag. Die sonde kan ik toch vastplakken?

Gisteren trok ik dus naar Rozenbroeken voor een aan- en uitkleedmarathon. “De eerste les zijn ouders welkom in het zwembad, om de kinderen gerust te stellen en ze te laten kennismaken met de zwemjuf of -meester.” Flo is geen angstig kind en dus besloot ik om gewoon aan de kant te blijven kijken. Zo kon ik ook Manou en Nina in de gaten houden. En misschien zou Flo wel beter luisteren naar de juffrouw dan naar mij?

“Alle kindjes mogen op de rand van het zwembad gaan zitten. En we gaan met de beentjes in het water spetteren en golven maken.” Terwijl de meeste kindjes bang aan de benen van het mama hingen, sprong Flo vrolijk het zwembad in. Ze ging meteen onder. De les was geen minuut bezig en de toon was gezet.

De zwemjuf viste mijn dochter op, één twee drie vier vijf keer. Minstens. Leuk dat ze het vond. En de juf gaf de andere kindjes gewennigsopdrachtjes waar Flo geen nood of boodschap aan had. De speelgoedschildpadjes van de andere groep vond ze veel interessanter.

Ouders mogen alleen de eerste les aanwezig zijn. Mij werd vriendelijk gevraagd om volgende week toch zeker mee te komen, in zwempak. En zo heb ik er dus nog een hobby bij 😉

Angst

Deze zou wel passen bij ons !